|
| | | |
Η Μαρία Κίτσου είναι η φετινή νικήτρια του θεατρικού βραβείου Μελίνα Μερκούρη
Αθήνα
Νεανικά καρδιοχτύπια και δάκρυα χαράς και συγκίνησης είχε απονομή
του θεατρικού βραβείου «Μελίνα Μερκούρη 2011», με την Μαρία Κίτσου να
κερδίζει την πολυπόθητη καρφίτσα της Μελίνας.
«Δεν το περίμενα καθόλου. Είναι απίστευτη η τιμή που μου γίνεται.
Θέλω να πω ένα βαθύ ευχαριστώ στην κριτική επιτροπή που πίστεψε σε
μένα και που μου εμπιστεύθηκε αυτό το βραβείο σαν παρακαταθήκη. Ελπίζω
και εύχομαι να σας βγάλω ασπροπρόσωπους και να δικαιώσω τον σκοπό για
τον οποίο έγινα ηθοποιός» είπε η νεαρή ηθοποιός φανερά συγκινημένη και
χαρούμενη, και αφιέρωσε το βραβείο στον πατέρα της.
Η ηθοποιός που βραβεύτηκε για την ερμηνεία της στο ρόλο της "Ελεν"
στο έργο "Ορφανά" του Ντένις Κέλι, που ανέβηκε στο θέατρο του Νέου
Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, παρέλαβε από τα χέρια της
Εμμανουέλλας Παυλίδου την καρφίτσα της Μελίνας, μαζί με το βραβείο και
το ποσό των τριών χιλιάδων ευρώ που το συνοδεύουν. Συνυποψήφιές της
ήταν η Αλεξάνδρα Αιδίνη, η Βίκυ Κυριακουλάκου, η Χριστίνα Μαξούρη και
η Λένα Παπαληγούρα.
«Το βραβείο αυτό θα μου δώσει το κουράγιο και το θάρρος να
συνεχίσω τη θεατρική μου πορεία και να πω τα όχι ή τα ναι που θα
άρμοζαν σε όλα αυτά που πρέσβευε η Μελίνα Μερκούρη, της οποίας θαύμαζα
και θαυμάζω πάντα τη μαχητικότητά της» ανέφερε η Μαρία Κίτσου.
Η εκδήλωση τής απονομής ξεκίνησε με τον Δημήτρη Λιγνάδη να έχει
αναλάβει την ευθύνη αλλά και την παρουσίασή της, στην κατάμεστη
αίθουσα του Ιδρύματος Μελίνα Μερκούρη, στην Πλάκα. Ο πρόεδρος του
Ιδρύματος, Χριστόφορος Αργυρόπουλος, χαιρέτισε τη βραδιά, ενώ η
πρόεδρος της επιτροπής Μάγια Λυμπεροπούλου μίλησε για την «αλησμόνητη»
Μελίνα.
«Αν ζούσε σήμερα η Μελίνα δεν θα ήταν σίγουρα από εκείνους που
πιστεύουν ότι το κυριότερο και μόνο πρόβλημα του θεάτρου μας είναι το
οικονομικό. Μολονότι είχε δώσει αβυσσαλέα μάχη ως υπουργός για να το
βελτιώσει και να το ανακουφίσει. Το αρνητικό σήμερα, εκείνο για το
οποίο η Μελίνα θα παρότρυνε τους νέους να δώσουν γενναία μάχη, καθένας
μόνος του και όλοι μαζί, είναι η ορατή πλέον απειλή, ότι το θέατρο και
η υποκριτική δεν θεωρούνται πια όχι τέχνη αλλά ούτε καν επάγγελμα ή
επιτήδευμα. Εκείνο το οποίο- με το πάθος που χαρακτήριζε όλο της το
«είναι»- θα τόνιζε στις νεότερες γενιές των ηθοποιών, είναι η ανάγκη
επινόησης ενός σύγχρονου θεάτρου, με ενεργό ρόλο σε έναν κόσμο όπου
όλα είναι πλαστά. Ένα σύγχρονο θέατρο όπου οι νεανικές ομάδες να
δημιουργούν συνενοχές και όχι ανοχές» σημείωσε η ίδια, συμπληρώνοντας:
«Να ενθυμείστε αλλά προς τα εμπρός».
Χρησιμοποιώντας τη φράση του Χάρολντ Μπλουμ, ευχήθηκε στις
υποψήφιες του βραβείου να αφήσουν έντονα χνάρια στη διαδρομή που τους
περιμένει.
Την επιτροπή συμπληρώνουν οι: Ρένη Πιττακή, Δηώ Καγγελάρη,
Δημήτρης Λιγνάδης και η δημοσιογράφος Ματίνα Καλτάκη.
Μετά την απονομή ακολούθησε συζήτηση για το τι είναι και τι πρέπει
να σημαίνει ένα βραβείο που φέρει το όνομα της Μελίνας Μερκούρη.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|