 |
|
|  |  |  |  Οι ελληνικές συμμετοχές στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Κανών
Αθήνα
Αυλαία σήκωσε το 64o Φεστιβάλ Κανών την περασμένη Τετάρτη 11 Μαΐου, με το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι», την τελευταία ταινία του Γούντι Aλεν με την Κάρλα Μπρούνι.
Ως την τελευταία μέρα, Κυριακή 22 Μαΐου, οπότε ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο θα απονείμει τον Χρυσό Φοίνικα, στην κοσμική λεωφόρο Κρουαζέτ θα συρρεύσουν τα πιο «hot» ονόματα της 7ης τέχνης, οι πιο αβάν-γκάρντ, αλλά και οι πιο μέινστριμ σκηνοθέτες, οι πολλά υποσχόμενοι νέοι και νέες ηθοποιοί και, όπως πάντα, κινηματογραφικοί διανομείς απ΄ολόκληρο τον κόσμο.
Φέτος, οι Κάνες συγκεντρώνουν τα πιο λαμπερά ονόματα του κινηματογράφου. Τζόνι Ντεπ, Πενέλοπε Κρούζ, Φέι Νταναγουεϊ, Τζέιν Φόντα, Μισέλ Πικολί, Εμίρ Κουστουρίτσα και πολλοί ακόμη.
Ελληνικές συμμετοχές δεν υπάρχουν. Μόνο το Ελληνικό Περίπτερο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, που, όπως κάθε χρονιά, στήνεται για να δηλώσει την ελληνική κινηματογραφική παρουσία.
Η ελληνική συμμετοχή ξεκινάει το 1954
Η πρώτη ελληνική παρουσία στο Φεστιβάλ των Κανών καταγράφεται το 1954 (οκτώ χρόνια μετά την ίδρυση του Φεστιβάλ) με την ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Κυριακάτικο Ξύπνημα».
Πρωταγωνιστικούς ρόλους κράτησαν τότε ο Δημήτρης Χορν, η Έλλη Λαμπέτη και η Τασώ Καββαδία, ενώ τα σκηνικά της επιμελείται ο Γιάννης Τσαρούχης.
Το Φεστιβάλ των Κανών είναι από τα αγαπημένα του Μιχάλη Κακογιάννη κι έτσι, έναν χρόνο αργότερα, το 1955, συμμετέχει ξανά με τη δημοφιλή ταινία «Στέλλα» και πρωταγωνίστρια και πρωτοεμφανιζόμενη στον διαγωνισμό, την αξέχαστη Μελίνα Μερκούρη.
Ακολουθούν κι άλλες τέσσερις συμμετοχές («Το Κορίτσι με τα μαύρα» το 1956, «Το τελευταίο ψέμα» το 1958, «Ηλέκτρα» το 1962 και «Ιφιγένεια» το 1977).
Το 1962, για την ταινία «Ηλέκτρα» στην οποία πρωταγωνιστεί η Ειρήνη Παππά, κερδίζει τα βραβεία καλύτερης κινηματογραφικής μεταφοράς και ηχητικής επένδυσης.
Το 1960, η Μελίνα Μερκούρη επιστρέφει στο Φεστιβάλ με την ταινία του Ζιλ Ντασέν «Ποτέ την Κυριακή» και γίνεται πρωτοσέλιδο αφού κερδίζει το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας (το μοιράζεται με τη Ζαν Μορό, πρωταγωνίστρια του Moderato Cantabile του Πίτερ Μπρουκ).
Η επιτυχία γιορτάζεται με ένα ξέφρενο γλέντι με μουσική επένδυση τους ήχους του μπουζουκιού του Γιώργου Ζαμπέτα, που αφήνει εποχή στην Λα Κρουαζέτ.
Το 1969 ο Κώστας Γαβράς με την ταινία «Ζ» τιμάται με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, ενώ ο πρωταγωνιστής Ζαν Λουί Τρεντινιάν παίρνει το βραβείο Α΄ανδρικού ρόλου.
Το 1975 τιμάται ξανά με το Ειδικό Βραβείο Κριτικής Επιτροπής και το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας για την ταινία «Ειδικό Δικαστήριο».
Το 1982, ο διάσημος σκηνοθέτης κερδίζει τον Χρυσό Φοίνικα για την ταινία Ο Αγνοούμενος (The Missing) με θέμα το πραξικόπημα του Πινοσέτ στη Χιλή, ενώ στον πρωταγωνιστή, Τζακ Λέμον, απονέμεται το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας.
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος είναι ρέκορντμαν συμμετοχών, αφού δίνει το «παρών» επτά φορές, ενώ είναι ένας από τους βραβευμένους και πλέον δημοφιλείς Έλληνες σκηνοθέτες του Φεστιβάλ.
Οι Κάνες γνώρισαν τον Θόδωρο Αγγελόπουλο με τις «Μέρες του '36», όταν το 1973 εκείνος συμμετέχει στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών.
Στο ίδιο τμήμα, το 1975, προβάλεται και ο «Θίασος», ενώ «οι Κυνηγοί» συμμετέχουν, το 1977, στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ.
Το 1984, ο Έλληνας σκηνοθέτης, κερδίζει το βραβείο σεναρίου για το «Ταξίδι στα Κύθηρα».
Το 1991, συμμετέχει με το «Μετέωρο Βήμα του Πελαργού», ενώ το 1995 με το «Βλέμμα του Οδυσσέα», που είναι ένα από τα φαβορί για τον Χρυσό Φοίνικα, κερδίζει το Μεγάλο Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής.
Τρία χρόνια αργότερα, το 1998, ο δημοφιλής σκηνοθέτης αποζημιώνεται με τη μεγαλύτερη διάκριση, αφού κερδίζει τον Χρυσό Φοίνικα για την ταινία «Αιωνιότητα και μία μέρα».
Και άλλοι Έλληνες σκηνοθέτες έχουν συμμετάσχει στο Φεστιβάλ των Κανών, με τις ταινίες τους να προβάλλονται στα παράλληλα τμήματα της διοργάνωσης.
Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών: «Η Ρεβάνς» του Νίκου Βεργίτση το 1984, ο Έρωτας του Οδυσσέα του Βασίλη Βαφέα το 1985, «Ο Δραπέτης» του Λευτέρη Ξανθόπουλου το 1992, «Απ’ το χιόνι» του Σωτήρη Γκορίτσα το 1993.
Εβδομάδα Κριτικής: «Το Δέντρο που πληγώναμε» του Δημήτρη Αβδελιώδη το 1987 και «Η Εφήμερη Πόλη» του Γ. Ζαφείρη το 2001.
Ένα κάποιο βλέμμα: «Η Ρόζα» του Χριστόφορου Χριστοφή το 1982 και οι «Κρυστάλλινες νύχτες» της Τώνιας Μαρκετάκη το 1992.
Το 2009, εντυπωσιάζει η συμμετοχή του Γιώργου Λάνθιμου, ο οποίος με την ταινία «Ο Κυνόδοντας» προσπερνά ταινίες διάσημων σκηνοθετών, κερδίζει το μεγάλο βραβείο του τμήματος «Ένα κάποιο βλέμμα» και καταφέρνει να φτάσει μέχρι τα Όσκαρ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
