 |
|
|  |  |  | 
Yπόδειγμα αλτρουισμού!
Μαμά θα γεννήσει βρέφος που ξέρει πως θα πεθάνει για να σώσει άλλα μωράκια...
Μια ανιδιοτελής μητέρα αποφάσισε να γεννήσει τελικά το βρέφος που κυοφορεί παρά το γεγονός ότι ξέρει πως δεν θα τα καταφέρει.
Το μωράκι δεν θα επιβιώσει από τον τοκετό, θα σώσει όμως πολλά βρέφη με προβλήματα υγείας δωρίζοντας τα όργανά του.
Η 30χρονη Hayley Martin έμαθε στην εικοστή εβδομάδα της κύησής της τα τραγικά νέα: το παιδί της θα πεθάνει στον τοκετό ή τις αμέσως επόμενες στιγμές και ο γιατρός της συνέστησε να τερματίσει την εγκυμοσύνη της.
Εκείνη όμως απέρριψε την ιδέα να «ρίξει» την κόρη της, καθώς κάτι καλό θα βγει από την προσωπική τραγωδία της: τα όργανα της μικρής θα σώσουν μωρά που τα έχουν άμεση ανάγκη.
Και μάλιστα, μόλις αναρρώσει από τον τοκετό, και η ίδια έχει υποσχεθεί να δωρίσει ένα νεφρό της στο όνομα της αδικοχαμένης κόρης της. Όπως είπε η ίδια: «Το παιδί μας θα πεθάνει ό,τι κι αν γίνει, αν μπορέσουμε όμως να προσπαθήσουμε και να σώσουμε κάποιον άλλο, τότε το πένθος που περνάμε θα αξίζει κάτι».
Και συνεχίζει: «Δεν ήταν εύκολη απόφαση, ήταν όμως η σωστή και με έχει βοηθήσει να διαχειριστώ τη λύπη. Ένα κομμάτι της θα συνεχίσει να ζει, δεν θα χαθεί λοιπόν ολότελα. Θα παραμείνει ζωντανή μέσα σε κάποιον άλλο. Είναι το χριστουγεννιάτικο δώρο της σε άλλα κακόμοιρα μωράκια».
Η Hayley και ο σύζυγός της Scott έχουν τρία παιδιά και το καταχάρηκαν όταν έμαθαν για την τέταρτη εγκυμοσύνη, μόνο που τα πράγματα δεν πήγαν όπως περίμεναν. Η κόρη τους πάσχει από μια σπάνια γενετική διαταραχή που είναι πάντα θανάσιμη.
Αν επιβιώσει από τον τοκετό, θα μπορέσει να περάσει μερικές στιγμές με τους γονείς της, πριν χαρίσει ζωή με τον θάνατό της…
Πηγή: newsbeast.gr
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
