|
| | | |
Αντίο Εμμανουέλλα...
Έφυγε σε ηλικία 60 ετών κτυπημένη από τον καρκίνο η ηθοποιός Σίλβια Κρίστελ
Χάγη
Η Ολλανδή ηθοποιός Σίλβια Κρίστελ, που έγινε γνωστή διεθνώς από
όταν έπαιξε το ρόλο της Εμμανουέλλας και μετατράπηκε σε ερωτικό
σύμβολο για ένα μέρος του ανδρικού πληθυσμού, έφυγε από τη ζωή
εξαιτίας του καρκίνου από τον οποίο έπασχε , όπως ανακοίνωσε η
καλλιτεχνική της πράκτορας.
«Έφυγε από τη ζωή στη διάρκεια της νύκτας, απεβίωσε ενώ κοιμόταν»,
δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο η Μάρικε Φερχάρεν του πρακτορείου
Features Creative Manager, που εκπροσωπούσε την 60χρονη ηθοποιό. Η
ίδια πρόσθεσε πως ο θάνατός της «οφείλεται στον καρκίνο».
Η Κρίστελ είχε νοσηλευθεί για καρκίνο στον φάρυγγα και είχε
ακολουθήσει θεραπείες για τη μετάστασή του στο ήπαρ. Στις αρχές
Ιουλίου είχε υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο και αργότερα είχε νοσηλευθεί
για μεγάλο διάστημα. Το πρακτορείο αρνήθηκε να αποκαλύψει εάν η
Κρίστελ έφυγε από τη ζωή στην κατοικία της, ή στο κρεβάτι του
νοσοκομείου.
Η Κρίστελ είναι η γνωστότερη εκπρόσωπος της ολλανδικής υποκριτικής
στο εξωτερικό χάρις στην πρώτη της ταινία, την «Εμμανουέλλα» το 1974.
Την ταινία, που αποτελεί μεταφορά στην οθόνη του ομώνυμου
μυθιστορήματος της Εμανουέλ Αρζάν, είχε γυρίσει ο Γιουστ Γέκιν.
Η ταινία, που αφηγείται τις ερωτικές περιπέτειες μίας νεαρής
γυναίκας στην Ασία, είχε γνωρίσει παγκόσμια επιτυχία και έκτοτε είχαν
γυρισθεί πολλά νέα επεισόδιά του. «Ήμουν μία άλαλη ηθοποιός, ένα σώμα.
Ανήκα στα όνειρα, εκείνα τα οποία δεν μπορούν να εξανεμισθούν», τόνιζε
η ίδια στην αυτοβιογραφία της που εξεδόθη το 2006.
Γεννημένη στην Ουτρέχτη το 1952 η Σίλβια Κρίστελ διηγείται στο
βιβλίο της πως είχε πέσει θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης στα 9 της
χρόνια από τον διευθυντή του ξενοδοχείου των γονιών της, κοντά στον
σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης της.
Η ηθοποιός αφήνει πίσω της έναν γιο, τον ’ρθουρ που απέκτησε το
1975 με τον Βέλγο συγγραφέα Ούγκο Κλάους.
Το πρακτορείο της αρνήθηκε να αποκαλύψει που θα γίνει η κηδεία
της, αρκούμενο να δηλώσει μόνον πως θα γίνουν σε στενό οικογενειακό
κύκλο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|