|
| | | |
«Τι είδε η Λίρα Καζάν», ένα πολιτικό θρίλερ για τον κόσμο της εξουσίας και του πλούτου
Παρίσι
«Τι είδε η Λίρα Καζάν», λέγεται το πολιτικό- οικολογικό θρίλερ της Γαλλίδας ευρωβουλευτή των Πράσινων- Οικολόγων Εύας Ζολί, που από πρώην δικαστικός ήταν υποψήφια για την Προεδρία στις πρόσφατες εκλογές και της Γαλλίδας δημοσιογράφου της Λιμπερασιόν και μυθιστοριογράφου Ζυντίν Περινιόν, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος, σε μετάφραση από τα Γαλλικά της Μελίττας Γκουρτσογιάννη.
Με δυναμική γραφή, κινηματογραφικό ρυθμό και ρεπορταζιακή πληρότητα ο αναγνώστης παρακολουθεί ιστορίες σημερινές οι οποίες εκτυλίσσονται στο Λάγος της Νιγηρίας, στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας και στη Νίκαια της Γαλλίας. Αναφέρονται στην οικολογική καταστροφή του Δέλτα του Νίγηρα, στις διασυνδέσεις μεταξύ της μετακομμουνιστικής ολιγαρχίας στη Ρωσία με τη στρατιωτική βιομηχανία της Γαλλίας και στον αδίστακτο κόσμο των βρώμικων επιχιερηματιών της Ευρώπης και του κόσμου.
Το βιβλίο ξεκινάει με τη φυγάδευση ενός ενοχλητικού δημόσιου λειτουργού στην Αμπούζα της Νιγηρίας. Ο Νουανκούο Γκάμπο, είναι επικεφαλής της Υπηρεσίας Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος στη χώρα. Η Νορβηγική μυστική υπηρεσία αναλαμβάνει να φυγαδεύσει στην Μεγάλη Βρετανία τον ίδιο και την οικογένειά του, στο πλαίσιο του προγράμματος «Δίκτυο Δικαιοσύνης», προσφέροντάς του μια θέση στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Τα παιδιά του «θα τύχουν» υποτροφίας για να εισαχθούν σε κολέγιο κοντά στον τόπο διαμονής τους. Εκείνος αναγκάστηκε, μετά από απειλές για τη ζωή του και την τύχη της οικογένειάς του, να δεσμευθεί ότι δεν θα συνεχίσει τις έρευνές του σχετικά με τον κυβερνήτη Φίνλεϋ και το περιβάλλον του, για όσο διάστημα θα βρίσκεται στο Βρετανικό έδαφος. Δέχθηκε, επίσης, να απόσχει από κάθε δήλωση όσον αφορά της κυβέρνηση της Νιγηρίας, διότι, οι διπλωματικές και οικονομικές σχέσεις μεταξύ Νιγηρίας και Μεγάλης Βρετανίας εισέρχονται σε φάση «ζωτικού ενδιαφέροντος για το στέμμα»…
Πρόκειται για ένα αδέκαστο λειτουργό σε μια χώρα με πετρέλαιο. Που είδε τους παλιούς επαναστάτες του αντιαποικιακού αγώνα να μεταμορφώνονται σε τυράννους. Και μετά έζησε τον εμφύλιο σπαραγμό και καμιά δεκαριά στρατιωτικά πραξικοπήματα, ώσπου μια ράτσα καινούργιων αρπακτικών ανέβηκε στην εξουσία. Όλες οι υποθέσεις που αναλάμβανε μαρτυρούσαν το ίδιο πράγμα: Πλούσια χώρα, φτωχός λαός. Διαφθορά σε όλες τις βαθμίδες. Όταν ένας δικαστής καταδίκαζε κάποιον πλούσιο το έκανε επειδή απέβλεπε σε μεγαλύτερο λάδωμα κατά την εκδίκαση της ύφεσης. Καθώς ερευνούσε τις υποθέσεις διαπλοκής θυμόταν τα λόγια του πατέρα του: «Ο τόπος μας θα ήταν πολύ καλύτερα χωρίς αυτό το καταραμένο πετρέλαιο- μακάρι να μην είχαμε γνωρίσει ποτέ τη μυρωδιά του!».Ό ήρωας της ιστορίας μας βλέπει ότι δεν μπορεί να προχωρήσει στις έρευνές τους εναντίον της οικονομικο- πολιτικής μαφίας ,όταν μαθαίνει πως τον βοηθό του τον είχαν βρει νεκρό στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου του, με τα χέρια δεμένα και μια σφαίρα στο κεφάλι. Ο Νουανκούο πήρε το μήνυμα πως πρέπει να φύγει από την πατρίδα του.
Το ίδιο διωγμένη από το τόπο της και η Λίρα Καζάν, η Ρωσίδα δημοσιογράφος, η οποία καταφεύγει στο Λονδίνο όπου σπουδάζει η κόρης της, γιατί την κυνηγάει ο Σεργκέι Λούτσκι, μέλος της ρώσικης ολιγαρχίας που ελέγχει την τοπική βιομηχανία όπλων και ο οποίος έχει εισαγάγει τις επιχειρήσεις του στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου. Και δεν είναι διατεθειμένος να ανεχθεί τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ της σχετικά με τον ρόλο του ολιγάρχη σε μια φόνων αντιπάλων του νέου καθεστώτος στον Καύκασο .
Ένα βιβλίο για τον κυνικό κόσμο του χρήματος, της εξουσίας και των εξαρτημένων από συμφέροντα μίντια. Τελικά, ένα μυθιστόρημα μέσα στην πραγματικότητα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|