Όταν η Nichol Naranjo ήταν μικρή, συχνά συνόδευε τη μαμά της, Margaret
Gaxiola, στα σπίτια που καθάριζε για να βγάζει τα προς το ζην. Υπήρχε
όμως ένα σπίτι που είχε ξεχωρίσει, μια τεράστια, πολυτελή κατοικία στο
Νέο Μεξικό ,όπου ενώ η μητέρα της δούλευε, εκείνη καθόταν στο γραφείο
και ονειρευόταν την επιχείρηση που θα δημιουργούσε όταν θα μεγάλωνε.
Μάλλον όμως δεν θα μπορούσε ούτε να ονειρευτεί, εκείνη την περίοδο που
ζούσε σε ένα πολύ μικρότερο και φτωχικό σπίτι με τους δικούς της, ότι
αυτή την ακριβή κατοικία θα την έκανε δική της.
Η Gaxiola εργάστηκε συνολικά για 43 χρόνια ως οικιακή βοηθός σε εκείνο
το σπίτι, που στο παρελθόν ανήκε στην Pam Key-Linden, μια γυναίκα που
λάτρευε την τέχνη και τα ταξίδια. Στην αρχή οι δύο γυναίκες είχαν
τυπική, επαγγελματική σχέση, η οποία ωστόσο με την πάροδο των χρόνων
έγινε πιο στενή, με την Key-Linden, μάλιστα, να φέρνει από τα ταξίδια
της δώρα στα παιδιά τής οικιακής βοηθού της.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, εργοδότρια και εργαζόμενη έζησαν επώδυνα
διαζύγια και θανάτους αγαπημένων, γεγονότα που τις έφεραν ακόμα πιο
κοντά – είναι χαρακτηριστικό ότι η Gaxiola και τα παιδιά της ήταν
καλεσμένοι στο δεύτερο γάμο της Key-Linden. Και όταν η μεγαλύτερη
αδερφή της Nichol έμεινε έγκυος, η Key-Linden προσφέρθηκε να
διοργανώσει ένα πάρτι για την υποδοχή του μωρού στο δικό της σπίτι.
«Η Pam έγινε οικογένειά μας» είπε, συνοπτικά, η Nichol σε ένα άρθρο
των New York Times που αφηγείται την ιστορία τους.
Μετά το θάνατο της Key-Linden, η Gaxiola συνέχισε να το καθαρίζει,
μέχρι που έναν χρόνο μετά, πέθανε και ο δεύτερος σύζυγος της
ιδιοκτήτριάς του. Όταν κλήθηκε να το αποχαιρετήσει, ένιωσε σαν να
εγκαταλείπει ένα δικό της σπίτι.
Στο μεταξύ, η Naranjo είχε παντρευτεί και δημιουργήσει τη δική της
οικογένεια. Η εμπειρία της από το σπίτι της Key-Linden τής είχε
εμπνεύσει το πάθος για το design και είχε αρχίσει να μοιράζεται online
τη δουλειά της. Όταν η μητέρα της τής είπε ότι οι κληρονόμοι της
εργοδότριάς της σκόπευαν να πουλήσουν το σπίτι, χωρίς δισταγμό
επικοινώνησε μαζί τους και ζήτησε να το αγοράσει, μαζί με το
περιεχόμενό του. «Ανέκαθεν ένιωθα ότι θα κατέληγα εδώ μια μέρα» λέει.
Είναι δύσκολο να αλλάξει διακόσμηση σε ένα χώρο με τόσες αναμνήσεις,
αλλά έχει προχωρήσει σε κάποιες αλλαγές στο εσωτερικό του – για
παράδειγμα, στην αποκάλυψη του αρχικού ξύλινου δαπέδου. Ωστόσο,
γνωρίζει ότι κάποια αντικείμενα δεν θα βγουν ποτέ από εκεί μέσα. Όπως
το γραφείο όπου, ως παιδί, ονειρευόταν ένα μέλλον το οποίο έγινε
τελικά πραγματικότητα.