|
| | | |
' Ελεος, η κρίση "σκοτώνει"....
Σε κίνδυνο η ψυχική και σωματική υγεία των Ελλήνων
Αθήνα
Η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση, σε συνδυασμό με το αβέβαιο μέλλον και
τη γενικευμένη ανασφάλεια, αυξάνει δραματικά τους δείκτες κατάθλιψης
στον ελληνικό πληθυσμό και απειλεί τη σωματική του υγεία, επισημαίνουν
οι επιστήμονες. Στη χώρα μας υπολογίζεται ότι το 25% των ανδρών και το
33% των γυναικών (περίπου 850.000 Έλληνες και 1,1 εκατ. Ελληνίδες)
πάσχουν από ήπια έως σοβαρή κατάθλιψη.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, η οικονομική κρίση αποτελεί στις μέρες μας
την κύρια αιτία αύξησης των κρουσμάτων κατάθλιψης, σε παγκόσμιο
επίπεδο. Εκτιμάται ότι η νόσος επηρεάζει 350 εκατομμύρια ανθρώπους και
σύμφωνα με τα αποτελέσματα παγκόσμιας έρευνας για την ψυχική υγεία,
που διεξήχθη πρόσφατα σε 17 χώρες, περίπου 1 στα 20 άτομα ανέφερε ότι
είχε ένα επεισόδιο κατάθλιψης τον προηγούμενο χρόνο.
Η νόσος μπορεί να προσβάλλει άτομα από όλα τα κοινωνικά στρώματα και
σε ορισμένες βαριές περιπτώσεις είναι δυνατόν να οδηγήσει σε
αυτοκτονία, επισημαίνουν οι ειδικοί. Κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο
χάνονται περίπου 1 εκατομμύριο ζωές εξαιτίας των αυτοκτονιών, γεγονός
που μεταφράζεται σε περίπου 3.000 θανάτους σε καθημερινή βάση.
Τα παραπάνω τόνισε κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου με αφορμή τη
διεξαγωγή του 18ου Πανελληνίου Συνεδρίου Εσωτερικής Παθολογίας ,
ο καθηγητής Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου
Αθηνών, Χαράλαμπος Παπαγεωργίου.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, μέχρι το 2020 η κατάθλιψη
θα είναι η δεύτερη σημαντική αιτία ανικανότητας για εργασία και μέχρι
το 2030 η πρώτη, εάν δε ληφθούν δραστικά μέτρα για την αντιμετώπισή
της.
Όπως είπε ο κ. Παπαγεωργίου, η άμεση καταπολέμηση της κατάθλιψης μέσω
αποτελεσματικών στρατηγικών πρόληψης και θεραπείας, με τη συνεργασία
τόσο των Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας όσο και ολόκληρης της κοινωνίας,
αποτελεί σήμερα αδήριτη ανάγκη.
Η σωματική και ψυχική υγεία των Ελλήνων βρίσκεται σε «κρίσιμο
σταυροδρόμι», σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ελληνικής Εταιρείας
Εσωτερικής Παθολογίας (ΕΕΕΠ), καθηγητή Παθολογίας, Ενδοκρινολογίας,
Μεταβολισμού και Σακχαρώδη Διαβήτη των Πανεπιστημίων Αθηνών και Ουλμ
Γερμανίας, Σωτήρη Ράπτη, καθώς «οι σύγχρονοι ''δολοφόνοι'' του
ανθρωπίνου είδους συνεχίζουν ακάθεκτοι τη δράση τους». Τα
καρδιαγγειακά νοσήματα ευθύνονται για το 40% - 45% των θανάτων τόσο
στη χώρα μας όσο και διεθνώς, ενώ ακολουθούν οι νεοπλασματικές
ασθένειες, οι οποίες ευθύνονται για
περίπου το 1/3 των θανάτων παγκοσμίως. Επίσης, την τελευταία 20ετία
παρατηρείται ραγδαία αύξηση του αριθμού των ατόμων με σακχαρώδη
διαβήτη. Στη χώρα μας υπολογίζονται σε 1.200.000, δηλαδή ποσοστό
περίπου 12% του γενικού πληθυσμού, ενώ σε διεθνές επίπεδο υπερβαίνουν
τα 300 εκατομμύρια.
Το πλέον ανησυχητικό, είπε ο κ. Ραπτης, είναι ότι η «έκρηξη» αυτή
αναμένεται να συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια, καθώς έως το 2025 ο
συνολικός αριθμός των ατόμων με σακχαρώδη διαβήτη υπολογίζεται να έχει
φτάσει τα 600 εκατομμύρια.
Ιδιαίτερη ανησυχία όμως προκαλεί στη χώρα μας η αύξηση των ατόμων με
σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1. Πρόκειται για διαβήτη που εκδηλώνεται σε
άτομα νεαρής ηλικίας έως 18 ετών και, κυρίως, σε παιδιά προσχολικής
και σχολικής ηλικίας.
Σε ό,τι αφορά το διαβήτη τύπου 2, ποσοστό 95% των 1.200.000 ατόμων με
διαβήτη που υπάρχουν στη χώρα μας, έχουν διαβήτη τύπου 2, ενώ στην
«ουρά», είπε ο κ. Ράπτης, περιμένουν άλλες 200.000 άτομα με διαταραχή
της ανοχής της γλυκόζης. Από αυτούς, περίπου το 70% θα εμφανίσει
έκδηλο σακχαρώδη διαβήτη εντός μιας πενταετίας, εάν δεν αλλάξει το
σημερινό τρόπο ζωής του έγκαιρα και αποτελεσματικά.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|