"Ιστορίες ντροπής - Οι άνδρες, οι θρησκείες, οι νόμοι και η μοίρα
των γυναικών". Ένα βιβλίο για την εξευτελιστική στάση ανδρικών
συστημάτων, θρησκειών και καθεστώτων εις βάρος των γυναικών, από
αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα. Ο συγγραφέας -δοκιμιογράφος Γιώργος
Παμπούκης και οι εκδόσεις Πατάκης παραδίδουν στο ελληνικό κοινό ένα
ιστορικό έργο για όσα τράβηξαν και τραβούν ακόμη (σε ισλαμικές κυρίως
χώρες) οι γυναίκες σύμφωνα με... καθιερωμένες αντιλήψεις , θεωρίες,
έθιμα και νόμους, υπό τις ευλογίες μάλιστα των πάσης φύσεως εκκλησιών
και κληρικών!

Από πού να αρχίσουμε και που να τελειώσουμε... Διαβάζουμε ότι ο
Αριστοτέλης βλέπει τη γυναίκα ως "λειψό άνδρα", ο δε Φρόυντ
επικεντρώνει τη γυναικεία σεξουαλικότητα στην επιθυμία του... πέους που
της λείπει. Στη φεουδαρχική Ιαπωνία οι γυναίκες όχι μόνο απαγορευόταν
να ανέβουν στο ιερό βουνό Φούτζι για να μην το μολύνουν, αλλά όσες δεν
έκαναν παιδιά όφειλαν να αυτοκτονήσουν με την προτροπή του περίγυρού
τους.

Στον Ηρόδοτο μαθαίνουμε ότι στη Βαβυλώνα κάθε νεαρή γυναίκα έπρεπε
μια φορά το χρόνο να ενωθεί με έναν ξένο άνδρα μέσα στο ναό της
Αφροδίτης εισπράττοντας το αντίτιμο.

Αν εξαιρέσει κανείς τις περιπτώσεις μητριαρχικών κοινωνιών στην
Κρήτη και στην Σκυθία με τις Αμαζόνες και την ανοχή της ελευθεριότητας
των εταίρων στην κλασική Ελλάδα, η τότε διανόηση είχε βαρβαρική
προσέγγιση για αυτά τα αδύναμα όντα. Ο μέγας Πυθαγόρας δίδασκε πως
τρία είναι τα κακά στοιχεία του κόσμου : " το χάος, τα σκότος και η
γυναίκα". Ο Πλάτωνας δεν πήγαινε πίσω: "οι άνδρες είναι προφανώς
ανώτεροι από τις γυναίκες και τα παιδιά" λέει στους " Νόμους". Από
κοντά και ο Αριστοτέλης, ο οποίος στα " Πολιτικά" αποφαίνεται ότι "ο
άνδρας έχει τη θέση του αφέντη και η γυναίκα τη θέση του εξαρτημένου".
Πιο ξεκάθαρος ο Δημοσθένης αναφέρεται στη ρήση του Απολλόδωρου: "Τις
εταίρες τις έχουμε για ηδονή, τις παλλακίδες για την περιποίηση του
σώματος και τις συζύγους για την τεκνοποίηση".

Παρά την άνθηση της δημοκρατίας επί Περικλή , οι γυναίκες στην
Αθήνα- σε αντίθεση με τα συμβαίνοντα στη Σπάρτη- δεν συμμετείχαν στις
διαδικασίες του δήμου. Η δημοκρατία ήταν μια ανδρική υπόθεση... Και όχι
μόνο αυτό. Η μητέρα δεν είχε δικαίωμα να κληροδοτήσει περιουσιακά
στοιχεία σε άλλα πρόσωπα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις οι γυναίκες δεν
αναφερόταν με το όνομά τους , αλλά με το όνομα του πλησιέστερου
αρσενικού συγγενή.

Στην πορεία των αιώνων -τονίζει ο μελετητής- τα πράγματα
βελτιώθηκαν επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας όπου, αν μια ελεύθερη γυναίκα
γεννούσε τρία παιδιά, μπορούσε να υπαχθεί σε ένα καθεστώς νομικής
ανεξαρτησίας , οπότε δεν ήταν πλέον υποχρεωμένη κηδεμονεύεται από
άνδρα.

Εκεί που η βία αποθεώνεται είναι σε ορισμένα βιβλία της Παλαιάς
Διαθήκης. Στο "Δευτερονόμιο" προβλέπεται τι πρέπει να γίνει αν μια
νεαρή δεν βρεθεί από τον γαμπρό παρθένα: "... λιθοβολήσουσιν αυτήν εν
λίθοις και αποθανείται". Στο "Λευιτικό" η μοιχεία τιμωρείται επίσης με
λιθοβολισμό. Εδώ υπάρχει... "πρόοδος", καθώς λιθοβολείται και ο άνδρας
μοιχός...

Ο Μωάμεθ μέσα από το Κοράνι θεσμοθέτησε δικαιώματα των γυναικών,
όπως ήταν η ιδιοκτησία, η προίκα, η βασική μόρφωση, η δυνατότητα
διαζυγίου, η μη θανάτωση των θηλυκών βρεφών, διατήρησε όμως τον
εβραϊκό λιθοβολισμό των μοιχών απαιτώντας, πάντως, τέσσερεις μάρτυρες!
Και ναι μεν ο ισλαμικός νόμος προβλέπει θάνατο και στο βιαστή, όμως
πολύ σπάνια εφαρμόζεται.

Ο χριστιανισμός -επισημαίνει ο συγγραφέας- γρήγορα οδηγήθηκε σε
ανδροκρατικό σύστημα παρ΄ότι ο Ιησούς στην ακολουθία του είχε
γυναίκες, κάτι επαναστατικό για την εποχή εκείνη. Οι μετέπειτα κήρυκες
του Χριστιανισμού στη Δύση διακρίνονταν από ένα είδος μισογυνισμού. Ο
Ιερός Αυγουστίνος δίδασκε ότι η θηλυκότητα που αποπνέει το σώμα της
γυναίκας αποτελεί εμπόδιο για την ανάπτυξη του πνεύματός της, άρα η
κατωτερότητά της ήταν εκ γενετής. Ο Θωμάς Ακινάτης ισχυριζόταν ότι ο
Θεός έσφαλε δημιουργώντας τη γυναίκα , με αποτέλεσμα να εμφανισθεί ένα
υποδεέστερο ον.

Όλα αυτά έφεραν την Ιερά Εξέταση που στον μεσαίωνα οδήγησε στο
κάψιμο πολλές γυναίκες με την κατηγορία ότι είναι μάγισσες - όργανα
του σατανά.

Και με την Εκκλησία να διοργανώνει στις πλατείες τη φρικτή αυτή
διαδικασία, ενώ το κοινό παρακολουθούσε κάνοντας το σταυρό του.

Μεταξύ άλλων, το βιβλίο επικαλείται έρευνα επιτροπής του ΟΗΕ για
τη μοίρα των Πακιστανών γυναικών. Στη μουσουλμανική αυτή χώρα περίπου
300 γυναίκες φονεύονται κάθε χρόνο με άγριο τρόπο από τον άνδρα, τον
αδερφό, το γιό. Αιτία; Εντελώς αόριστοι λόγοι τιμής που αφορούν την
οικογένεια η και τη φυλή .

Το βιβλίο συγκλονίζει κάνοντας τον αναγνώστη να σκεφθεί πως, παρά
την αναμφισβήτητη κατίσχυση της ισότητας ,ειδικά στο δυτικό κόσμο,
μεγάλο μέρος του πλανήτη αντιμετωπίζει τη γυναίκα ως χρηστικό
αντικείμενο... "Κανονικά και με το νόμο"!