"Θραύσματα προσωπικών σημειώσεων και εφημερίδων" και "τραύματα της ατομικής μνήμης που μένουν ακόμη ανοιχτά και άλλα που έκλεισαν κάτω από ουλές της συλλογικής λήθης" αναμειγνύει περίτεχνα στο βιβλίο του "Αντεθνικώς δρώντες…" 1971-1974, ο δημοσιογράφος Χρίστος Ζαφείρης, καταθέτοντας τη δική του μαρτυρία για τη Θεσσαλονίκη στα χρόνια της Χούντας και την εξέγερση του Πολυτεχνείου της.

Το βιβλίο αποτελεί τη μαρτυρία ενός δημοσιογράφου που δούλεψε σε εφημερίδα της Θεσσαλονίκης στα χρόνια της Χούντας, ζώντας τον κοινωνικό και πολιτιστικό περίγυρο της πόλης, συμμετέχοντας στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα της εποχής και γράφοντας κάποιες ανταποκρίσεις για την ενημέρωση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης για τα γεγονότα που διαδραματίζονταν τότε στην περιοχή.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στον πρόλογο ο ίδιος ο συγγραφέας, το βιβλίο "είναι μια προσωπική ματιά των γεγονότων αυτής της περιόδου όπου αναμειγνύεται ο αυτοβιογραφικός με τον ιστοριογραφικό λόγο".

Μάλιστα, ο Χρίστος Ζαφείρης δεν αρκείται στην καταγραφή των γεγονότων που αφορούν την αντίσταση κατά της χούντας, αλλά προχωρά ένα βήμα παραπέρα και- με δυσκολίες, λόγω έλλειψης και συσκότισης των πηγών έπειτα από περίπου 40 χρόνια, όπως επισημαίνει- αναφέρεται στο άλλο "στρατόπεδο": τα όργανα της Χούντας, τους υποστηρικτές και συνεργάτες του καθεστώτος στην πόλη, την οικονομική κατάσταση, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και το κλίμα ευδαιμονίας, τον καταναλωτισμό και την αδιάφορη στάση της πλειονότητας των πολιτών απέναντι στο δικτατορικό καθεστώς.

"Η 'γενιά του Πολυτεχνείου' της Θεσσαλονίκης, που κυριαρχεί στο βιβλίο, είναι πολλές … 'γενιές'" γράφει στον πρόλογο ο Χρίστος Ζαφείρης και εξηγεί: "Είναι οι αγωνιστές, οι αντιστασιακοί, οι ιδεολόγοι δημοκράτες και οι βασανισμένοι νέοι που όρθωσαν τα στήθη τους στις χουντικές μπούρδες, τον φάλαγγα στις πατούσες, την απειλή των τανκς και τα όπλα των χουντικών. Είναι η γενιά των συνεργατών της χούντας, των χαφιέδων των τραμπούκων, των αδιάφορων, των συμβιβασμένων και των καιροσκόπων. Τις 'γενιές' αυτές τις συγκροτούν άτομα, που συσπειρώθηκαν σε ποικίλες οργανώσεις, συσσωματώθηκαν κάτω από ετερόκλητα ιδεολογήματα, έγιναν φορείς δράσεων που οδήγησαν στην πρόοδο, τη δημοκρατία, την υποχώρηση, το φασισμό ή την προδοσία".

Κοντολογίς, το βιβλίο επιχειρεί να φιλοτεχνήσει μια τοιχογραφία της "Γενιάς του Πολυτεχνείου" στη νεότητά της, της αντιδικτατορικής και της συνεργαζόμενης με το καθεστώς, με φόντο τον πολιτισμικό περίγυρο της Θεσσαλονίκης, στα μουντά χρόνια της Χούντας.

Για τον ομότιμο καθηγητή και πρώην πρύτανη του ΑΠΘ, Δημήτρη Φατούρο, ο οποίος και προλογίζει το βιβλίο, ο Χρίστος Ζαφείρης προσθέτει στοιχεία, θέτει καινούρια ζητήματα, ανοίγει καινούριες συσχετίσεις.

"Η αφήγηση του Χρίστου Ζαφείρη είναι μια ευκαιρία αναστοχασμού που αναζητά τις αντανακλάσεις και τα χαρακτηριστικά μέσα στο χρόνο που αποφεύγει απλοποιήσεις και αφηρημένες γενικεύσεις, κρίσιμη προϋπόθεση για τη σημερινή πολιτική σκέψη και την προσωπική στάση", αναφέρει χαρακτηριστικά ο καθηγητής.

Ο Χρίστος Ζαφείρης- πέραν των ονομαστικών αναφορών σε πρόσωπα της περιόδου- αφιερώνει το βιβλίο του και σε όλους εκείνους που αγωνίστηκαν και τους καλύπτει το πέπλο της ανωνυμίας, σε αυτούς που έκαναν τον καθήκον τους και δεν εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους στους δημοκρατικούς αγώνες.