Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




65ο Φεστιβάλ Καννών

Υπόκλιση από το παγκόσμιο σινεμά στον Μίκαελ Χάνεκε 



Κάννες

Επί δεκαπέντε λεπτά χειροκροτούσαν όρθιοι τον Μίκαελ Χάνεκε, ο Ρομάν
Πολάνσκι, ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, ο Βάλτερ Σάλες, ο Αμπάς Κιαροστάμι,
οι αδερφοί Νταρντέν, ο Αλεξάντερ Πέιν και ο Κλόντ Λελούς, αμέσως μόλις
έπεσαν οι τίτλοι τέλους της ταινίας του <<Amour>> . Δεν ήταν οι μόνοι.
Σύσσωμο το κοινό, που περιελάμβανε πολλές διασημότητες της έβδομης
τέχνης, εγκατέλειψε την καρέκλα του για να σταθεί όρθιο, μ' έναν
καλοκουρδισμένο συγχρονισμό που προκάλεσε μεγάλο θόρυβο στην αίθουσα.

Ο Αυστριακός σκηνοθέτης αγκάλιαζε περήφανος τους πρωταγωνιστές του,
αφρόκρεμα της γαλλικής υποκριτικής. Τον Ζάν Λουί Τρεντινιάν, την
Εμμανουέλ Ριβά και την Ιζαμπέλ Ιπέρ, η οποία δεν μπορούσε να
συγκρατήσει τα δάκρυα της. Μπορεί ο Ζάν Λουί Τρεντινιάν, ο οποίος είχε
να παίξει στο σινεμά δεκατέσσερα χρόνια, να έλεγε στην συνέντευξη
τύπου ότι ο Χάνεκε τον ταλαιπώρησε πολύ, γιατί είναι από τους πιο
απαιτητικούς σκηνοθέτες, αλλά τον δικαίωσε η ενθουσιώδης υποδοχή της
ταινίας. Η παρουσία του στο φεστιβάλ των Καννών είναι από τις σπάνιες
δημόσιες εμφανίσεις του, μετά τον θάνατο της κόρης του, Μαρί
Τρεντινιάν πριν από 12 χρόνια.

Το παγκόσμιο σινεμά, μέσα από μια εκπροσώπηση κορυφαίων σκηνοθετών που
βρέθηκαν στην επίσημη πρεμιέρα, υποκλίθηκε στον Χάνεκε, ο οποίος
υπογράφει μια ακόμα συγκλονιστική ταινία για τα τελευταία στάδια της
ζωής, τον πόνο, την απώλεια, την αρρώστια.

Στις τιμητικές θέσεις βρισκόταν και η Φοίβη Οικονομοπούλου, σύζυγος
του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Η διθυραμβική υποδοχή της ταινίας, ήταν μια
ανταμοιβή για την ταλαιπωρία της πρεμιέρας, που έγινε σε αντίξοες
καιρικές συνθήκες. Σαν να άνοιξαν οι ουρανοί της Κρουαζέτ, ξέσπασε
καταρρακτώδης βροχή. Το κόκκινο χαλί από μακριά φαινόταν σαν ένα μαύρο
χαλί μπαλωμένο με ομπρέλες, στριμωγμένες πάνω από τα κεφάλια των στάρ
για να προστατέψουν τις ακριβές τουαλέτες και τα φανταχτερά κοσμήματα.
Ο δυνατός αέρας δυσκόλευε ακόμα περισσότερο την, ούτως ή άλλως,
δύσκολη <<ανάβαση>> στα σκαλιά του <<Παλέ>>. Ο Χάνεκε πάντως, είχε πιάσει
από το χέρι τις γυναίκες πρωταγωνίστριες του, την Εμμανουέλ Ριβά και
την Ιζαμπέλ Ιπέρ, για να ανέβουν τα σκαλιά.

Φέτος στο διαγωνιστικό πρόγραμμα, που περιλαμβάνει 22 ταινίες,
βρίσκονται ήδη... τέσσερις Χρυσοί Φοίνικες. Οι Μίκαελ Χάνεκε, Αμπάς
Κιαροστάμι, Κριστιάν Μουντζίου και Κέν Λόουτς, έχουν κερδίσει στο
παρελθόν την ύψιστη διάκριση του φεστιβάλ.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία