Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




* «Σερενάτα»

Ζουλφί Λιβανελί
Εκδ. «Πατάκη»
Μυθιστόρημα Κοινωνικό



Αθήνα

Στην Κωνσταντινούπολη, Φεβρουάριος 2001.  Η Μάγια Ντουράν, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του Πανεπιστημίου της Ιστανμπούλ, υποδέχεται στο αεροδρόμιο της πόλης τον γερμανικής καταγωγής Αμερικανό καθηγητή Μαξιμίλιαν Βάγκνερ, ετών ογδόντα επτά. Ο οποίος ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο αυτό κατά τους χρόνους του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, όπως και τόσοι άλλοι που έφευγαν από τη Γερμανία για να σωθούν από τον Ναζισμό. . 

            Έτσι ξετυλίγεται μια ιστορία αγάπης που είχε ζήσει ο καθηγητής με την Εβραία σύζυγό του Νάντια.  Που, ενώ εκείνος μπόρεσε να δραπετεύσει, σκληρή ήταν η κατάληξή της Νάντιας… ( «Σερενάτα» ήταν το αγαπημένο τους μουσικό κομμάτι).

            Η συγκλονιστική ιστορία που διηγήθηκε ο Μαξιμίλιαν Βάγκνερ στη Μάγια Ντυράν, ήταν πρόκληση  γι’ αυτήν να αγωνιστεί για να βγουν στο φως ιστορίες κοινωνικής αδικίας όπως αυτή αλλά και της δικής της οικογένειας, που όμως έμειναν   πολύ καλά κρυμμένες «για λόγους σκοπιμότητας».  Συκοφαντικές δυσφημήσεις δεν την επτόησαν – όρθωσε το ανάστημά της ενάντια στις αντιξοότητες που δημιουργεί το κακό και μας δίνει και εμάς το παράδειγμα της υπευθυνότητας με έργα.

              Τι περίεργο πράγμα είναι η γνώση. Σαν το τζίνι στην μποτίλια περιμένει την ημέρα που θα έρθουμε να την ελευθερώσουμε.
                   σ. 228 

          Στη ζωή μπορεί να υπάρξουν ευτυχισμένες μέρες, ωστόσο το ζήτημα δεν είναι η ευτυχία. Το σημαντικό είναι να αισθάνεσαι ότι η ζωή σου έχει κάποιο νόημα, κάποια αξία. Αυτό δεν είναι κάτι σαν την ευτυχία της ντυμένης με λευκό νυφικό κοπέλας που κρατάει λουλούδια. Είναι ένα βαθύτερο υπαρξιακό ζήτημα. Είναι η απάντηση σε περίεργες ερωτήσεις, όπως αν έχει νόημα που ήρθαμε στη ζωή, αν έχουμε κάποια θετική επίδραση σ' αυτόν τον γερασμένο πλανήτη ή στους κατοίκους του.                                                                                            σ. 430                           

                     

                         Είναι ορθό να ακολουθεί κανείς τoν δίκαιο, είναι απαραίτητο να ακολουθεί τον δυνατό. Η δικαιοσύνη που δεν έχει δύναμη είναι ανήμπορη, η δύναμη χωρίς δικαιοσύνη είναι τυραννική. Στη δικαιοσύνη που δεν έχει δύναμη  μπορεί κανείς να εναντιωθεί, διότι πάντοτε υπάρχουν κακοί άνθρωποι. Η δε δύναμη που δεν έχει δικαιοσύνη παρανομεί. Πρέπει να συνενωθεί η δικαιοσύνη με τη δύναμη. Ώστε να καταστεί είτε ο δίκαιος δυνατός είτε ο δυνατός δίκαιος.                                                                                                                                    σ. 442  



 

Ελληνική Λέσχη του Βιβλίου

Δ. Σολωμού 15, Φάρος 154 51 Ν. Ψυχικό

Τ 210 646 3888 - 210 646 3263 F 

info@elbi.gr  www.elbi.gr,              



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία