Μια απίστευτη παραπλάνηση που έσωσε την Ευρώπη. Ένα σύνολο ψεμάτων που οδήγησαν στην αλήθεια της ειρήνης. Ένα θρίλερ που δεν μπορούσε να το φαντασθεί ούτε ο πιο ταλαντούχος μυθιστοριογράφος. Μια επιχείρηση κατασκοπείας αφηγείται το βιβλίο με τον τίτλο «Επιχείρηση κιμάς», του Βρετανού δημοσιογράφου Μπεν Μάκινταϊρ, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.
Έτσι είχε ονομασθεί, σαρκαστικά, η επιχείρηση των Βρετανών να παρασύρουν τους Γερμανούς να πιστέψουν ότι οι Σύμμαχοι θα αποβιβασθούν στην Ελλάδα, αντί στη Σικελία όπως και έγινε. Ο ίδιος ο Χίτλερ πίστεψε στα σχέδια επίθεσης που βρέθηκαν στην τσάντα ενός Βρετανού αξιωματικού, ο οποίος τον Απρίλιο του 1943 βρέθηκε στην Ισπανική ακτή προς τον Ατλαντικό πνιγμένος , μετά από σκηνοθετημένο αεροπορικό δυστύχημα. Ο Φύρερ θεωρώντας ότι έπιασε τα μυστικά των Συμμάχων, μετέφερε δυνάμεις στην χώρας μας, αδυνατίζοντας την άμυνά του στο Ιταλικό νησί του Μουσολίνι.
Ο συγγραφέας – ερευνητής , χρησιμοποιώντας έγγραφα, επιστολές, ημερολόγια, φωτογραφίες και πρόσφατα αποχαρακτηρισμένα αρχεία της υπηρεσίας αντικατασκοπείας του Ναυτικού και , έχοντας μιλήσει με συγγενείς και γνωστούς των πρωταγωνιστών, διηγείται για πρώτη φορά με πληρότητα αυτή τη μεγάλη ίντριγκα που άλλαξε την πορεία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι Βρετανοί αντισυνταγματάρχες Μπίβαν και Κλάρκ, με εντολή της στρατιωτικής ηγεσίας άρχισαν να κατασκευάζουν σχέδια για απόβαση στην Πελοπόννησο, συνέτασσαν ψεύτικα ραδιοσήματα, προμηθευόταν ελληνικούς χάρτες και συγκέντρωναν ελληνικά νομίσματα. Πάντως, το βασικό ρόλο στην παραπλάνηση θα τον έπαιζε ένα πτώμα… Θα ήταν ένας έμπιστος ταγματάρχης του Βασιλικού Ναυτικού που θα μετέφερε, με μυστική πτήση, τα σχέδια των επιχειρήσεων του κεντρικού επιτελείου προς τον στρατηγό Αϊζενχάουερ στο αρχηγείο του στο Αλγέρι.
Η εύρεση ενός νεκρού σε περίοδο πολέμου φαντάζει εύκολη. Και όμως. Η αναζήτηση του κατάλληλου νεκρού πήρε μήνες ,γιατί έπρεπε να πληροί συγκεκριμένες προδιαγραφές ηλικίας, σωματικής διάπλασης, να αντιστοιχεί σε στρατεύσιμη ηλικία, να μην φέρει τραύματα από δολοφονία και – το βασικότερο – να μην αναζητηθεί κατά τη διάρκεια της πολυήμερης προετοιμασίας της επιχείρησης, αλλά και μετά, από συγγενείς, φίλους ή γνωστούς. Τελικά ο εντεταλμένος προς τούτο ιατροδικαστής βρήκε έναν Ουαλλό φρενοβλαβή άστεγο ,που δεν είχε στον ήλιο μοίρα και είχε αυτοκτονήσει με δηλητήριο σε νοσοκομείο του αφιλόξενου βομβαρδισμένου Λονδίνου , μη έχοντας κανένα να ενδιαφερθεί γι αυτόν.
Ακολουθούν αγωνιώδεις προσπάθειες γιατρών, πρακτόρων, αξιωματούχων και γραμματέων, σε μια υπόγεια αίθουσα μακριά από τη Βρετανική πρωτεύουσα, μέσα σε συνθήκες απόλυτης μυστικότητας, προκειμένου να διατηρηθεί το σώμα σε κατάλληλη ψύξη νεκροτομείου όσες μέρες διαρκούσε η ατελείωτη ανταλλαγή απόρρητων εγγράφων. Ανταλλαγή σελίδων επί σελίδων μεταξύ των διαφόρων συναρμόδιων υπηρεσιών του στρατού, του ναυτικού, της αεροπορίας, του πρωθυπουργικού γραφείου και των ειδικών τμημάτων ασφαλείας μέχρις ότου εγκριθούν ύστερα από πολύωρες συσκέψεις και διακλαδικούς… καβγάδες τα έγγραφα , αλλά και η στολή που θα έπρεπε να φέρει ο ταγματάρχης Ουίλιαμ Μάρτιν- έτσι τον ονόμασαν. Οι επιτελικοί μιλούσαν επί ώρες για αυτό τον αξιωματικό ,σε σημείο που να τον θεωρούσαν πια δικό τους άνθρωπο, γνωστό από τα παλιά.
Του εξέδωσαν ταυτότητα με την φωτογραφία ενός αξιωματικού που του έμοιαζε και την έβαλαν στο πορτοφόλι του μαζί με μια επιστολή του πατέρα του και μία της ερωμένης του. Επίσης ένα εισιτήριο θεάτρου που πήγε τάχα να απολαύσει μια μέρα πριν την αναχώρησή του, ένα πακέτο τσιγάρα και άλλα μικροαντικείμενα . Στη τσάντα του έβαλαν μέσα την επιστολή με τα σχέδια και την έδεσαν με αλυσίδα στη ζώνη του. Η επιστολή, μετά από πολύ σβήσε γράψε, γράφηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να υπάρχει έμμεση αναφορά στην Ελλάδα ως τόπο απόβασης και συγκεκριμένα στην Καλαμάτα- για την οποία υπήρξε έντονη διαφωνία σχετικά με το πώς τονίζεται στα ελληνικά…
Ένα υποβρύχιο άφησε το νεκρό ταγματάρχη κοντά στη ακτή Ισπανική Ουέλβα, όταν εμφανίσθηκαν συγκεκριμένες καιρικές συνθήκες , με τη θάλασσα να ξεβράζει το - υποτιθέμενο - θύμα αεροπορικού δυστυχήματος. Πράγματι Ισπανοί ψαράδες τον βρήκαν μέσα σε ένα σωσίβιο, ενώ πιο πέρα είχε αφεθεί η λαστιχένια βάρκα από την οποία προσπάθησε, δήθεν, να σωθεί καθώς το άφαντο αεροπλάνο του είχε μάλλον χαθεί στα βάθη του ωκεανού.
Από κει και μετά, το ενδιαφέρον του βιβλίου παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις, σε βαθμό … διασκεδαστικό. Διότι ,ενώ οι Βρετανοί παρακολουθούν , μέσω των πρακτόρων τους, την πορεία του πτώματος, η τσάντα ,που έπρεπε να παραδοθεί λογικά στους ανθρώπους των Ναζί (αφού ο δικτάτορας Φράνκο , παρά την διακηρυγμένη ουδετερότητά του, γοητευόταν από το Ναζισμό ), πηγαίνει στον αρμόδιο Ισπανό λιμενάρχη, ο οποίος αποδεικνύεται φιλοβρετανός! Και θέλει να επιστρέψει την τσάντα με τα απόρρητα σχέδια στο πρόξενο της Βρετανίας. Μετά από διάφορες κωμικοτραγικές υπόγειες κόντρες μεταξύ Βρετανών και Γερμανών κατασκόπων, ο νεκρός θάβεται στο παραλιακό χωριό με όλες τις τιμές που αρμόζουν σε στρατιωτικό της ένδοξης Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Και η τσάντα; Αυτή παραδέρνει μέσα στην Ισπανική γραφειοκρατία ανάμεσα στο υπουργείο Ναυτικών, στο Υπουργείο ’μυνας για να καταλήξει στο γενικό επιτελείο, όπου ένας συνεργάτης της γερμανικής κατασκοπείας στη Μαδρίτη την παραδίδει ,για μία ώρα, στον αρχηγό του γερμανικού κατασκοπευτικού κλιμακίου που αντιγράφει τα πολύτιμα στοιχεία τοποθετώντας τα πίσω ώστε να φαίνονται άθικτα. Γιατί η τσάντα έπρεπε, βάσει των διεθνών συνθηκών, να επιστραφεί στους προϊστάμενους του νεκρού στην Βρετανία.
Ο αναγνώστης στις 592 σελίδες απολαμβάνει μια ιστορία για την σχιζοφρενική κατάσταση που λέγεται «Πόλεμος». Όπου άνθρωποι ευφυείς, δαιμόνιοι, πανούργοι, ιντριγκαδόροι, ανενδοίαστοι, λάτρεις των τεχνασμάτων, θέτουν στη υπηρεσία της ελευθερίας τα χαρίσματά τους για να σκοτώσουν το τέρας του Ναζισμού.
Ένα βιβλίο που δεν θέλεις να τελειώσει.
