|
| | | |
Αυστραλία
Αιωνόβια χορογραφεί παράσταση και πρωταγωνιστεί η ίδια
Μελβούρνη - (Ανταπόκριση Σωτήρης Χατζημανώλης)
Η Ελέν Κράμερ από το Σίδνεϊ, η οποία συμπλήρωσε φέτος τα 100 της χρόνια, πρωταγωνιστεί, τον ερχόμενο μήνα, σε μια μουσικοχορευτική παραγωγή την οποία χορογράφησε η ίδια, κρατώντας προφανώς για τον εαυτό της τον πιο ενδιαφέροντα ρόλο- της χορεύτριας!
Η παραγωγή φέρει τον τίτλο «The Early Ones».
«Η δημιουργική ζωή είναι το κλειδί της μακροβιότητας» λέει η ίδια, η οποία εμπνέει τον θαυμασμό σ' όλους τους συνεργάτες της με τη σωματική της ζωτικότητα και το σπινθηροβόλο πνεύμα της.
Θυμάται ζωηρά την ημέρα και τη στιγμή που την «έκλεψε» η Τερψιχόρη. «Ήταν στην πρεμιέρα του "Γαλάζιου Δούναβη". Αισθάνθηκα, από την αρχή, μόλις άνοιξε η σκηνή, ότι απογειωνόμουν».
Τότε ήταν 24 χρόνων. Χωρίς δεύτερη σκέψη ζήτησε και έγινε δεκτή στο χορευτικό σχήμα Bodenweiser Dance Company, το πρώτο σχήμα μοντέρνου χορού στην Αυστραλία. Μ' αυτό γύρισε όλες τις χώρες του κόσμου, μεταξύ των οποίων την Ινδία και τη Νότια Αφρική. Ύστερα από διαμονή 20 χρόνων στις ΗΠΑ, αποφάσισε να επιστρέψει στην Αυστραλία πέρυσι σε ηλικία 99 χρόνων.
Οι χορευτές της ομάδας της έχουν μείνει κατάπληκτοι μαζί της και περιγράφουν τη συνεργασία τους ως «φοβερή εμπειρία»: «Είναι ένα καταπληκτικό πλάσμα, με δημιουργικό πνεύμα, εντυπωσιακή ζωτικότητα με βαθιές ρίζες στην ιστορία του μοντέρνου χορού».
Να σημειωθεί ότι η όλη παραγωγή, ακόμη και τα κοστούμια, αποτελούν δική της δημιουργία. Όλα αυτά χωρίς οικoνομική βάση. Μένει σ' ένα φτηνό ξενοδοχείο το οποίο περιγράφει «ως ωραίο μέρος με πολύ, όμως, περιορισμένο χώρο».
Για όσους θα ήθελαν να φτάσουν τα χρόνια της έχει μια πολύ απλή συμβουλή: «Ασχοληθείτε με κάτι δημιουργικό, καινούργιο, το οποίο, ακριβώς επειδή είναι καινούργιο, σας δίνει νέα ζωή!».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|