 |
|
|  |  |  | 
“Αλβέρτος Σβάϊτσερ”
Τάσος Αθανασιάδης
Εκδόσεις «Εστία»
Αθήνα
Ο Αλβέρτος Σβάϊτσερ (1875 Κάϋζερσμπεργκ Αλσατίας - 1965 Λαμπαρενέ ? Γκαμπόν Ισημερινής Αφρικής ? Νόμπελ Ειρήνης 1953) , ταλαντούχος μουσικός, φιλόσοφος, γιατρός, εγκατέλειψε κάθε ανάλογη λαμπρή καριέρα στην πολιτισμένη Ευρώπη για ν? αφοσιωθεί στους ασθενείς ιθαγενείς της Αφρικής, δίπλα στη ζούγκλα, στο Λαμπαρενέ κάτω από σκληρές πρωτόγονες συνθήκες? Γιατί άραγε; Και πώς, από τον μικρό, καχεκτικό Αλβέρτο, αποφασισμένο απ? τους γιατρούς ? προέκυψε ο τιτάνας αυτός του Αγωνιστικού Ανθρωπισμού μέσα στην απανθρωπία του 20ού αιώνα;
«Από τον εσωτερικό μας κόσμο, μονάχα αποσπάσματα μπορούμε να μεταδώσουμε, ακόμη και στους πιο δικούς μας. Δεν μπορούμε να τον αποκαλύψουμε ολόκληρο, όπως δεν μπορούν και οι άλλοι να τον κατανοήσουν». Οι παραπάνω λέξεις του Αλβέρτου Σβαϊτσερ υπογραμμίζουν μια πραγμα-τικότητα ? δεν μπορούμε παρά μόνο ιχνηλάτηση να κάνουμε στην προσωπικότητα ενός ανθρώπου. Μπορούμε όμως να ζωγραφίσουμε στο μυαλό μας και την ψυχή μας μια εικόνα για κάποιον μέσω του έργου του. Και στην περίπτωση του Αλβέρτου Σβάϊτσερ, η εικόνα γίνεται ανάγκη, καθώς δεν αποκαλύπτει μόνο τον άνθρωπο, αλλά και το μεγαλείο της ψυχής που κρύβει ο καθένας μέσα του, όταν αποφασίζει να ??χαρίσει ?? τον εαυτό του και την ζωή του στον συνάνθρωπο. Σε μια εποχή που η εικόνα κυριαρχεί, επιβάλλεται να θυμηθούμε, να περιγράψουμε και να κάνουμε γνωστό το φιλανθρωπικό μήνυμα της ζωής και του έργου του Αλβέρτου Σβάϊτσερ. Η προσωπικότητα του Σβάϊτσερ και το έργο του είναι ένας δυνατός συνδυασμός, είναι μια εικόνα που αξίζει όσο χίλιες λέξεις.??
Σκόρπια Πουλιά? Ιδέες, Ιδέες, Ιδέες
Όταν χρειάστηκε να ρωτήσει ο Σβάϊτσερ αν έχουμε ? εμείς «οι πολιτισμένοι» - το δικαίωμα να επιβάλουμε την κυριαρχία μας σε λαούς πρωτόγονους, δε δίστασε ν? απαντήσει ο ίδιος μ? ένα κραυγαλέο «όχι», όσο ο μοναδικός σκοπός μας είναι ν? αποσπάσουμε απ? τις χώρες τους υλικά κέρδη. σ.97
Όσοι γνωρίσανε την αγωνία και τον πόνο,
έχουν συνδεθεί, σ? όλο τον κόσμο, μ? ένα μυστικό δεσμό σ.105
Όλοι, όποιοι κι αν είμαστε, έχομε αποστολή σ? αυτή τη ζωή να σηκώνουμε στους ώμους ένα μέρος απ? το φορτίο του πόνου που βαραίνει όλο τον κόσμο. σ.21
Πόσο σκληρός χρειάζεται να γίνει κανένας με τον εαυτό του άμα τον προορίζει για κάποιον σκοπό. σ.101
Ο Σβάϊτσερ, πηγαίνοντας αργά το βράδυ για να κοιμηθεί, σίγουρα θα ομολογούσε στον εαυτό του, πως μήτε ο κόπος, μήτε ο χρόνος είχαν μπορέσει ως τότε ν? ανακόψουν το ρυθμό της πορείας του στη ζωή, γιατί όλες οι αντιξοότητες σπούσαν επάνω στον κυματο-θραύστη της ψυχικής υγείας, που του χάριζε η απόλυτη συνέπειά του. σ.155
Υπάρχει ακόμη πολλή ανθρωπιά πάνω στη γη, για ν? απελπιστεί κανείς πως η αξία της ζωής δε θα θριαμβεύσει. σ.21
Τι νόημα έχει να είσαι μικρόχαρα αγκι-στρωμένος στη ζωή, ενώ ο πλαϊνός σου έχει ανάγκη απ? την αυτοθυσία σου για να υπάρξει; σ.21
Ελληνική Λέσχη του Βιβλίου
Δ. Σολωμού 15, Φάρος 154 51 Ν. Ψυχικό
Τ 210 646 3888 - 210 646 3263 F
info@elbi.gr www.elbi.gr,
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
