 |
|
|  |  |  |  Πολιτικοί μηχανικοί και δικηγόροι σε ρόλο ερασιτέχνη τυροκόμου
Θεσσαλονίκη
Είναι πολιτικοί μηχανικοί και δικηγόροι, που μπορεί να έχουν αφήσει εδώ και χρόνια πίσω τους τις σχολικές αίθουσες και να δίνουν πλέον καθημερινά τη "μάχη" στις οικοδομές ή τις δικαστικές αίθουσες, αλλά από τις 14 Φεβρουαρίου επιστρέφουν στα θρανία, όχι για να πάρουν κάποια επιπλέον εξειδίκευση στον τομέα τους, αλλά για να μάθουν να φτιάχνουν ... τυριά, λευκά και κίτρινα.
Ο λόγος για 22 άτομα, μεταξύ των οποίων και συνταξιούχοι, που μέχρι και τον Ιούνιο, για ένα τρίωρο κάθε Δευτέρα, θα γίνουν ξανά μαθητές, αυτή τη φορά στην Επαγγελματική Σχολή Γαλακτοκομίας-Τυροκομίας της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής, στη Θεσσαλονίκη, για να μάθουν, πρακτικά, μέσα από εργαστηριακά μαθήματα, πώς μπορούν να παρασκευάσουν το δικό τους τυρί.
"Θα πάνε ακόμα και στο αρμεκτήριο", δήλωσε ο διευθυντής του Τμήματος Εφαρμοσμένης Έρευνας και Εκπαίδευσης Ενηλίκων της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής, Ευάγγελος Βέργος.
Διευκρίνισε δε ότι πέρα από τη θεωρητική πλευρά της παρασκευής τυριού, οι ενήλικες, ερασιτέχνες τυροκόμοι, άνδρες και γυναίκες, θα πρέπει να κάνουν μόνοι τους τα βήματα που απαιτούνται, ώστε να φτιάξουν το δικό τους τυρί.
Έτσι, οι ίδιοι θα κάνουν τις αναλύσεις, την παστερίωση του γάλακτος, που μπορεί να είναι κατσικίσιο έως και 30%, την προσθήκη οξυγαλακτικών καλλιεργειών, την πήξη με ένζυμα ζωικής προέλευσης, το κόψιμο και τη συναίρεση του πήγματος και τέλος τον καλουπιασμό, ενώ θα είναι δική τους ευθύνη να φροντίσουν το τυρί τους να πετύχει το 4,5 ph, κλίμακα στην οποία έχει αποδειχτεί ότι δεν επιβιώνει κανένας βλαβερός οργανισμός για την υγεία μας.
Μάλιστα, με το πέρας των "σπουδών", οι ερασιτέχνες τυροκόμοι θα μπορούν και να αποδείξουν την ικανότητά τους να φτιάχνουν τυρί, αφού θα λάβουν και την απαραίτητη βεβαίωση, πιστοποιημένη από το Εθνικό Κέντρο Πιστοποίησης Δομών Δια Βίου Μάθησης.
"Τα τυριά, η αγάπη μου"
Ο Γιώργος Τσομπίκος είναι μόλις 34 ετών, αλλά από τα έξι του χρόνια μαθήτευε δίπλα στον 82χρονο σήμερα παππού του, στο Μέτσοβο. "Ο παππούς μου ήταν ο πρώτος Έλληνας κτηνοτρόφος, με 1.500 πρόβατα στην κατοχή του. Όταν, πέρυσι, τα πούλησε, φοβηθήκαμε μήπως πάθει κάτι, αφού δεν σταματούσε να κλαίει", λέει με υπερηφάνεια .
Ο παππούς του Γιώργου έδινε στο Τυροκομείο Ιδρύματος Τοσίτσα 800 κιλά γάλα ημερησίως και, μάλιστα, το άρμεγμα, μέχρι και τελευταία, γινόταν τρεις φορές την ημέρα με τα ?χέρια.
"Τα ζώα δεν θα σ' αφήσουν ποτέ να πεινάσεις", συνήθιζε να λέει ο 82χρονος στον εγγονό του κι αυτό φαίνεται να λειτούργησε ενθαρρυντικά για τον 34χρονο, σήμερα, Γιώργο, ο οποίος πέρα από τις δικές του δραστηριότητες στο Τυροκομείο Ιδρύματος Τοσίτσα, που δημιουργήθηκε στο Μέτσοβο το 1956 από τον Ευάγγελο Αβέρωφ, αναλαμβάνει χρέη καθηγητή στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή, με προσωπικό του στόχο "να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον τόσο των μαθητών, όσο και των ενηλίκων".
Μεγάλη του επιθυμία είναι να κατανοήσουν οι μαθητές, ενήλικες και μη, ότι έχουν τη δυνατότητα να φτιάξουν μια γεύση τυριού μοναδική, αποκλειστικά δική τους, χωρίς να μπορεί κάποιος άλλος να τους αντιγράψει.
Όπως εξήγησε, η θεωρία με την πράξη "απέχουν όσο η γη από τη Σελήνη" και στο πλαίσιο αυτό μας εξομολογήθηκε πως παρά το γεγονός ότι αγαπούσε την τυροκομία από πολύ μικρός, η αγάπη του αυτή εκδηλώθηκε στην πραγματική της διάσταση στα 15 του χρόνια, όταν κέρδισε την υποτροφία από το Ίδρυμα Βαρόνου Μιχαήλ Τοσίτσα. Κερδίζοντας την υποτροφία αυτή, ο Γιώργος φοίτησε τέσσερα χρόνια στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή και στη συνέχεια κατευθύνθηκε σε σχετική κρατική σχολή της Ιταλίας, στο Μιλάνο, όπου έκανε δύο χρόνια χημεία και μικροβιολογία γάλακτος και άλλα δύο χρόνια πρακτική. Μάλιστα, ταυτόχρονα με την τεχνική του κατάρτιση, δούλευε και σ' ένα τυροκομείο, μέσω του οποίου 40 παραγωγοί καλύπτουν το 8% της παγκόσμιας ζήτησης σε παρμεζάνα. Επισήμανε δε ότι η αξία της παρμεζάνας στο συγκεκριμένο τυροκομείο "είναι ίση με τον προϋπολογισμό της χώρας!".
Η Επαγγελματική Σχολή Γαλακτοκομίας-Τυροκομίας της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής, είναι η μόνη που λειτουργεί, από φέτος, με τη "βούλα" του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων και σύμφωνα με το διευθυντή του Δευτεροβάθμιου Προγράμματος της Σχολής,Τάσο Αποστολίδη, αριθμεί σήμερα 12 μαθητές, από διάφορες περιοχές της Ελλάδας.
Στόχος της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής εν γένει παραμένει η ενθάρρυνση των νέων, από την Ελλάδα και τα Βαλκάνια "να ασχοληθούν και ν' αγαπήσουν τη γη", όπως μας είπε χαρακτηριστικά ο κ. Αποστολίδης.
άλη του επιθυμία είναι να κατανοήσουν οι μαθητές, ενήλικες και μη, ότι έχουν τη δυνατότητα να φτιάξουν μια γεύση τυριού μοναδική, αποκλειστικά δική τους, χωρίς να μπορεί κάποιος άλλος να τους αντιγράψει.
Όπως εξήγησε, η θεωρία με την πράξη "απέχουν όσο η γη από τη Σελήνη" και στο πλαίσιο αυτό μας εξομολογήθηκε πως παρά το γεγονός ότι αγαπούσε την τυροκομία από πολύ μικρός, η αγάπη του αυτή εκδηλώθηκε στην πραγματική της διάσταση στα 15 του χρόνια, όταν κέρδισε την υποτροφία από το Ίδρυμα Βαρόνου Μιχαήλ Τοσίτσα. Κερδίζοντας την υποτροφία αυτή, ο Γιώργος φοίτησε τέσσερα χρόνια στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή και στη συνέχεια κατευθύνθηκε σε σχετική κρατική σχολή της Ιταλίας, στο Μιλάνο, όπου έκανε δύο χρόνια χημεία και μικροβιολογία γάλακτος και άλλα δύο χρόνια πρακτική. Μάλιστα, ταυτόχρονα με την τεχνική του κατάρτιση, δούλευε και σ' ένα τυροκομείο, μέσω του οποίου 40 παραγωγοί καλύπτουν το 8% της παγκόσμιας ζήτησης σε παρμεζάνα. Επισήμανε δε ότι η αξία της παρμεζάνας στο συγκεκριμένο τυροκομείο "είναι ίση με τον προϋπολογισμό της χώρας!".
Η Επαγγελματική Σχολή Γαλακτοκομίας-Τυροκομίας της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής, είναι η μόνη που λειτουργεί, από φέτος, με τη "βούλα" του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων και σύμφωνα με το διευθυντή του Δευτεροβάθμιου Προγράμματος της Σχολής,Τάσο Αποστολίδη, αριθμεί σήμερα 12 μαθητές, από διάφορες περιοχές της Ελλάδας.
Στόχος της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής εν γένει παραμένει η ενθάρρυνση των νέων, από την Ελλάδα και τα Βαλκάνια "να ασχοληθούν και ν' αγαπήσουν τη γη", όπως μας είπε χαρακτηριστικά ο κ. Αποστολίδης.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
