Μια φορά την εβδομάδα, τα δωμάτια της μονάδας ανακουφιστικής φροντίδας
«Jeanne Garnier» στο Παρίσι γεμίζουν από τους ήχους ενός τσέλο.
Η Κλερ Οπέρ, μια τσελίστρια με σπουδές στο Ωδείο της Μόσχας,
επισκέπτεται τις εγκαταστάσεις τις Παρασκευές και παίζει για τους
ενοίκους, πολλοί εκ των οποίων υποφέρουν από πόνους και ταυτόχρονα
προσπαθούν να συμφιλιωθούν με την ανίατη νόσο από την οποία πάσχουν.
«Βρίσκομαι σε έναν μόνιμο πόνο», λέει η Μισελίν Λερού, μια
καρκινοπαθής που φιλοξενείται στη μονάδα αυτή στο νοτιοδυτικό Παρίσι,
μια από τις μεγαλύτερες του είδους στην Ευρώπη.
«Θεωρώ όμως ότι η μουσική βοηθάει λίγο να ξεφεύγεις από τον πόνο»,
συμπληρώνει έχοντας μόλις ακούσει το Adagio του Ιταλού συνθέτη της
μπαρόκ μουσικής Αλμπινόνι από το τσέλο της Οπέρ.
«Το παρακολουθείς και, αν είναι ένα κομμάτι που γνωρίζεις, αναμένεις
την επόμενη νότα», σχολιάζει.
Πέραν των εβδομαδιαίων ρεσιτάλ, η 55χρονη Οπέρ έχει κάνει αποστολή της
να επιδείξει τα θεραπευτικά αποτελέσματα της μουσικής συμμετέχοντας σε
ιατρικές έρευνες για το αντικείμενο.
Το προσωπικό της μονάδας δεν έχει πάντως την παραμικρή αμφιβολία.
«Όταν φεύγει η Κλερ διαπιστώνουμε ότι οι ασθενείς βρίσκονται σε πιο
ήρεμη κατάσταση, κάποιες φορές συγκινημένοι, άλλες χαρούμενοι. Μπορεί
να υπάρξουν και δάκρυα ή στιγμές χαράς», λέει η νοσηλεύτρια Μαργκαρίτα
Σαλντάνα, η οποία εργάζεται εκεί.
Η Οπέρ ερμηνεύει σε ασθενείς στο τελικό στάδιο της νόσου εδώ και
περίπου μια δεκαετία, από τότε που επισκέφθηκε για πρώτη φορά μια
τέτοια μονάδα με το τσέλο της.
«Σε ασθενείς που λαμβάνουν παρηγορητική θεραπεία κάποιες φορές
παραμένει ο πόνος, παρά την μορφίνη και τα φάρμακα. Η μουσική έχει
πράγματι ανακουφιστικά αποτελέσματα στον επίμονο πόνο», εξηγεί.