Οι μεγιστάνες των Big Tech προσπαθούν να προσελκύσουν τους πρωτοπόρους
επιστήμονες, επενδύοντας στην τεράστια υπεραξία που μπορεί να
γεννήσουν οι ιδέες τους, καθώς η επίδραση που θα έχουν οι εφαρμογές AI
τα επόμενα χρόνια ίσως ξεπεράσουν κάθε φαντασία
Οι όροι «sportification of AI talent», «exploding offer», «acqui-hire»
είναι μερικοί από τους καινοφανείς όρους που ακούγονται τελευταία στην
αγορά της Τεχνητής Νοημοσύνης.
Νέες λέξεις, για νέα φαινόμενα, στο νέο τοπίο ενός εντελώς νέου
κόσμου. Το «sportification of AI talent» σημαίνει ότι οι επιστήμονες
που ειδικεύονται στην ανάπτυξη πρωτότυπων εφαρμογών ΑΙ είναι πλέον
τόσο περιζήτητοι στις ΗΠΑ ώστε αντιμετωπίζονται σαν τους σταρ των
επαγγελματικών σπορ, όπως π.χ. το NBA.
Τα πριμ μεταγραφής, η αξία κάθε «παίκτη» στο χρηματιστήριο της AI
συγκρίνεται πλέον μόνο με τις ετήσιες απολαβές των σούπερ σταρ, όπως ο
Στεφ Κάρι (60 εκατ. δολάρια), ο Νίκολα Γιόκιτς (55 εκατ. δολάρια), ο
Κέβιν Ντουράντ (54,7 εκατ.) ή ο Γιάννης Αντετοκούνμπο (54 εκατ.)
Μάλιστα, εν αντιθέσει με το NBA, όπου ισχύει ανώτατο όριο, η εφάπαξ ή
περιοδική αμοιβή κάθε επιστήμονα ΤΝ μπορεί να φτάσει όσο ψηλά είναι
διατεθειμένος να πληρώσει ο επιχειρηματίας.
Οι εξελίξεις και οι μεταβολές στον ψηφιακό κόσμο, κατεξοχήν βέβαια
στις ΗΠΑ, είναι τόσο πολλές και τόσο απότομες ώστε αναφύονται ακόμη
και καινούρια είδη κάλυψης της σχετικής ειδησεογραφίας: το TBPN είναι
μια σειρά vidcast, ένα ψηφιακό κανάλι, όπου δύο παρουσιαστές, ο Τζον
Κούγκαν και ο Τζόρντι Χέις σχολιάζουν οτιδήποτε συμβαίνει στο
μεταγραφικό παζάρι της Τεχνητής Νοημοσύνης, μιμούμενοι τους
σπορτκάστερ.
Οι ίδιοι, δε, έχουν καταρτίσει τον κατάλογο με τους 100 πιο
περιζήτητους και, κατά συνέπεια, τους πιο ακριβοπληρωμένους
επιστήμονες ΑΙ στον κόσμο.Υπό το πρίσμα της γενικότερης
«sportification» της ΑΙ αποκτά νόημα ο επόμενος όρος, η έκφραση
«exploding offer», δηλαδή μια πρόταση μεταγραφής η οποία θα πρέπει να
γίνει δεκτή μέσα σε μερικά λεπτά ώστε να αποκλειστεί το ενδεχόμενο της
αντιπροσφοράς από τον προηγούμενο εργοδότη. Και μια πρόταση τύπου
«exploding offer», βάσει των σημερινών δεδομένων, μπορεί να αφορά σε
ποσά που κυμαίνονται μεταξύ 100 εκατ. δολαρίων κατ’ ελάχιστον,
φτάνοντας έως και τα δισ. των δολαρίων, αναλόγως της αξίας του
επιστήμονα, της συμφωνίας συνεργασίας, τις αρμοδιότητες, τον τίτλο
κ.λπ.
Οσο για το «acqui-hire», αυτή είναι η διαδικασία της απορρόφησης μιας
ολόκληρης εταιρείας από μια ισχυρότερη, ενώ κατ’ ουσίαν ο στόχος είναι
απλώς η στρατολόγηση ορισμένων στελεχών ή ακόμη και ενός μόνο προσώπου
(acquisition=απόκτηση, συγχώνευση + hire=πρόσληψη). Με πιο γνωστή και
πιο προβεβλημένη υπόθεση acqui-hire αυτή της Μίρα Μουράτι, η οποία
φέρεται να «έριξε χυλόπιτα» στον Μαρκ Ζούκερμπεργκ, παρά την
αστρονομική πρόταση του 1 δισ. δολαρίων. Ωστόσο, η Μουράτι δεν είναι
ούτε η μόνη ούτε η πιο ηχηρή απόπειρα εξαγοράς στην κατηγορία «AI
talent» που δεν τελεσφόρησε.
Ως εποπτικό παράδειγμα του μεταγραφικού αμόκ που επικρατεί αυτή την
περίοδο στο πεδίο της Τεχνητής Νοημοσύνης και μάλιστα στο ακρώτατο
όριό της, τη superintelligence («υπερ-νοημοσύνη»), θα μπορούσε να
χρησιμοποιηθεί η περίπτωση του Ιλια Σούτσκεβερ, ενός Καναδού
ισραηλινής καταγωγής, ο οποίος στα 38 του χρόνια δικαιούται να
καυχιέται ότι έσκισε και πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων την προσφορά
του Ζούκερμπεργκ για την εξαγορά της εταιρείας του - μια προσφορά
τουλάχιστον 32 δισ. δολαρίων.
Μέσα σε έναν μόλις χρόνο ύπαρξης και χωρίς κανείς να γνωρίζει ακριβώς
τι κάνει ή σκοπεύει να κάνει, με γραφεία στις ΗΠΑ και το Ισραήλ όπου
εργάζονται μόλις 10-12 άτομα, η Safe Superintelligence του Σούτσκεβερ
σχεδόν ως διά μαγείας κατόρθωσε να είναι σε status και αίγλη ως η πιο
δυναμική νεοφυής επιχείρηση Τεχνητής Νοημοσύνης.
Οπότε ο Ζούκερμπεργκ ήταν αναγκασμένος να προσφέρει τουλάχιστον 32
δισ. ευρώ εφόσον επιθυμούσε διακαώς να εξασφαλίσει κατ'
αποκλειστικότητα τις υπηρεσίες και το brain power του Σούτσκεβερ - και
όχι απαραιτήτως για να ενσωματώσει τη Safe Superintelligence στον
όμιλο εταιρειών της Meta (Facebook-Messenger, Instagram, WhatsApp
κ.λπ). Παρόλο που παραμένει αμφίβολο εάν ή κατά πόσον η Safe
Superintelligence έχει προχωρήσει στην ανάπτυξη κάποιας υπηρεσίας,
κάποιου «προϊόντος», οποιασδήποτε μορφής.
Οσο και εάν φαντάζει απίστευτο βάσει κοινής λογικής, ο Μαρκ
Ζούκερμπεργκ στην περίπτωση της Safe Superintelligence αποπειράθηκε να
αγοράσει προθέσεις και προγραμματικά σχέδια χωρίς τίποτα το πραγματικά
χειροπιαστό. Η φιλοδοξία της Safe Superintelligence αφορά την
υποτιθέμενη δημιουργία μιας μηχανής Τεχνητής Νοημοσύνης για την οποία
η προτεραιότητα θα ήταν η ασφάλεια και η αξιοπιστία των υπηρεσιών που
θα παρέχει κ.ο.κ.
Εν αντιθέσει προς την εμπορική χρήση των κάθε είδους ρομπότ, στην
οποία, όπως της καταλογίζουν οι επικριτές της, φέρεται να εστιάζει η
πρωτοπόρος OpenAI στην οποία ανήκει το εξαιρετικά δημοφιλές ChatGPT.
Από την οποία, παρεμπιπτόντως, είχε αποχωρήσει ο Σούτσκεβερ για να
ιδρύσει τη Safe Superintelligence, όπως άλλωστε και η Μίρα Μουράτι, η
οποία δημιούργησε και αυτή τη δική της startup, υπό την, ομολογουμένως
σαγηνευτική, ονομασία Thinking Machines Lab.
Το ζητούμενο για τους ψηφιακούς κολοσσούς, όπως η Meta του
Ζούκερμπεργκ, κατά την τρέχουσα περίοδο τουλάχιστον είναι η
στρατολόγηση του ανθρώπινου δυναμικού, του ταλέντου, όπως είναι ο όρος
στην ντοπιολαλιά της Silicon Valley, δηλαδή των πνευματικών
δυνατοτήτων που θα τεθούν επικεφαλής στην ξέφρενη κούρσα της Τεχνητής
Νοημοσύνης.
Με δεδομένο, λοιπόν, ότι η Meta (όπως και η Google, η Microsoft, η
Apple και αρκετά ακόμη μεγαθήρια) διεκδικεί την πρωτιά στον τομέα της
ΤΝ και συναφώς σε μια αγορά που προβλέπεται να φτάσει σε μέγεθος το 1
τρισ. δολάρια εντός της επόμενης πενταετίας, τα 32 δισ. της Safe
Superintelligence δεν είναι κάτι περισσότερο από ψίχουλα.
Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι η πρόοδος της Τεχνητής Νοημοσύνης
και μαζί με αυτήν η κερδοφορία των πιο ισχυρών παικτών της αγοράς,
εξαρτάται από τη φυσική νοημοσύνη ορισμένων χαρισματικών ανθρώπων,
όπως ο προαναφερθείς Ιλια Σούτσκεβερ. Αλλά όχι μόνο αυτός. Και είναι
ενδεικτικό της λαιμαργίας που διακατέχει τους πρωταγωνιστές της ΤΝ, το
γεγονός ότι μετά την ταπεινωτική εκ μέρους του Σούτσκεβερ απόρριψη της
πρότασης που του υπέβαλλε η Meta, ο Ζούκερμπεργκ στράφηκε στον
συνέταιρο και συνιδρυτή της Safe Superintelligence, έναν κάποιον
Ντάνιελ Γκρος, ο οποίος και δέχθηκε εντέλει τη μεταγραφή στη Meta
έναντι ενός ποσού το οποίο δεν δημοσιοποιήθηκε, αν και μια ασφαλής
εικασία θα ήταν ότι περιλαμβάνει τριψήφιο αριθμό εκατομμυρίων δολαρίων
κατ’ έτος και για όση διάρκεια προβλέπεται στο συμβόλαιό του.