|
| | | |
Ελληνίδα νεαρή ηθοποιός πρώτη σε διεθνή διαγωνισμό στη Ρώμη
Αθήνα
«Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη και ικανοποιημένη που η δουλειά που έκανα
μαζί με την καθηγήτριά μου, Φιλαρέτη Κομνηνού, και τον υπεύθυνο
σπουδών της Δραματικής Σχολής του Εθνικού, Βίκτωρα Αρδίττη, πήγε καλά
και επιβραβεύτηκε. Ήταν για μένα μια πολύ όμορφη εμπειρία» λέει
η νεαρή ηθοποιός Δήμητρα Βλαγκοπούλου, η οποία
εκπροσώπησε τη χώρα μας στον διεθνή διαγωνισμό νέων ηθοποιών που
οργάνωσε πρόσφατα η Ακαδημία Σίλβιο ντ΄Αμίκο της Ρώμης και απέσπασε το
πρώτο έπαινο της κριτικής επιτροπής.
Πώς αποφάσισε όμως να πάρει μέρος στη συγκεκριμένη διοργάνωση; «Η
επιλογή έγινε από τη Σχολή. Μου έκαναν αυτή την πρόταση, μου φάνηκε
πάρα πολύ ενδιαφέρουσα και την αποδέχτηκα αμέσως», εξηγεί η ίδια. Ήταν
αναμενόμενη γι αυτήν μια τέτοια διάκριση; «Δεν το σκεφτόμουν καθόλου
και δεν με ενδιέφερε το βραβείο. Ήταν τέτοιο το κλίμα και από τους
άλλους συμμετέχοντες. Δεν είχα βάλει τον εαυτό μου σε αυτή τη
διαδικασία....Απλά, όταν τελείωσα την παρουσίαση εισέπραξα την
ικανοποίηση των κριτών» τονίζει.
Στον διαγωνισμό πήραν μέρος δεκαεπτά νέοι ηθοποιοί από κορυφαίες
Εθνικές Δραματικές Σχολές, Ακαδημίες και Κονσερβατόρια διαφόρων χωρών
της Ευρώπης. «Ήταν πολύ υψηλό το επίπεδο των συμμετεχόντων. Είδαμε
ωραίες παρουσιάσεις και είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το γεγονός ότι
παρακολουθούσαμε σε διαφορετικές γλώσσες τις προσπάθειες όλων»
αναφέρει η Δήμητρα Βλαγκοπούλου.
Η 28χρονη ηθοποιός, αριστούχα απόφοιτος (Ιούνιος 2012) παρουσίασε μια
σύνθεση από τον ρόλο της Κασσάνδρας στον «Αγαμέμνονα» της «Ορέστειας»
του Αισχύλου χρησιμοποιώντας ελεύθερα υλικό από τα τρία χρόνια
μαθητείας της στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Η επιλογή του ρόλου έγινε
από κοινού με την καθηγήτριά της Φιλαρέτη Κομνηνού και τον υπεύθυνο
σπουδών της Σχολής Βίκτωρα Αρδίττη, οι οποίοι την βοήθησαν και καθ'
όλη την διάρκεια της προετοιμασίας της που διήρκεσε δύο μήνες.
Αυτό το διάστημα η νεαρή ηθοποιός συμμετέχει στην διαδραστική παιδική
παράσταση «Η αληθινή ιστορία του Μολυβένιου Στρατιώτη», το γνωστό
παραμύθι του ’ντερσεν που διασκεύασε η ομάδα Μαρμελάδα και παρουσιάζει
στο στούντιο Μαυρομιχάλη. Παράλληλα, κάνει πρόβες για το «Ulrike» που
θα κάνει πρεμιέρα στις 31 Ιανουαρίου, σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση,
με τον Κώστα Καλφόπουλο και τη Μαρία Σκουλά.
«Η παράσταση αφορά τη ζωή της Γερμανίδας δημοσιογράφου Ουλρίκε Μάινχοφ
και βασίζεται πάνω σε εικόνες και στιγμιότυπα, σημειώσεις που έχουν
κρατηθεί, κείμενα σχετικά με την παιδική της ηλικία και ίσως λιγότερο
την πολιτική της δράση» επισημαίνει η Δήμητρα Βλαγκοπούλου, χωρίς να
θέλει να μπει σε περισσότερες λεπτομέρειες, καθώς όπως μας είπε «όλα
βρίσκονται σε εξέλιξη και τώρα διαμορφώνονται τα καθοριστικά κομμάτια
της παράστασης». «Αυτόν τον καιρό συνθέτουμε ένα υλικό και αυτή τη
στιγμή το βάζουμε σε εφαρμογή, οπότε δεν μπορώ να πω περισσότερα γιατί
όλα ακόμα είναι πολύ ανοιχτά και σε εξέλιξη και σε ό,τι αφορά τους
ρόλους και την τελική μορφή της» συμπληρώνει.
Πώς αισθάνεται ως νέα ηθοποιός στην Ελλάδα της κρίσης; Υπάρχουν
ευκαιρίες; Σκέφτεται να αναζητήσει την τύχη της στο εξωτερικό;
«Πάντα υπάρχει και αυτή η σκέψη στο μυαλό μου, όχι μόνο αν αισθανθώ
ότι εδώ πέρα δεν μπορώ να βρω τρόπους να κάνω αυτό που θέλω, αλλά
γενικότερα μου αρέσει η ιδέα να δω πράγματα και έξω από εμάς. Σαφώς
είναι δύσκολο για όλους, αλλά νομίζω πως σε τέτοιες περιόδους, γενικά
η τέχνη- όχι μόνο το θέατρο- βρίσκει διεξόδους και ανθίζει και θεωρώ
πως γίνονται πολύ σημαντικές προσπάθειες. Οπότε προτιμώ να είμαι τώρα
εδώ για να τις στηρίζω και να συμμετέχω σε αυτές» καταλήγει.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|