Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Ψάρι- εκλεκτό έδεσμα στην Ιαπωνία, σπέρνει τον πανικό στην Ελλάδα εξαιτίας της τοξίνης που περιέχει.



Θεσσαλονίκη

Στην Ιαπωνία και την Κορέα θεωρείται εκλεκτό έδεσμα, αν και οι μάγειρες πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτικοί, καθώς ένα και μόνο λάθος στην προετοιμασία του, μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο για τον καταναλωτή, λόγω της νευροτοξίνης που φέρει στα σπλάχνα και το δέρμα του.

   Το ψάρι λαγοκέφαλος, που έκανε τελευταία την εμφάνισή του στα νερά της Χαλκιδικής, με αποτέλεσμα οι επιστήμονες να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για αποφυγή κατανάλωσης, αντιμετωπίζεται διαφορετικά στις ασιατικές χώρες, όπου σερβιρισμένο ως sashimi- δηλαδή ωμό, χωρίς να είναι τυλιγμένο με φύκι και ρύζι- αποτελεί υψηλή γαστρονομική απόλαυση.

   «Είμαστε στο στάδιο προετοιμασίας πρότασης, σε πανεπιστήμια και φορείς της Ιαπωνίας και της Κορέας, προκειμένου να μελετήσουμε τον λαγοκέφαλο- fugu αποκαλείται στις χώρες αυτές- και γενικότερα το φαινόμενο της διασποράς των ξενικών ειδών στην ανατολική Μεσόγειο», αναφέρει ο δρ. Θαλάσσιας Βιολογίας και ερευνητής στο Ελληνικό Κέντρο Θαλάσσιων Ερευνών (ΕΛΚΕΘΕ), Στέφανος Καλογήρου.

   Όπως δηλώνει χαρακτηριστικά, υπάρχουν ψαράδες στο Αιγαίο που μπορούν να βγάλουν μέχρι και 50 κιλά λαγοκέφαλου σε μια ώρα, γεγονός που καταδεικνύει την ευρεία διασπορά του είδους.

   «Γιατί όχι, να μην μελετήσουμε ακόμα και την εξαγωγή αυτών των ψαριών σε ασιατικές χώρες, όπου καταναλώνονται ευρέως;» προτείνει ο κ.Καλογήρου.

   Για την προετοιμασία και το σερβίρισμα προς κατανάλωση του λαγοκέφαλου απαιτείται ειδική εκπαίδευση, καθώς το παραμικρό λάθος μπορεί να αποβεί μοιραίο λόγω της υψηλής τοξικότητας του ψαριού. Οι σεφ εκπαιδεύονται σε κρατικές σχολές και παίρνουν σχετική πιστοποίηση μετά από γραπτό και πρακτικό τεστ. Μόνο το 1/4 απ΄αυτούς επιτυγχάνουν στο γραπτό τεστ, ενώ στην πρακτική εξέταση που ακολουθεί, πρέπει να προετοιμάσουν ανάλογα και να φάνε το ψάρι που έχουν φτιάξει, πάντα με κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή!

   «Η τοξίνη βρίσκεται σε υψηλή συγκέντρωση στα αναπαραγωγικά όργανα και στο συκώτι του ψαριού, απ΄όπου και πρέπει να αφαιρεθεί με χειρουργική ακρίβεια», εξηγεί ο κ. Καλογήρου.

    Η προετοιμασία του ψαριού περιλαμβάνει 30 στάδια, ενώ αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι έχουν δηλητηριαστεί ή ακόμα έχουν χάσει τη ζωή τους από τη λάθος παρασκευή.

    «Αν τρως ψάρι fugu και νιώθεις γαργαλητό στα δάχτυλα των ποδιών και τα χείλη σου μελανιάζουν, ο θάνατος επέρχεται σύντομα», επισημαίνεται σε σχετικές αναφορές επιστημόνων για τον λαγοκέφαλο.

    Μάλιστα, η πιο διάσημη απώλεια στην Ιαπωνία από βρώση λαγοκέφαλου ήταν αυτή του ηθοποιού Kabuki (Καμπούκι- κλασικό ιαπωνικό θέατρο), Mitsugoro Bando VIII (Μιτσουγκόρο Μπάντο).

   Το 90% των ξενικών ειδών περνάει από το Σουέζ

   Η γενικότερη πάντως αύξηση των ξενικών ειδών στην ανατολική Μεσόγειο αποδίδεται από τον κ. Καλογήρου, στο μεγάλο πλάτος της Διώρυγας του Σουέζ, απ΄όπου εισβάλλουν εκατοντάδες νέα, για το θαλάσσιο οικοσύστημα της Μεσογείου, είδη.

    «Οταν διανοίχτηκε η Διώρυγα, το 1869, το βάθος της έφθανε τα οχτώ ?έτρα και το πλάτος της κυ?αινόταν από 60 έως 100 ?έτρα. Σή?ερα, το κανάλι έχει βάθος 25 ?έτρα και πλάτος 400 ?έτρα, γεγονός που έχει οδηγήσει στην αύξηση των ξενικών ειδών», εξηγεί ο κ.Καλογήρου.

    Στην αύξηση έχει συμβάλει και η κλι?ατική αλλαγή, με την άνοδο της θερμοκρασίας κατά ένα βαθμό, ό?ως, όπως διευκρινίζει ο ερευνητής, «δεν έχει ακό?η αποδειχτεί ότι όλα αυτά τα είδη τροπικής καταγωγής ?ετανάστευσαν στη Μεσόγειο για να βρουν καταφύγιο σε θερ?ά νερά».



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία