Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Η Εf αγαπάει το βιβλίο
------------------------------

Κυκλοφόρησε το ανέκδοτο μυθιστόρημα της Διδώς Σωτηρίου «Τα παιδιά του Σπάρτακου»



Αθήνα

 Στις προθήκες των βιβλιοπωλείων βρίσκεται ήδη το ανέκδοτο μυθιστόρημα, της συγγραφέως- δημοσιογράφου Διδώς Σωτηρίου, με τίτλο «Τα παιδιά του Σπάρτακου».

Η παρουσίαση του άγνωστου βιβλίου, έγινε μεταξύ φίλων και δημοσιογράφων, από τον Νίκο Μπελογιάννη - γιο του Νίκου Μπελογιάννη και της Έλλης Παππά, και την Έρη Σταυροπούλου- καθηγήτρια φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, η οποία και επιμελήθηκε το βιβλίο.

Ανάμεσα στα 600 χειρόγραφα, που βρέθηκαν και μελετήθηκαν από το πατάρι του σπιτιού της Σωτηρίου αλλά και από τη θυρίδα της στην Εθνική Τράπεζα, στο Σύνταγμα, βρέθηκε το αποσπασματικό μυθιστόρημα, με τίτλο «Τα παιδιά του Σπάρτακου».

Η καθηγήτρια φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Έρη Σταυροπούλου, διάβασε για πρώτη φορά τα χειρόγραφα, το 2003. Η ταξινόμηση, κράτησε αρκετό διάστημα όπως αποκάλυψε, η ίδια, ενώ εκτός από τα χειρόγραφα, υπήρχαν και δύο σημειωματάρια με συνεντεύξεις Θρακιωτών.

«Την αρχική υπόθεση του βιβλίου (Τα παιδιά του Σπάρτακου), εμπνεύστηκε η Σωτηρίου όταν επισκεπτόταν την αδελφή της Έλλη Παππά, στις φυλακές, στα τέλη της δεκαετίας του 50 και στις αρχές της επόμενης». Ακούγοντας αφηγήσεις πολιτικών κρατουμένων, γυναικών από την Θράκη, πήρε αφορμή για να σχεδιάσει ήρωες και περιστατικά του έργου της», εξήγησε ο Νίκος Μπελογιάννης,

Το μυθιστόρημα, ξεκίνησε να το δουλεύει το 1963 μετά το βιβλίο της «Τα ματωμένα χώματα», ενώ κατά την διάρκεια της δικτατορίας, νοίκιασε, θυρίδα στην Εθνική Τράπεζα και κάθε φορά που ολοκλήρωνε δύο κεφάλαια, έπαιρνε από το σπίτι της στα Βασιλικά Ιστιαίας, το λεωφορείο για την Αθήνα, για να τα κρύψει στη θυρίδα.

Αφού δημοσιεύτηκε το βιβλίο «Κατεδαφιζόμεθα», ξεκίνησε πάλι να μελετά «Τα παιδιά του Σπάρτακου», το 1990, καθώς όμως είχε άλλες υποχρεώσεις και λόγω της επιβαρυμένης υγείας της , δεν κατάφερε να το ολοκληρώσει.

Η πρώτη σημαντική ταξινόμηση του βιβλίου, έγινε από τον Νίκο Μπελογιάννη - ο οποίος ήταν εξοικειωμένος με τη γραφή της συγγραφέως - και τον εκδοτικό οίκο Κέδρος, μετατρέποντας τα χειρόγραφα σε ηλεκτρονική μορφή.

Η Έρη Σταυροπούλου ανησυχώντας στην αρχή, για το αποτέλεσμα και την ολοκλήρωση του βιβλίου, ανέφερε, πως δεν πρόσθεσαν ούτε μία λέξη, καθώς η ίδια ανακάλυπτε σταδιακά πως το μυθιστόρημα, ήταν σχεδόν ολοκληρωμένο, χωρίς κενά για τον αναγνώστη.

Η υπόθεση του έργου διαδραματίζεται στη Θράκη των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα και την Αθήνα της πρώτης μετεμφυλιακής περιόδου. Κεντρικό θέμα του είναι η συνδικαλιστική και αντιστασιακή δράση των ηρώων, που εμπνέονται από την επανάσταση του Θρακιώτη σκλάβου Σπάρτακου και από τα ιδανικά της Αριστεράς, σε μία εποχή που ο τόπος βιώνει δραματικές στιγμές.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία