|
| | | |
Δόσεις, φόροι, δόση … μας την έχει δώσει!
Θεόδωρος Σταυριανόπουλος
MSc Ηθ. Φιλοσοφίας - Μαθηματικός
Αθήνα
Ο κόσμος με τα συνεχόμενα εισπρακτικά μέτρα των τελευταίων ετών έχει «ξεματώσει» οικονομικά. Αυτό που προτείνουν οι εκάστοτε κυβερνώντες της χώρα μας είναι η αποπληρωμή των οφειλών σε δόσεις. Χρηματιστήριο κατάντησε η ρύθμιση αποπληρωμής των δόσεων. Τη μια μιλάνε για 100 δόσεις την άλλη για 80, 60 δόσεις και το εμπόριο ελπίδας συνεχίζεται. Οι φορολογικοί δείκτες διαρκώς σε άνοδο. Τελικά που οδηγείται αυτή η κατάσταση;
Η αγορά στέρεψε από χρήμα, η ρευστότητα τείνει να μηδενιστεί, χιλιάδες επιχειρήσεις κλείνουν και χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν μεταναστέψει σε γειτονικές βαλκανικές χώρες όπου εκεί υπάρχουν φορολογικοί παράδεισοι με φορολογικούς συντελεστές 2 και 3 φορές μικρότερους από αυτούς που ισχύουν στη χώρα μας.
Εδώ φορολογικά τίποτα δεν παραμένει σταθερό όλα αλλάζουν μία και δύο φορές το χρόνο. Πρόσφατο παράδειγμα η διαμόρφωση των τελών κυκλοφορίας των αυτοκινήτων. Ποτέ στη χώρα μας δε δημιουργήθηκε ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, ένα φορολογικό σύστημα που θα άντεχε στο χρόνο. Για αυτό όσοι επένδυσαν στη χώρα μας οι πιο πολλοί από αυτούς δεν ήταν σοβαροί επιχειρηματίες. Με την αστάθεια και την υπερφορολόγηση που επικρατούσε δεν υπήρχαν σοβαρά κίνητρα για σοβαρούς επιχειρηματίες να εμπιστευτούν επενδυτικά και αναπτυξιακά τη χώρα μας. Πολλοί φοροφυγάδες και λαθροκυνηγοί επιδοτήσεων επένδυσαν εδώ και στη συνέχεια όταν ξέσπασε η κρίση τα χρήματα τους φάνηκε ότι υπήρχαν σε τραπεζικούς λογαριασμούς του εξωτερικού.
Αν και η φράση «επανίδρυση του κράτους» είχε ακουσθεί από πολλές κυβερνήσεις διαχρονικά, διάφορα συμφέροντα δεν την επέτρεψαν τελικά. Εδώ μπορούμε να επιρρίψουμε ευθύνες και στον συνδικαλισμό διότι όταν χρειαζόταν να πάρει σοβαρή και υπεύθυνη θέση στο θέμα των μεταρρυθμίσεων το βόλεμα και η καλοπέραση δεν του το επέτρεπαν και ομιλούσε τις πιο πολλές φορές περί «όνου σκιάς». Οι συνδικαλιστές βοηθούσαν τους κυβερνώντες στο να συνθέτουν ισόκυρες αρχές αυξημένης τυπικής ισχύος, με στόχευση τη μετέπειτα είσοδο τους στη διοικητική ιεραρχία και την πολιτική.
Δεν είναι τυχαίο που η οικονομική κρίση τείνει να εξελιχθεί σε ενδημική νόσο για τη χώρα μας, μη αναλαμβάνοντας το κάθε κόμμα την όποια ευθύνη του αναλογεί, μη αναλαμβάνοντας ο κάθε πολίτης την όποια ευθύνη του αναλογεί αλλά με τα ίδια χθεσινά τερτίπια προσπαθούμε να επιβιώσουμε βγάζοντας ο καθένας μας «λάδι» τον εαυτό του.
Πολλοί δεν έχουν αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης και βγάζουν τα εσώψυχα τους στους καφενέδες, κερνώντας τους συνομιλητές τους από το απόσταγμα ειλικρίνειας, τιμιότητας και νομιμότητας που δήθεν διαθέτουν σε όλα τα επίπεδα. Έχουμε συνηθίσει τελικά σε αυτή τη χώρα πάντα να φταίνε όλο οι άλλοι και ποτέ εμείς!
Όλα τα κόμματα διακατέχονται από μια διγλωσσία την οποία διακρίνει μια επικίνδυνη παθογένεια. Η πρόταση και άποψη κάθε κόμματος κάθε φορά είναι σχετική με τη θέση που κατέχει στη πολιτική σκακιέρα. Άλλα λένε όταν είναι στη θέση της αντιπολίτευσης και άλλα όταν κυβερνούν τον τόπο. Αυτό θεωρώ ότι είναι ένα ζήτημα περιτυλιγμένο και συσκευασμένο από εξόχως επικίνδυνο λαϊκισμό που αν δεν αλλάξει τότε ο βηματισμός της κάθε κυβέρνησης θα είναι πάντα το σημειωτόν και η όπισθεν.
Κλείνοντας θα επισημάνω τη φιλοσοφία των αρχαίων προγόνων μας που έχει διδάξει και οδηγήσει στην πρόοδο δεκάδες λαούς και σε εμάς τους νεοέλληνες δυστυχώς απέμεινε όλο το κατακάθι της κουτοπονηριάς του πανέξυπνου ελληνικού λαού που θριαμβεύει έξω από τα σύνορα της χώρας του. Καθημερινά ο κόσμος ασχολείται με φόρους, δόση, δόση … και τελικά του την έχει δώσει!
Υ.Γ. Ο εαυτός μας στην πιο άταχτη και χαοτική μορφή του είναι το πολιτικό μας σύστημα. Η ελπίδα πρέπει
να νικήσει το φόβο, αν θέλουμε να φανεί φως στο τούνελ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|