Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Μεγανήσι: Ένας μικρός παράδεισος στο «νησί των ναυτικών» 



Λευκάδα

 Όταν το ταχύπλοο σκάφος "Αγχίαλος", που σε πάει από τη Λευκάδα στο Μεγανήσι, δένει τους κάβους στην προβλήτα, στο Βαθύ, ο τόπος που αντικρίζεις αμέσως σε "κερδίζει".

    Το ασπρισμένο δρομάκι με τα πολύχρωμα λουλούδια και τις όμορφες αυλές θα σε οδηγήσει στο παλιό καφενείο του Βησσαρίωνα. Εκεί, είναι το στέκι των ηλικιωμένων στο νησί, γιατί ο ελληνικός καφές έχει καϊμάκι και είναι ψημένος με πολύ μεράκι, όπως χαρακτηριστικά λένε. Ο Βησσαρίωνας έμαθε την τέχνη από τον παππού του και συνεχίζει την παράδοση στο γραφικό του ψαροχώρι.

    Χρειάζονται λίγα λεπτά της ώρας για να φτάσουμε από τη Λευκάδα στο Μεγανήσι, καθώς η απόσταση είναι μόλις 4 ναυτικά μίλια. Στο πηδάλιο του σκάφους είναι μια νεαρή καπετάνισσα, η Κατερίνα, γιατί στο "νησί των Ναυτικών" την παράδοση συνεχίζουν και οι γυναίκες.

    Το Μεγανήσι είναι τρία γραφικά χωριά, "φυτεμένα" μέσα στα πεύκα και τις ελιές, είναι αμέτρητα φυσικά φιοδρ, ένας ανεξερεύνητος "παράδεισος", που γνώρισαν πρώτοι όσοι ταξίδευαν στο Ιόνιο με σκάφη αναψυχής και ιστιοπλοϊκά. Είναι ένα μικρό νησί με μεγάλη καρδιά, όπως λένε οι δικοί του άνθρωποι. Είναι ένας θαλασσινός μικρός τόπος στα πόδια της Λευκάδας, μια ανάσα από το Σκορπιό, με πολλά μικρά νησάκια αιώνια αγκυροβολημένα γύρω του.

    Το Βαθύ απλώνεται γύρω από το ομώνυμο φυσικό λιμάνι, όπου βρίσκονται αγκυροβολημένα αμέτρητα ιστιοπλοϊκά και άλλα σκάφη αναψυχής. Ο τόπος είναι γεμάτος ζωντάνια. Τα σπίτια είναι χτισμένα με πέτρα και έχουν όμορφες αυλές. Ο κόσμος είναι πάντα χαμογελαστός και φιλόξενος.

    Ο επισκέπτης εδώ έχει όμορφες καλοκαιρινές μέρες και νύχτες. Στην παραλία, στις ταβέρνες θα γευτεί φρέσκο ψάρι, θαλασσινά και ντόπιες σπεσιαλιτέ, όπως το "χταπόδι γιαχνί" από τη Μαρία του Πασά. Στα μπαράκια, η διάθεση ανεβαίνει, το κέφι ανάβει και η νύχτα παίρνει χρώμα.

    Ένας καταπράσινος ανηφορικός δρόμος οδηγεί από το Βαθύ στο Κατωμέρι, το μεγαλύτερο από τα τρία χωριά του νησιού που είναι και η έδρα του Δήμου Μεγανησίου. Είναι ένα γραφικό χωριό, που αγναντεύει τη θάλασσα και τις ηπειρωτικές ακτές, με παραδοσιακές γειτονιές, μαγαζάκια, ταβερνάκια και νυχτερινή ζωή. Κάτω από τον οικισμό βρίσκεται το λιμανάκι, ο Αθερινός με τους παλιούς μύλους. Είναι ένα απάνεμο λιμάνι, που έχει γίνει καταφύγιο για τους ιστιοπλόους. Περπατώντας στην ακτή, θα ανακαλύψετε κοντά στο φάρο μια μικρή αμμουδερή παραλία. Ανάσες δροσιάς θα βρείτε στα κρυστάλλινα νερά της θάλασσας, αλλά και σε μια μικρή υπαίθρια καφετέρια πάνω στην άμμο.

    Η καλύτερη στιγμή της ημέρας είναι το δειλινό στο Σπαρτοχώρι. Είναι το τρίτο χωριό του Μεγανησιού, που βρίσκεται "σκαρφαλωμένο" στην κορυφή ενός λόφου. Είναι μια μεγάλη βεράντα, με θέα στη θάλασσα, στο Σκορπιό, στη Λευκάδα και την Αιτωλοακαρνανία. Τα σπίτια του στοιβάζονται το ένα δίπλα στο άλλο, τα καλντερίμια είναι στενά και δαιδαλώδη.

    Το λιμανάκι του χωριού είναι τα Σπήλια. Από εκεί, ακολουθώντας το μονοπάτι με τα σκαλοπάτια θα αντικρύσετε ένα μεγάλο άνοιγμα που οδηγεί στην "σπηλιά του κύκλωπα", η οποία όμως δεν έχει ακόμη αξιοποιηθεί. Φεύγοντας από το Σπαρτοχώρι, προς τα δεξιά, θα συναντήσετε το μοναστήρι του Αη-Γιάννη του Προδρόμου, που είναι κτισμένο πάνω στα βότσαλα, στην ομώνυμη παραλία.

    Οι ακτές στο νησί είναι με χοντρή άμμο ή βότσαλα Το Πασουμάκι, τα Αμπελάκια, το Λιμονάρι, ο Αθερινός, τα Σπήλια, το Φανάρι, ο Αι-Γιάννης είναι μερικές από τις παραλίες που θα θυμάστε για πάντα. Στη θάλασσα του Αη-Γιάννη, όταν φυσήξει λίγο, για όσους κάνουν σερφινγκ είναι ιδανική επιλογή.

    Αξίζει...

    - Να κάνετε με σκάφος μια μικρή κρουαζιέρα γύρω από το νησί για να ανακαλύψετε τα κρυμμένα μυστικά του, τις άγνωστες ομορφιές του και τις ερημικές παραλίες του. Στο νοτιοδυτικό του άκρο, τρεις σπηλιές, του Παπανικολή, του Γιοβάνη και του Δαίμονα, καλύπτονται από ένα πέπλο μυστηρίου και μύθων . Η σπηλιά του Παπανικολή, έχει βάθος 30 μέτρα και στο εσωτερικό της υπάρχει αμμουδιά. Λέγετε ότι εκεί ήταν κρυψώνα του υποβρυχίου Παπανικολής.

    - Να ακολουθήσετε μια υπέροχη διαδρομή στα νότια του νησιού, στο "στενό πόδι" όπως το λένε οι ντόπιοι και να πάτε στο ακρωτήρι Κεφάλι. Η θέα από εκεί κόβει την ανάσα, ενώ τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος κάνουν ακόμη πιο ερωτικό το τοπίο. Το "στενό πόδι" πλέον, ανήκει στο Βρετανό τραπεζίτη Τζέικομπ Ρότσιλντ, ο οποίος μαγεύτηκε από την καταπράσινη περιοχή με τα απόκρημνα βράχια, έκτασης 2.650 στρεμμάτων. Εκεί, εργάζονται πυρετωδώς συνεργεία για την διάνοιξη δρόμων, αλλά και τη δημιουργία δύο ελικοδρομίων. Σύμφωνα με πληροφορίες, στο σχεδιασμό του τραπεζίτη είναι να δώσει λάμψη σε μια περιοχή, που επί χρόνια έζησε στη σκιά του Σκορπιού, δημιουργώντας πολυτελείς παραθεριστικές κατοικίες, όπου θα φιλοξενούνται μεγιστάνες από όλο τον κόσμο.

    Διαμονή

    Για τη διαμονή σας στο Μεγανήσι λειτουργούν 2 ξενοδοχεία, 50 βίλες και λιγοστά ενοικιαζόμενα διαμερίσματα.

    Όσοι θα φτάσουν στο Βαθύ με ιστιοπλοϊκό ή ταχύπλοο σκάφος μπορούν να δέσουν στη Μαρίνα. Εκεί, δεν θα βρουν απλά έναν ντόκο, αλλά θα καλύψουν όλες τις ανάγκες τους, όπως ηλεκτρικό, νερό και καύσιμα. Επίσης, λειτουργούν ακόμη δύο μικρότερες μαρίνες στα Σπήλια και στο καφέ-εστιατόριο Καρνάγιο.

    Πώς θα πάτε

    - Με το ταχύπλοο σκάφος "Αγχίαλος" από την πόλη της Λευκάδας.

    - Με καραβάκια και φέρυ-μπόουτ από το Νυδρί καθημερινά.

    - Αεροπορικώς από την Αθήνα στο αεροδρόμιο του Ακτίου, το οποίο απέχει 17χλμ από την Λευκάδα.

    - Οδικώς, η Λευκάδα απέχει 370 χλμ από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία