|
| | | |
Το One World Trade Center, στη Νέα Υόρκη, η κατασκευή του οποίου θα ολοκληρωθεί του χρόνου, θα έιναι το υψηλότερο κτίριο στις ΗΠΑ
Νέα Υόρκη
Το One World Trade Center θα είναι το υψηλότερο κτίριο στις ΗΠΑ όταν ολοκληρωθεί η κατασκευή του τον ερχόμενο χρόνο, ανακοίνωσε αρμόδιο συμβούλιο.
Το One World Trade Center, το οποίο κατασκευάζεται στη θέση του κτιρίου του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, θα έχει ύψος 541 μέτρα και θα είναι έτοιμο του χρόνου.
Όταν ολοκληρωθεί θα πάρει τον τίτλο του ψηλότερου κτιρίου στις ΗΠΑ από τον σημερινό του κάτοχο--τον Willis Tower στο Σικάγο--ο οποίος έχιε ύψος 441 μέτρα.
Η επιτροπή Ύψους του Συμβουλίου για Υψηλά Κτίρια και Αστικού Περιβάλλοντος ανακοίνωσε την "ετυμηγορία" της στο Σικάγο.
Η μυτερή κορυφή του κτιρίου, ύψους 124 και πλέον μέτρων, κρίθηκε ότι αποτελεί μόνιμο αρχιτεκτονικό του στοιχείο και άρα προσμετράται στο ύψος του, όπως σημείωσε ο Άντονι Γουντ, γενικός διευθυντής της επιτροπής.
Χωρίς την κορυφή του, το κτίριο θα είχε ύψος 417 μέτρων και θα βρισκόταν χαμηλότερα από τον Willis Tower, ο οποίος ήταν παλαιότερα γνωστός ως Sears Tower.
Και οι δύο ουρανοξύστες είναι μικρότεροι σε ύψος του υψηλότερου κτιρίου στον κόσμο, του Burj Khalifa στο Ντουμπάι, το οποίο φτάνει τα 830 μέτρα.
Το One World Trade Center κατασκευάστηκε στο νότιο τμήμα του Μανχάταν, στο σημείο όπου βρίσκονταν οι εμβληματικοί Δίδυμοι Πύργοι, οι οποίοι καταστράφηκαν στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.
Το ύψος - σε πόδια – του πύργου, 1.776, είναι συμβολική αναφορά στο έτος υπογραφής της διακήρυξης ανεξαρτησίας των ΗΠΑ από τη Μεγάλη Βρετανία.
Το προηγούμενο κτίριο του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, που καταστράφηκε από τις τρομοκρατικές επιθέσεις τον Σεπτέμβριο του 2011, έγινε το υψηλότερο κτίριο στις ΗΠΑ όταν εγκαινιάστηκε το 1973. Ωστόσο, έναν χρόνο μετά έχασε τον τίτλο από τον Sears Tower του Σικάγο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|