|
| | | |
Οι δεσμοί που δε λύνονται, κόβονται
του Παντελή Οικονόμου
Αθήνα
Επισήμανα, προ ημερών, ότι κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, συμφωνούν στη συνέχιση της παρουσίας της τρόικας στα ελληνικά πράγματα -«αναδιαπραγμάτευση» την έχουν βαφτίσει- ενώ η παρουσία αυτή πρέπει και μπορεί να τελειώσει. Άλλες κομματικές δυνάμεις υποστηρίζουν ότι απαραίτητη προϋπόθεση για να σταθούμε ξανά στα πόδια μας είναι η αποχώρηση από το ΕΥΡΩ, ακόμα και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και, τέλος, διάφορα σχήματα διεκδικούν τη ψήφο που δε θέλουμε να δώσουμε σε κανένα από τους προηγούμενους, χωρίς να μας λένε όμως τι θα κάνανε τη ψήφο αυτή, αν τους την εμπιστευόμαστε. Όπως φάνηκε καθαρά στις πρόσφατες εκλογές για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού (με όποιο τρόπο και να εκφράστηκε) δε συμφωνεί με τίποτα από αυτά και, γι αυτό ακριβώς, οι περισσότεροι αισθανθήκαμε «κοψοχέρηδες».
Στη πραγματικότητα, αυτό που ζητάμε και κανείς δεν προσφέρει είναι μια εξασφάλιση ότι οι μεγάλες προσπάθειες και θυσίες των τελευταίων χρόνων δε θα πάνε χαμένες, σε συνδυασμό με ένα δικό μας σχέδιο ώστε να ζήσουμε καλύτερα. Ποιο κόμμα άραγε θα μπορούσε να καταφέρει κάτι τέτοιο; Μέχρι πριν λίγα χρόνια, μια συνηθισμένη απάντηση θα ήταν: «Μα φυσικά το ΠΑΣΟΚ!» Μόνο που η λύση αυτή, δυστυχώς, δεν υπάρχει πια. Ο λόγος δεν είναι μόνον (ούτε καν κυρίως) η χρέωση του ΠΑΣΟΚ με το «πολιτικό κόστος» των μνημονίων, που περιόρισε την απήχησή του στο λαό. Λόγος είναι η σύμπραξή του στη κυβέρνηση του κυρίου Σαμαρά, παρά τη καθαρή λαϊκή εντολή των εκλογών του 2012 να πάει στην αντιπολίτευση. Λόγος είναι ακόμα η μη συμμετοχή του στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2014, που μεθοδεύτηκε με τη διάχυσή του στο εικονικό σχήμα «ΕΛΙΑ». Λόγος είναι, τέλος, η αυτοκατάργησή του με το χοντροκομμένο τέχνασμα της διοργάνωσης Συνεδρίου άλλου, ανύπαρκτου κόμματος. Ας μη ξεχνάμε ότι όλα αυτά τα πλήγματα που αφάνισαν το Κίνημα κατάφερε ο σημερινός του Πρόεδρος, ο κύριος Βαγγέλης Βενιζέλος, επιμένοντας, ακόμα και σήμερα, ότι έτσι πρέπει!
Έ, αυτός ο γόρδιος δεσμός πρέπει να κοπεί για λόγους εθνικού και δημοσίου συμφέροντος. Για να μη πάνε χαμένες οι προσπάθειες και θυσίες, για να αποκτήσουμε, επί τέλους, το δικό μας σχέδιο για το μέλλον και για να μην αισθανθούμε ξανά «κοψοχέρηδες» είναι ανάγκη δυνάμεις από το ΠΑΣΟΚ και όμορους χώρους στις επόμενες εθνικές εκλογές να δώσουμε μια θετική επιλογή. Με βάση την, ιστορικά θετική, εισφορά της μεγάλης παράταξης στα δημόσια πράγματα, με επίγνωση των λαθών που έγιναν ώστε να μην επαναληφθούν και, κυρίως, με νέους συμπατριώτες αποφασισμένους να πάρουν την υπόθεση αυτή στα χέρια τους… γίνεται!
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|