 |
|
|  |  |  |  Ταινία ο αγώνας επιβίωσης Εβραίου πυγμάχου στο Aουσβιτς
Θεσσαλονίκη
Είναι γνωστό ότι στα στρατόπεδα του τρόμου και της εξόντωσης, που είχε στήσει η πολεμική μηχανή του Χίτλερ, επιβίωναν μόνο οι δυνατοί, οι πολυμήχανοι και οι καλοφτιαγμένοι. Όσοι, δηλαδή, μπορούσαν να φανούν "χρήσιμοι"? Για το Θεσσαλονικιό Εβραίο, Σάλομον Αρούχ, το μεγάλο ταλέντο του στην πυγμαχία ήταν εκείνο που του χάρισε τη δυνατότητα να βγει ζωντανός μέσα από το κολαστήριο του Aουσβιτς.
Ο συγκλονιστικός του αγώνας για επιβίωση, που αναγκαζόταν να τον κερδίζει καθημερινά, δίνοντας αγώνες πυγμαχίας για τη διασκέδαση των ναζί αξιωματικών, αποτυπώθηκε στο κινηματογραφικό πανί από το σκηνοθέτη Ρόμπερτ Γιανγκ, στην ταινία του "Ο Θρίαμβος της Θέλησης".
Ο Σάλομον Αρούχ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1923. Σε ηλικία 14 ετών κέρδισε τον πρώτο αγώνα πυγμαχίας, στα 17 του ήταν μέλος της εθνικής ομάδας, έχοντας κερδίσει τον τίτλο των μέσων βαρών στην Ελλάδα κι έναν χρόνο αργότερα το βαλκανικό τίτλο των ελαφρών-μέσων βαρών. Πολέμησε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, γύρισε στη Θεσσαλονίκη το 1943, εκτοπίστηκε με την οικογένειά του στο Aουσβιτς.
Όταν οι Γερμανοί ανακάλυψαν ότι ο κρατούμενος με τον αριθμό 136954 ήταν μποξέρ, τον χρησιμοποίησαν στους αιματηρούς αγώνες πυγμαχίας που οργάνωναν κάθε Τετάρτη και Κυριακή στο στρατόπεδο. Οι κρατούμενοι πυγμαχούσαν για να κερδίσουν τη σωτηρία τους, με τους αξιωματικούς να στοιχηματίζουν για το νικητή. Το έπαθλο ήταν ένα επιπλέον καρβέλι ψωμί την ημέρα του αγώνα, ένα επιπλέον πιάτο σούπα καθημερινά και μία ημέρα ξεκούρασης από τα καταναγκαστικά έργα για προπόνηση.
Η ταχύτητα των χτυπημάτων και η ευκινησία του (στην Ελλάδα τον φώναζαν "ο χορευτής", λόγω των γρήγορων ελιγμών του πάνω στο ριγκ), βοήθησαν τον Αρούχ να βγάλει νοκ-άουτ αντιπάλους με το διπλάσιο βάρος. Η δύναμη της θέλησης ήταν αυτή που τον κράτησε στη ζωή, ο μόνος από την οικογένειά του που το κατόρθωσε.
Το 1945 μεταφέρθηκε στο Μπέργκεν Μπέλσεν, απ' όπου λίγους μήνες αργότερα απελευθερώθηκε από τους Συμμάχους.
Πέθανε στις 26 Απριλίου του 2009, στο Ισραήλ, σε ηλικία 86 ετών.
Ο τίτλος της ταινίας (Ο Θρίαμβος της Θέλησης) είναι επιλεγμένος από τους δημιουργούς της σημειολογικά, ώστε να προκαλεί συνειρμό με την ομότιτλη ταινία του 1935 της Λένι Ρίφενσταλ, που θεωρείται η σημαντικότερη της ναζιστικής προπαγάνδας.
Στην ταινία της Ρίφενσταλ, ως "δύναμη της θέλησης" περιγράφεται η στρατιωτική - εξουσιαστική μηχανή του Γ' Ράιχ, που προετοιμάζεται να αιματοκυλήσει την Ευρώπη, ενώ στην ταινία του Γιανγκ έχουμε την περίπτωση ενός απλού ανθρώπου που μάχεται για ζωή και αξιοπρέπεια.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
