|
| | | |
80ΧΡΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΣΤΑ ΘΡΑΝΙΑ
Eίχε αφήσει το σχολείο σε ηλικία 12 χρονων , για να βοηθήσει τον
πατέρα του στα χωράφια...
Λονδίνο.-
Ένας αναπάντεχος ήρωας τιμάται με άρθρο της Guardian: Ανταποκρίτρια
της βρετανικής εφημερίδας στην Ελλάδα αφηγείται την ιστορία του Βασίλη
Παναγιωταρόπουλου, ο οποίος αποφάσισε να επιστρέψει στα θρανία στα 80
χρόνια του, ύστερα από μια ζωή βιοπάλης.
Πέρασε 50 χρόνια σε ταβέρνες, αρχικά ως μάγειρας και μετά ως
ιδιοκτήτης της δικής του επιχείρησης.
Η Βρετανίδα δημοσιογράφος συνάντησε τον μαθητή σε ένα νυχτερινό
σχολείο δεύτερης ευκαιρίας στο κέντρο της Αθήνας, όπου τουλάχιστον οι
μισοί από τους συμμαθητές του έχουν την ηλικία των εγγονιών του.
Έχουν περάσει σχεδόν 70 χρόνια από τότε που, στα 12 του, «άφησα το
σχολείο για να βοηθήσω τον πατέρα μου στα χωράφια», στο χωριό της
Πελοποννήσου όπου μεγάλωνε. Έχουν περάσει σχεδόν 70 χρόνια από τότε
που, στα 12 του, «άφησα το σχολείο για να βοηθήσω τον πατέρα μου στα
χωράφια», στο χωριό της Πελοποννήσου όπου μεγάλωνε. Αργότερα έγινε
εσωτερικός μετανάστης, στην Αθήνα, όπου εργάστηκε σε ταβέρνες. Ήταν
«δύσκολη δουλειά, δύσκολη ζωή» όπως την περιγράφει . Όμως όταν
συνταξιοδοτήθηκε και έκλεισε τα 80, ανακοίνωσε στη γυναίκα του,
συνταξιούχο μοδίστρα, ότι θα έκανε επιτέλους πραγματικότητα το όνειρό
του να επιστρέψει στο σχολείο.
«Πάντα είχα αυτό το όνειρο, να γεμίσω με γνώσεις, αλλά ποτέ δεν
πίστευα ότι θα έφτανε η ημέρα να το ζήσω» λέει . Μάλιστα η επιστροφή
του στα θρανία έγινε θέμα όταν επιλέχθηκε, στη σχολική παρέλαση της
28ης Οκτωβρίου, να γίνει σημαιοφόρος. Δεν ήταν η τολμηρή απόφασή του,
ωστόσο, να αρχίσει ξανά σπουδές αλλά οι άριστες επιδόσεις του που
οδήγησαν στην επιλογή του αφού, σύμφωνα με τη διεύθυντρια του
σχολείου, Ευαγγελία Πατεράκη, «είναι ο καλύτερος μαθητής στην τάξη».
«Τα αγαπημένα μου μαθήματα είναι τα αρχαία ελληνικά και τα
μαθηματικά» λέει ο κ. Παναγιωταρόπουλος. «Υπήρχαν κάποια γεγονότα που
δεν ήταν ξεκάθαρα στο μυαλό μου. Για παράδειγμα, δεν ήμουν σίγουρος,
προηγουμένως, πότε άρχισε και πότε τελείωσε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Είναι τόσο ωραίο που τώρα έχω απαντήσεις».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|