|
| | | |
Ο θόρυβος από την κυκλοφορία των αυτοκινήτων κόβει χρόνια ζωής
Λονδίνο
Οι άνθρωποι που ζουν κοντά σε θορυβώδεις δρόμους με έντονη κυκλοφορία οχημάτων, μπορεί να έχουν μειωμένο προσδόκιμο ζωής, κινδυνεύοντας περισσότερο από εγκεφαλικό και πρόωρο θάνατο, σύμφωνα με μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα, τη μεγαλύτερη του είδους της μέχρι σήμερα.
Οι ερευνητές της Σχολής Υγιεινής και Τροπικής Ιατρικής, του King's College και του Imperial College του Λονδίνου, με επικεφαλής τη δρα Γιάανα Χάλονεν, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο ευρωπαϊκό καρδιολογικό περιοδικό "European Heart Journal", ανέλυσαν στοιχεία για 8,6 εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν στην περιοχή της βρετανικής πρωτεύουσας. Οι επιστήμονες συσχέτισαν τα επίπεδα θορύβου (ντεσιμπέλ) λόγω του κυκλοφοριακού, με το ιατρικό ιστορικό των ατόμων.
Η μελέτη διαπίστωσε ότι μεταξύ των ανθρώπων που ζούσαν σε περιοχές όπου τη μέρα ο μέσος θόρυβος του δρόμου ξεπερνούσε τα 60 ντεσιμπέλ, υπήρχαν 4% περισσότεροι θάνατοι, σε σχέση με όσους ζούσαν σε σημεία με θόρυβο κάτω των 55 ντεσιμπέλ.
Οι αυξημένοι θάνατοι στα πιο θορυβώδη μέρη έχουν να κάνουν συνήθως με καρδιαγγειακά προβλήματα, πιθανώς λόγω της αυξημένης αρτηριακής πίεσης, των διαταραχών του ύπνου και της πρόκλησης στρες εξαιτίας του συνεχούς θορύβου.
Ειδικότερα, οι άνθρωποι που έμεναν σε περιοχές με θόρυβο τη μέρα άνω των 60 ντεσσιμπέλ λόγω του κυκλοφοριακού, ήσαν κατά μέσο όρο 5% πιθανότερο να πάθουν εγκεφαλικό, ποσοστό που αύξανε στο 9% για τα άτομα άνω των 75 ετών.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει θέσει τα 55 ντεσιμπέλ ως το όριο θορύβου πάνω από το οποίο μπορεί να προκληθούν προβλήματα υγείας. Οι βρετανοί ερευνητές επεσήμαναν πάντως ότι ο θόρυβος από τα αυτοκίνητα είναι μάλλον μικρός για έναν άνθρωπο, σε σχέση με άλλους σοβαρότερους παράγοντες καρδιαγγειακού κινδύνου, όπως η κακή διατροφή, η έλλειψη σωματικής άσκησης, το κάπνισμα, ο διαβήτης κ.α.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|