Οι πολιτικοί αναλυτές αδυνατούν να κάνουν προβλέψεις, οι φίλοι των στοιχημάτων βρίσκονται σε υπερδιέγερση, οι μπουκμέικερς τρίβουν τα χέρια τους. Οι εκλογές της 7ης Μαΐου στη Βρετανία είναι οι πιο αβέβαιες στην ιστορία της χώρας. Και η προοπτική ενός "hung parliament", ενός κοινοβουλίου δηλαδή όπου κανένα κόμμα δεν θα έχει πλειοψηφία, μοιάζει δεδομένη. Το ίδιο συνέβη βέβαια και στις τελευταίες εκλογές, όταν οι Συντηρητικοί συμμάχησαν με τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες. Αλλά τώρα τα πράγματα είναι ακόμη πιο μπερδεμένα.

Οι δημοσκοπήσεις δίνουν στο καθένα από τα δύο μεγάλα κόμματα 270 με 290 έδρες, έναντι 326 που απαιτούνται για την απόλυτη πλειοψηφία. Το βέβαιο είναι λοιπόν ότι ο επόμενος πρωθυπουργός θα είναι ή ο Ντέιβιντ Κάμερον ή ο Εντ Μίλιμπαντ. Κανείς δεν ξέρει όμως με ποιον τρόπο θα κυβερνήσει.

Όπως επισημαίνει η εφημερίδα Φιγκαρό, ο παραδοσιακός βρετανικός διπολισμός έδωσε πριν από μερικά χρόνια τη θέση του σ' έναν τριπολισμό - λόγω της επιτυχίας των Φιλελευθέρων Δημοκρατών -, αλλά τώρα θα ήταν ορθότερο να μιλήσουμε για πολυπολισμό. Το αποδεικνύει άλλωστε το «ντιμπέιτ» μεταξύ επτά υποψηφίων που οργανώθηκε για πρώτη φορά στη χώρα την περασμένη Πέμπτη. Αν οι Συντηρητικοί και οι Εργατικοί συγκέντρωναν κατά κανόνα 90% στις μεταπολεμικές εκλογές, τώρα πρέπει να αρκεστούν στα δύο τρίτα. Για τον λόγο αυτό, πρέπει να οικοδομήσουν συμμαχίες προκειμένου να κυβερνήσουν.

Συμμαχώντας με τη Δεξιά το 2010, οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες είδαν να τους εγκαταλείπει το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων τους. Από το 23% που έλαβαν το 2010, έχουν πέσει σήμερα στο 8%. Αυτό σημαίνει ότι θα χάσουν μεγάλο μέρος των 56 βουλευτών τους, αν και το εκλογικό σύστημα αναμένεται να εξασφαλίσει την επιβίωση των μισών από αυτούς. Ο ηγέτης τους Νικ Κλεγκ θα προσπαθήσει έτσι να παρέμβει στις διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Ακόμη κι αν προστεθούν όμως οι βουλευτές του στους βουλευτές του ενός από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, και πάλι θα είναι δύσκολη η συγκρότηση πλειοψηφία.

Στα δεξιά της δεξιάς, το Κόμμα της Ανεξαρτησίας (UKIP) έχει αναστατώσει το πολιτικό σκηνικό. Το κόμμα αυτό ήρθε πρώτο στις ευρωεκλογές του 2014 με 26%. Η εθνικιστική ψήφος στη νοτιοανατολική Αγγλία είναι βέβαιο ότι θα κόψει τον δρόμο σε πολλούς υποψηφίους των Τόρις. Αλλά το κόμμα βρίσκεται σε πτώση και οι δημοσκοπήσεις δεν του δίνουν πάνω από 13% και έναν ως τέσσερις βουλευτές.

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, τρίτο κόμμα θα είναι το Σκωτικό Εθνικό Κόμμα (SNP), κι ας απέτυχε στο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας. Με 35 ως 50 βουλευτές, οι σκωτσέζοι εθνικιστές είναι πολύ πιθανό να παίξουν τον ρόλο του ρυθμιστή. Κι αν αποκλείουν τη συνεργασία με τους Συντηρητικούς, δηλώνουν έτοιμοι να συζητήσουν με τους Εργατικούς. Οι τελευταίοι αποκλείουν τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης συνεργασίας μ' εκείνους που θέλουν τη διάλυση του Ηνωμένου Βασιλείου, θα μπορούσαν όμως να στηριχθούν στην ανοχή τους. Την ίδια στάση ενδέχεται να κρατήσουν οι ουαλλοί εθνικιστές του Plaid Cymru και οι ιρλανδοί ενωσιακοί του Κόμματος Δημοκρατικής Ενότητας.

Δεν λείπουν εκείνοι στη Βρετανία που προβλέπουν επανάληψη των εκλογών μέχρι τα τέλη του χρόνου. «Οι βαθιές αλλαγές που σημειώνονται στο εκλογικό σώμα θα αποσταθεροποιήσουν μακροπρόθεσμα το σύστημα», σημειώνει ο Σάιμον Χιξ, καθηγητής πολιτικών επιστημών στο London School of Economics. Οι Συντηρητικοί στηρίζονται στην ανάκαμψη της βρετανικής οικονομίας και ζητούν την επανεκλογή τους με όπλα την ανάπτυξη (2,8% το 2014) και τη μείωση της ανεργίας (5,6%). Οι Εργατικοί δεν αρνούνται αυτές τις επιτυχίες, προτείνουν όμως μια λιγότερο βίαιη εφαρμογή της λιτότητας και μια πιο δίκαιη κατανομή του πλούτου.