Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΩΝ ΑΠΟ 5/6/2014 - 11/6/2014

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ Λ.ΜΑΚΡΗ



Αθήνα

Δυο χολιγουντιανοί σταρ σε δυο διαμετρικά αντίθετες ταινίες: ο Κρίστιαν Μπέιλ σε ένα τραχύ δράμα με φόντο την Αμερική της φτώχειας και της καθυστέρησης και ο Τομ Κρουζ σε μια θεαματική υπερπαραγωγή. Μία σκοτεινή δικαστική υπόθεση επανεξετάζει ο Ατόμ Εγκογιάν, ενώ το πρόγραμμα συμπληρώνουν δυο γαλλικές ταινίες: μια κωμωδία με θέμα τον ρατσισμό και μια βιογραφία του Ιβ Σεν Λοράν.

   Σκουριασμένη πόλη *** ½

   (Out of the furnace)

   Δραματική - Διάρκεια 116'

   Σκηνοθεσία: Σκοτ Κούπερ

   Παίζουν: Κρίστιαν Μπέιλ, Γούντι Χάρελσον, Κέισι Άφλεκ, Γουίλεμ Νταφό, Φόρεστ Γουίτακερ, Σαμ Σέπαρντ

   Μια οργισμένη και ταυτόχρονα μελαγχολική ματιά πάνω στην ξεχασμένη από τον Θεό και την κυβέρνηση των ΗΠΑ Αμερική, αυτή που δεν γνωρίζει το γκλάμορ της Νέας Υόρκης και του Λος Άντζελες, ούτε ως λέξη. Η υποβαθμισμένη Πενσιλβάνια της περιοχής των Απαλαχίων Ορέων γίνεται θέατρο ενός αιματηρού προλεταριακού δράματος. Οι συνθήκες -πιο αντίξοες δεν γίνονται- καθορίζουν τη συμπεριφορά των χαρακτήρων και κυρίως του Ρόντνι, που στα διαλείμματα της θητείας του στο Ιράκ, συμμετέχει σε παράνομους πυγμαχικούς αγώνες, προτιμώντας το εύκολο χρήμα από μια χαμηλά αμειβόμενη ανθυγιεινή εργασία. Προσπαθεί μάταια να τον συνετίσει ο μεγάλος αδελφός του ο Ράσελ, εργάτης σε εργοστάσιο χάλυβα, που κάποτε φυλακίζεται επειδή προκάλεσε θανατηφόρο αυτοκινητικό ατύχημα, ενώ οδηγούσε μεθυσμένος. Όταν ο Ράσελ αποφυλακίζεται, ο Ρόντνι έχει μπλέξει πια για τα καλά στο τοπικό βρόμικο κύκλωμα. Ύστερα από ένα ματς σε ένα ορεινό χωριό, πιάτσα ναρκωτικών, τα ίχνη του χάνονται. Η αναζήτηση του Ράσελ τον οδηγεί στο άντρο ενός αδίστακτου εγκληματία, όμως θα πρέπει να ενεργήσει μόνος του, αφού η αστυνομία αποφεύγει το συγκεκριμένο μέρος. Αν και καλό παλληκάρι, υπόδειγμα γιου, αδελφού και εργαζόμενου, άνθρωπος με ανεκτικότητα και κατανόηση, ο Ράσελ αναγκάζεται να καταφύγει στη βία. Στις εσωτερικές συγκρούσεις αυτού του ακέραιου άνδρα (ο οποίος, εκτός από το πρόβλημα με τον αδελφό του, βλέπει τον πατέρα του να πεθαίνει, φυλακίζεται, εγκαταλείπεται από την μέλλουσα σύζυγό του και κινδυνεύει να μείνει άνεργος) επικεντρώνεται μία ταινία που πετυχαίνει να είναι στοχαστική και συγκινητική, παρά την τραχύτητά της και την σκληρότητα των καταστάσεων. Οι συμπαραγωγοί Λεονάρντο ντι Κάπριο και Ρίντλεϊ Σκοτ ορθώς επένδυσαν στον σκηνοθέτη Σκοτ Κούπερ, που οδήγησε τον Τζεφ Μπρίτζες στο Όσκαρ α΄ανδρικής ερμηνείας για το "Crazy heart" (2009). Το ό,τι ο Κούπερ είναι άξιος δάσκαλος ηθοποιών επιβεβαιώνεται ξανά από τις δυνατές ερμηνείες ενός πρωτοκλασάτου καστ. Αδρή η σκηνοθεσία του, στην καλύτερη παράδοση του αμερικανικού ρεαλιστικού κινηματογράφου, πατάει σε ένα σενάριο που χτίζει στέρεα σχέσεις και καταστάσεις, ανανεώνοντας το τετριμμένο θέμα της εκδίκησης. Σαφείς οι αναφορές στον περίφημο «Ελαφοκυνηγό» του Μάικλ Τσίμινο. Κυνήγι ελαφιών στα βουνά και εδώ. Κοινωνική αθλιότητα και εκεί και εδώ. Εκεί Βιετνάμ, εδώ Ιράκ, εκεί ρώσικη ρουλέτα, εδώ φονικοί αγώνες μποξ. Οι καιροί άλλαξαν, όμως η μοίρα των λαϊκών παιδιών που πολεμούν στην άλλη άκρη του πλανήτη παραμένει η ίδια.

   Στα όρια του αύριο ***

   (Edge of tomorrow)

   (και σε 3D)

   Επιστημονικής φαντασίας - Διάρκεια 113'

   Σκηνοθεσία: Νταγκ Λίμαν

   Παίζουν: Τομ Κρουζ, Έμιλι Μπλαντ, Μπιλ Πάξτον, Μπρένταν Γκλίζον, Τζέρεμι Πίβεν, Νόα Τέιλορ

   Ο «Πόλεμος των κόσμων» συναντά τη «Μέρα της μαρμότας» (όπου ο ήρωας ζούσε την ίδια ημέρα ξανά και ξανά) σε ένα εφετζίδικο πολεμικό υπερθέαμα, επικών διαστάσεων και κόστους μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων. «Κράχτης» ένας σουπερστάρ. Ο Κρουζ υποδύεται, με χιούμορ και αστείρευτη ενέργεια, έναν άκαπνο αξιωματικό των δημοσίων σχέσεων που αναγκάζεται να λάβει μέρος στην πιο κρίσιμη μάχη του πολέμου μεταξύ μιας διεθνούς στρατιωτικής δύναμης και μιας ορδής εξωγήινων που απειλούν να κατακτήσουν την υφήλιο. Στα πρώτα λεπτά, ο ταγματάρχης Κέιτζ σκοτώνεται, όμως επανέρχεται αμέσως στη ζωή, χάρη στη μείξη του αίματός του με το αίμα ενός εξωγήινου. Έχοντας προικισθεί με την ικανότητα του εχθρού να ελέγχει τον χρόνο, επαναφέρει την ημέρα στην αρχή της. Η Ρίτα Βρατάσκι, πολυδιαφημισμένη ηρωίδα των Ειδικών Δυνάμεων, χρησιμοποιεί αυτή του την ιδιότητα ώστε να εντοπίσει και να καταστρέψει τον υπερεγκέφαλο των εισβολέων. Ο Κέιτζ πεθαίνει αμέτρητες φορές στο διάστημα της ίδιας ημέρας και ανασταίνεται, κάθε φορά πιο κοντά στον στόχο του: να αντιστρέψει την έκβαση της τελειωτικής αναμέτρησης υπέρ της ανθρωπότητας. Αν και το βασικό σεναριογραφικό εύρημα λειτουργεί ενίοτε ως τροχοπέδη στην αφήγηση, πηγαίνοντας πίσω-μπρος την ιστορία, με απότομα φρεναρίσματα και όπισθεν πορεία, τελικά κυριαρχεί η λογική του βιντεοπαιχνιδιού, δηλαδή διαρκής μετάβαση από το Game Over στο Play Again, με ανέβασμα των επιπέδων μέχρι την τελική νίκη του παίκτη. Ένα συναρπαστικό, υποθέτουμε , παιχνίδι για τους νεότερους, «πωρωμένους» με την τεχνολογία, θεατές. Το πιο απαιτητικό κοινό μάλλον θα πλήξει.

   Θέε μου, τι σου κάναμε; ***

   (Qu'est-ce qu'on a faite, au Bon Dieu! )

   Κωμωδία- Διάρκεια 97'

   Σκηνοθεσία: Φιλίπ Ντε Σοβερόν

   Παίζουν: Κριστιάν Κλαβιέ, Σαντάλ Λομπί, Φρεντρίκ Μπελ, Ελοντί Φοντάν

   Πώς να ξεπεράσουμε τον ρατσισμό που όλοι κρύβουμε μέσα μας, ασχέτως χρώματος, θρησκείας ή καταγωγής; Ο τρόπος που μας προτείνει αυτή η κωμωδία («έσπασε ταμεία» στη Γαλλία, όπου το 20% των γάμων είναι μικτοί) είναι απλός, αν και οι ήρωες δυσκολεύονται αρκετά ώσπου να ξεπεράσουν τις προκαταλήψεις τους. Ο κύριος και η κυρία Βερνέιγ, ευκατάστατοι, συντηρητικοί και θρήσκοι επαρχιώτες, παθαίνουν πολιτισμικό σοκ, όταν οι τρεις κόρες τους παντρεύονται έναν Βορειοαφρικανό, ένα Κινέζο και έναν Εβραίο, αντιστοίχως. Η ελπίδα τους ότι η τέταρτη κόρη, η μικρότερη, θα τους φέρει στο σπίτι έναν καθώς πρέπει λευκό, διαψεύδονται παταγωδώς, καθώς ο μέλλων γαμπρός είναι μαύρος. Το γεγονός ότι ο μαύρος πεθερός εκδηλώνει με κάθε ευκαιρία το μίσος του για τη λευκή φυλή δοκιμάζει το νευρικό σύστημα των συμπεθέρων. Η οικογένεια Μπένετον - όπως την αποκαλούν οι γνωστοί τους - περνάει σοβαρή κρίση, όμως η ταινία υποστηρίζει ότι υπάρχει λύση για όλα. Και το υποστηρίζει με πανέξυπνες ατάκες και κωμικές κόντρες μεταξύ όλων των ενδιαφερομένων. Φαρμακερές σπόντες εξαπολύονται μεταξύ Εβραίου, Βορειοαφρικανού και Κινέζου, ενώ οι δυο ηλικιωμένοι συμπέθεροι δεν αποφεύγουν τη σωματική βία. Σπαρταριστοί χαρακτήρες ερμηνευμένοι με κέφι συνθέτουν έναν πολυφυλετικό μικρόκοσμο, με πολλές διαφορές αλλά ένα βασικό κοινό στοιχείο: την ζεστή καρδιά. 

   Τα δεσμά του διαβόλου ** ½

   (Devil's knot)

   Δραματική - Διάρκεια 114'

   Σκηνοθεσία: Ατόμ Εγκογιάν

   Παίζουν: Ρις Ουίδερσπουν, Κόλιν Φερθ, Νταν Ντιχάν, Μιριέγ Ενός, Κέβιν Ντουράν, Ελίας Κοτέας

   Αναψηλάφηση της πιο σκοτεινής υπόθεσης κακοδικίας στα δικαστικά χρονικά των ΗΠΑ από τον Ατόμ Εγκογιάν. Το 1993, τρία οχτάχρονα αγόρια βρίσκονται δολοφονημένα, σε ένα ρυάκι, σε μια αγροτική περιοχή του Αρκανσό. Παρά την έλλειψη ουσιαστικών ενδείξεων, τρεις νεαροί συλλαμβάνονται και παραπέμπονται σε δίκη για τις δολοφονίες. Ο ένας εξ αυτών διανοητικά καθυστερημένος και ο φερόμενος ως εγκέφαλος, δηλωμένος σατανιστής. Ύστερα από πολύμηνη δίκη, καταδικάζονται ο ένας σε θάνατο και οι άλλοι δυο σε ισόβια. Τίτλοι στο τέλος μας πληροφορούν ότι αρκετά χρόνια αργότερα, αφέθηκαν ελεύθεροι και οι τρεις, βάσει μιας ειδικής διάταξης, παρόλο που δεν απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες. Η προκατάληψη της τοπικής κοινωνίας απέναντι στα παιδιά που ακούνε χέβι μέταλ και κάνουν σατανιστικές τελετές είναι ίσως η απάντηση στο μυστήριο. Το οποίο δεν ξεδιαλύνεται ποτέ από τους δημιουργούς της ταινίας, που αρκούνται σε μια απλή καταγγελία για απόκρυψη και παραποίηση στοιχείων. Δίχως να καταθέσουν μια σαφή άποψη. Απορίας άξιον πώς ο Εγκογιάν, ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους σκηνοθέτες, επέλεξε ένα σενάριο που θολώνει τα νερά και δεν προσθέτει τίποτα καινούργιο σε αυτά που διατύπωσαν με δύναμη τέσσερα ντοκιμαντέρ με θέμα μια υπόθεση που συγκλόνισε την αμερικανική κοινή γνώμη. Ενώ το πρώτο εικοσάλεπτο, με την αγωνία των γονιών, την αστυνομική έρευνα και τις ανακρίσεις μας προετοιμάζει για κάτι συγκλονιστικό, από τη στιγμή που αρχίζει η δίκη, παρακολουθούμε μια τηλεοπτικής αισθητικής -και μάλλον ανιαρή- αναπαράσταση της διαδικασίας.

   Yves Saint Laurent **

   Βιογραφική - Διάρκεια 100'

   Σκηνοθεσία: Τζαλίλ Λεσπέρ

   Παίζουν: Πιερ Νινί, Γκιγιόμ Γκαλιέν, Σαρλότ Λε Μπον, Λόρα Σμετ, Νικολάι Κίνσκι

   Δυστυχής και μανιοκαταθλιπτικός, ο ωραίος πρίγκιπας της υψηλής ραπτικής, σύμφωνα με αυτή, τη βασισμένη σε βιογραφία, ταινία. Την επαγγελματική άνοδο του Ιβ Σεν Λοράν και τον προσωπικό του Γολγοθά αφηγείται ο Πιερ Μπερζέ, συνεταίρος και σύντροφός του επί πενήντα χρόνια, από τότε που ο 21χρονος σχεδιαστής κατέπληξε τον κόσμο της μόδας με την πρώτη του κολεξιόν. Η φήμη, το χρήμα και ένας άνθρωπος που τον αγαπά δεν του αρκούν. Βασανισμένος από δαίμονες -για τους οποίους φταίει, ως συνήθως, η αδιάφορη μαμά- ο Ιβ, που στα νιάτα του δεν έπινε ούτε κρασί, πέφτει με τα μούτρα στο αλκοόλ, την κοκαΐνη και την διαρκή εναλλαγή ερωτικών συντρόφων. Σε αισθητική ELLE ή VOGUE η αναπαράσταση των δεκαετιών των παθών του -60 έως 80- και εξαιρετικές οι ερμηνείες των Πιερ Νινί και Γκιγιόμ Γκαλιέν (μέλη και οι δύο της Κομεντί Φρανσέζ). Ωστόσο, ο βιογραφούμενος ήρωας βγάζει μια υπεροψία και μια νεύρωση που δεν προκαλούν συμπάθεια. Κάπως έτσι θα πρέπει να ήταν, ίσως. Ένας παραχαϊδεμένος χαρισματικός καλλιτέχνης, εσωστρεφής και απόμακρος, χωρίς την προσωπικότητα της Εντίθ Πιάφ ή του Σαρλ Γκένσμπουργκ, που ενέπνευσαν πιο ενδιαφέρουσες ταινίες, όχι μόνο επειδή τις ζωές τους αφηγήθηκαν καλύτεροι σκηνοθέτες, αλλά γιατί ήταν από μόνοι τους μυθιστορηματικές φυσιογνωμίες.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία