Η θέση του ιδίου είναι σαφής: «Οι πολιτικές ηγεσίες», γράφει, «και μπορούν και οφείλουν νʼ αντιταχθούν στην ανεξέλεγκτη δράση των παγκοσμιοποιημένων αγορών και του επίσης παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Δράση, η οποία αφενός ξεθεμελιώνει το κοινωνικό κράτος και οδηγεί στην κοινωνική έκρηξη. Και, αφετέρου, επιχειρεί να περιθωριοποιήσει κάθε κρατική παρέμβαση, μέσα από το μύθο της δύναμης αυτορρύθμισης της οικονομίας και των αγορών».

Σε παρόμοιου είδους επισημάνσεις και ερωτήματα ο συγγραφέας, ως εκπρόσωπος του πολιτικού συστήματος, δεν παραβλέπει τη διολίσθηση της πολιτικής επιρροής στην αυξανόμενη διεκδίκηση των εξωθεσμικών παραγόντων σε ό,τι αφορά τη λήψη πολιτικών αποφάσεων. Επίσης σημειώνει την ακραία επικοινωνιακή αντιπαράθεση που προσφέρουν στα μεγάλα οικονομικά κέντρα τα ΜΜΕ, τα οποία χαρακτηρίζει «πρόθυμο βοηθό εκπλήρωσης» στο οικοδόμημα της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης.

Σε ό,τι αφορά τους πολιτικούς στην Ελλάδα και την ΕΕ, ο Π. Παυλόπουλος σημειώνει: «Μετά την άνοιξη του 2010, η επιδείνωση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ήλθε ραγδαία. Και τη βιώσαμε, μέσα από το δράμα της κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας, λόγω της καταστροφικής πολιτικής της κυβέρνησης. Το μεγάλο δυστύχημα όμως έγκειται στο ότι οι ακόλουθες Σύνοδοι Κορυφής όχι μόνον απέδειξαν την ανετοιμότητα των Ευρωπαίων ηγετών, κυρίως της A. Merkel και του Ν. Sarkozy, να υπερασπισθούν το ευρώ και την ευρωζώνη απέναντι στην επέλαση της, νεοφιλελεύθερης προέλευσης και καθοδήγησης, βουλιμίας των αγορών. Αλλά, ακόμη χειρότερα, ανέδειξαν ένα σύνδρομο «πολιτικού αβδηριτισμού» και μια νοοτροπία «πολιτικών επιμηθέων», που δρομολόγησαν την ασυδοσία των αγορών, και, πρωτίστως, την ανεξέλεγκτη και χωρίς καμία νομιμοποίηση υποδόρια δράση των οίκων αξιολόγησης.

Το βιβλίο, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λιβάνη, αναπτύσσεται σε τρεις ενότητες: Στον καιρό της αμφισβήτησης των πολιτικών ηγεσιών, στην Παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση και στο κίνημα των αγανακτισμένων. Κατά την εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου, ο συγγραφέας υπογράμμισε: «Τα αποτελέσματα τα ζούμε ολοένα και πιο χειροπιαστά. Έχω την αίσθηση ότι οι δύο τελευταίες Σύνοδοι Κορυφής, της 21ης Ιουλίου και της 26ης-27ης Οκτωβρίου, αντιστοίχως, περισσότερο σηματοδοτούν την τυπική κήρυξη του τρίτου παγκόσμιου οικονομικού πολέμου παρά τεκμηριώνουν, έστω και κατʼ ελάχιστο, τη βούληση των πολιτικών ταγών της Ευρωπαϊκής Ένωσης νʼ αποτρέψουν το μοιραίο».