Όταν ο Καλός Δήμαρχος της Ντοτ, Τάϊμπο Κρόβιτς, πάντα νομοταγής, υπεύθυνος, καλοσυνάτος, που χαίρει της εκτίμησης όλων των πολιτών της πόλης αυτής στην Βαλτική, αισθάνεται μια πολύ δυνατή και καθαρή αγάπη για την γραμματέα του, την κυρία Αγάθη Στόπακ, στην οποία και δεν τολμά να εκφράσει τα αισθήματά του, και λόγω ιδιοσυγκρασίας, και λόγω του «ανεπίτρεπτου» αισθήματός του, τότε τι γίνεται;

            Όταν η κυρία Αγάθη Στόπακ, γυναίκα όμορφη, γεμάτη χυμούς και πλούσια σε αισθήματα ανθρωπιάς αλλά και, ειδικότερα, ανάγκες ανθρώπινες για αγάπη που ζητάει να εκφραστεί, δεν βρίσκει ανταπόκριση στον άντρα της παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειές της, και έτσι στρέφεται, κατά εσωτερική ανάγκη, πρώτα σε εκείνον τον καλόν άνθρωπο, τον καλό Δήμαρχο, του οποίου την άδολη και δυνατή αγάπη αισθάνεται αλλά ο οποίος διστάζει να την εκφράσει και έτσι στρέφεται μετά σε όποιον άλλον, στην περίπτωσή της τον Έκτορα που είναι πρόθυμος να της προσφέρει την αγάπη αυτή (έτσι νομίζει, αρχικά), τότε τι γίνεται; 

            Η δυσκολία στην επικοινωνία, οι νόμοι που εμποδίζουν τον άνθρωπο να είναι άνθρωπος, η, παρά ταύτα, επικράτηση των εσωτερικών νόμων της καρδιάς,  αποτελούν την κεντρική ιδέα του υπέροχου αυτού μυθιστορήματος που συγκινεί τον αναγνώστη και τον κάνει να σκύψει στον εαυτό του βαθειά, και να σκεφτεί:  Πού βρίσκεται άραγε η ουσία του νόμου αν όχι στην αγάπη;

            Με χιούμορ καλοσυνάτο, με ζωντανές και γλαφυρές περιγραφές τόπων, χώρων και ανθρώπων, με ευρηματικές ατάκες και, σχεδόν σουρρεαλιστικές, προς το τέλος, προσεγγίσεις, ο συγγραφέας  μας παρασύρει σε μιαν απολαυστική ανάγνωση, αλλά μας δημιουργεί και πολλές σκέψεις και προβληματισμούς.  Και...  «όποιος αντέξει» να αντιμετωπίσει αυτά τα ρηξικέλευθα μηνύματα αλήθειας.

            Όσον αφορά την Αγάθη, δεν ήταν από τις γυναίκες που θα μπορούσε να αναζητήσει την ιδιαίτερη σωματική σχέση, χωρίς να νοιώσει αγάπη για τον άνδρα που είχε απέναντί της. Της ήταν κυριολεκτικά αδιανόητο. Οπότε υιοθέτησε την απίθανη περίπτωση ότι αγαπούσε τον Έκτορα.

            «Όλοι μας πλάθουμε ιστορίες για να μπορέσουμε να δώσουμε ένα νόημα στην πραγματικότητα. Από την αλλόκοτη διεργασία μέσα στο μυαλό μας που γυρίζει τον κόσμο από την καλή, ενώ όλοι ξέρουμε ότι τα μάτια μας τον προσλαμβάνουν από την ανάποδη, ως τη γοητευτική άποψη πως «όλα θα πάνε καλά στο τέλος», από τα φαντάσματα της ελπίδας που αιωρούνται γύρω από τα περίπτερα του λαχειοπώλη ως την εδραιωμένη πεποίθηση ότι, αν οι πατεράδες μας μάς είχαν φερθεί λίγο καλύτερα ή αν είχαμε διαβάσει λίγο παραπάνω για εκείνο το διαγώνισμα ή αν είχαμε φορέσει εκείνη την άλλη γραβάτα σε εκείνη τη συνέντευξη, τότε όλα θα ήταν αλλιώς τώρα – όλοι το κάνουμε. 

            Οι άνθρωποι έχουν μια σχεδόν ανεξάντλητη ικανότητα να αυταπατώνται – ένα πεισματικό σθένος να αρνούνται τα εξόφθαλμα προφανή, ένα σπαραξικάρδιο ταλέντο να πιστεύουν σε κάτι ωραιότερο από αυτό που βρίσκεται μπροστά στα μάτια τους και τους κοιτάζει θρασύτατα καταπρόσωπο, ως το σημείο να πιστεύουν ότι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης γίνονταν ομαδικά ατμόλουτρα. Και τι υπέροχη ευλογία που είναι αυτό. Είναι αυτό που μας κάνει να γράφουμε ποιήματα. Είναι αυτό που μας κάνει να φτιάχνουμε τραγούδια και να ζωγραφίζουμε πίνακες και να χτίζουμε μητροπόλεις. Είναι ο λόγος που υπάρχουν οι δωρικές κολόνες, ενώ κι ένας κορμός δέντρου θα έκανε την ίδια δουλειά εξίσου καλά. Είναι ένα θαυμάσιο, πανέμορφο, βασανιστικό χάρισμα και είναι αυτό που μας κάνει ανθρώπους.                                             σ. 303

Ελληνική Λέσχη του Βιβλίου

Δ. Σολωμού 15, Φάρος 154 51 Ν. Ψυχικό

Τ 210 646 3888 - 210 646 3263 F 

info@elbi.gr  www.elbi.gr,