Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Ουίσκι "αλά ελληνικά" από Λαρισαίο ποτοποιό



Λάρισα-(Ανταπόκριση Μ.Αποστολοπούλου)

 Ουίσκι "made in Larissa"! Και, δη, ουίσκι που παράγεται από κρασί
και από το μεράκι Λαρισαίου που φαίνεται πως κέρδισε το "στοίχημα"
ενός προσωπικού πειράματος κι έφερε στο θεσσαλικό κάμπο ένα ποτό που
μπορεί να αποτελεί έμπνευση Ιρλανδών μοναχών του Μεσαίωνα αλλά
αναμφισβήτητα έχει "δέσει" το όνομά του με τη Σκωτία.

Αν σκεφθεί, δε, κανείς ότι στην Ελλάδα δεν παράγεται ουίσκι καθώς
δεν υπάρχει σχετική παράδοση, τότε η Λάρισα θα μπορούσε να ισχυριστεί
ότι είναι πρωτοπόρα στο ζήτημα αυτό. Εξ ου και το ενδιαφέρον που έχουν
ήδη εκδηλώσει ποτοποιοί από διαφορετικά μέρη της Ελλάδας προς το
Λαρισαίο παραγωγό, προκειμένου να υπάρξει συνεργασία ή για την
εξασφάλιση του "Know how"- ή επί το ελληνικότερον της τεχνογνωσίας
-για την παραγωγή του.

Εμπνευστής της παραγωγής ουίσκι <<αλά ελληνικά>> είναι ο σμήναρχος,
εν αποστρατεία πλέον, Αργύρης Ταραμονλής, ο όποιος από το 1994 άρχισε
να <<πειραματίζεται>> με το κρασί και κατάφερε, όπως λέει, να πετύχει
τελικά υψηλή ποιότητα στην παραγωγή του. Λίγα χρόνια αργότερα σκέφτηκε
να επεκτείνει το πείραμα του και στο ουίσκι καθώς τού προκάλεσε
περιέργεια ο τρόπος παρασκευής. τους και σκέφθηκε: <<Γιατί όχι; Ας
δοκιμάσω>>.

Όλα αυτά στο υπόγειο του σπιτιού του, το οποίο και διαμόρφωσε
ανάλογα για να μπορεί να επιδίδεται στο αγαπημένο του <<χόμπι>> αφού
στην πραγματικότητα πρόκειται- μέχρις στιγμής τουλάχιστον -για
"παραγωγή" που δίνει χαρά στον ίδιο και τους φίλους του και δεν είναι
ευρείας κατανάλωσης.

Όταν λοιπόν το 1994 άρχισε να φτιάχνει κρασί από σταφύλια μοσχάτα
και ξινόμαυρα για να εξασφαλίζει το κρασί της χρονιάς δεν είχε στο νου
ότι θα έφθανε μέχρι το ουίσκι. Αλλά περνώντας τα χρόνια και
διαβάζοντας για τη διαδικασία παραγωγής του συγκεκριμένου- σκωτσέζικου
κατά παράδοση -ποτού, είχε την ιδέα να επιχειρήσει την παραγωγή του
από κρασί. Καθώς, μάλιστα, κάθε χρόνο τού περίσσευε κρασί απ' αυτό που
έφτιαχνε και υπήρχε η "πρώτη ύλη".

Όπως ανέφερε ο κ. Ταραμονλής, η παρασκευή ουίσκι από
κρασί δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Συνήθως, οι παρασκευαστές παίρνουν το οινόπνευμα από το κριθάρι που
το μουλιάζουν στο νερό και προχωρούν σε αποστάξεις. Όμως, όταν η πρώτη
ύλη είναι το κρασί τότε χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή: πρέπει το κρασί
να είναι καθαρό και χωρίς ξυλόπνευμα ώστε η γεύση να είναι αυτή του
καθαρού οινοπνεύματος. Διότι, όπως σχολιάζει ο ίδιος, κι άλλοι είχαν
παλαιότερα επιχειρήσει να παρασκευάσουν ουίσκι αλλά τελικά αυτό είχε
την γεύση ...τσίπουρου! Ενώ αντίθετα αυτό που ίδιος παράγει- κατά τη
δίκη του εκτίμηση αλλά και σύμφωνα με την άποψη όσων το έχουν
δοκιμάσει -είναι πολύ γευστικό και πολύ ...ουίσκι.

Προχώρησε, λοιπόν, σε αποστάξεις του κρασιού (τρεις αποστάξεις),
απ' όπου και έβγαλε οινόπνευμα 70 vol, ενώ επειδή και το νερό
προσφέρει γεύσεις στο ουίσκι χρησιμοποίησε εμφιαλωμένο νερό δύο
συγκεκριμένων εταιρειών, ανακατεμένο, που το έριξε στο οινόπνευμα για
κατεβάσει τους βαθμούς σε 55 vol.

Όμως το βαρέλι, σχολιάζει ο ίδιος, είναι το παν γιατί εκεί μέσα το
ουίσκι αποκτά τη χαρακτηριστική του γεύση και αποκτά αυτό το
"καραμελέ" χρώμα.

Με τη βοήθεια ενός φίλου βρήκε το ανάλογο βαρέλι 50 κιλών στην πόλη
Μπόντε Γκραντ (Bode Grand) στη Βουλγαρία, χειροποίητο και φτιαγμένο
από γαλλική δρυ που έχει ξεχωριστά αρώματα. Στο βαρέλι αυτό, το 2010,
μπήκε το οινόπνευμα και μετά από περίπου δύο χρόνια που χρειάζονταν
για την ωρίμανση, το πρώτο ουίσκι εν έτη 2012 είναι έτοιμο! Το
εμφιάλωσε και, όπως αναφέρει, <<όλοι μου οι γνωστοί και φίλοι
ξετρελάθηκαν από την ποιότητα και τη γεύση του. Επικράτησε
ενθουσιασμός και χάρισα παντού τα πρώτα μπουκάλια που έγιναν
ανάρπαστα!>>

Τώρα, από δω και πέρα κι ενώ έχει ήδη δεχτεί προτάσεις για
συνεργασία- και μάλιστα σε μία περίπτωση βρίσκεται πολύ κοντά σε
συμφωνία -για την επόμενη χρονιά ο Λαρισαίος ποτοποιός σκοπεύει να
αυξήσει την ποσότητα από το 50 κιλά που για πρώτη φορά παρήγαγε σε 200
με 300, τα οποία βεβαίως θα διατεθούν ύστερα από δύο χρόνια, αφού
τόσος είναι ο απαιτούμενος χρόνος ωρίμανσης. Ενώ εφόσον "ανοίξει" τη
διάθεση του προϊόντος στην αγορά, τότε θα ακολουθήσει και τις νόμιμες
διαδικασίες προκείμενου να μπορεί να το εμπορευτεί ή να μπορεί του
ουίσκι να παραχθεί από οινοποιείο.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία