Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Έ, όχι και να πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα τους!

Γράφει ο Παντελής Οικονόμου



Aθήνα

Την αποτυχία της πολιτικής για το προσφυγικό (υποτίθεται ότι) έρχεται να αντιμετωπίσει η πρόσφατη απόφαση του Ν.Α.Τ.Ο. να αναλάβει δράση στο Αιγαίο. Μόνο που το συμμαχικό σχέδιο δεν αγγίζει καν τους βασικούς παράγοντες που συνθέτουν τη κρίση και έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο:
-    Καμία πρόβλεψη για χερσαίες περιπολίες στην ανατολική Τουρκία, όπως θα έπρεπε, για τον έλεγχο των προσφυγικών ροών κοντά στη πηγή τους
-    Καμία πρόβλεψη για κέντρα απογραφής σε τουρκικό έδαφος, όπως θα έπρεπε, για την  αποτροπή της παράνομης  διακίνησης 
-    Καμία πρόβλεψη για ανοιχτά σύνορα Ελλάδας - FYROM, όπως θα έπρεπε, για την ομαλή προώθηση προσφύγων στο προορισμό τους 
Με πρόβλεψη όμως σχηματισμού ναυτικής δύναμη για περιπολίες (και) σε ελληνικά χωρικά ύδατα. Λες και το πρόβλημα συνοψίζεται στην επιχειρησιακή επάρκεια ελληνικής ακτοφυλακής και  FRONTEX. Λες και - αν έτσι συνέβαινε - δεν αρκούσε η  συνδρομή του Πολεμικού μας Ναυτικού και χρειάζονταν η Βορειοατλαντική Συμμαχία !

 
Είναι γεγονός λοιπόν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μεταβίβασε τις ευθύνες της στο Ν.Α.Τ.Ο. και η συμμαχία, με τη σειρά της, υιοθέτησε ένα ανεξήγητο σχέδιο. Το οποίο όμως εξηγείται και με το παραπάνω, αν ο σκοπός του δεν είναι να αντιμετωπίσει το προσφυγικό, αλλά το «νέο ανατολικό ζήτημα»: την αποσταθεροποίηση στη Συρία, το Κουρδιστάν, το Ιράκ και την ευρύτερη αυτή περιοχή. Στο πλαίσιο αυτό, είναι επίσης γεγονός ότι η Τουρκία καλείται να παραχωρήσει κυριαρχία και, πιθανότατα, εδάφη για τα οποία και αξιώνει ανταλλάγματα. Με κύκλους της, πάλαι ποτέ, Δύσης να σκαρφίζονται τη χρέωση μέρους από το κόστος αυτών των ανταλλαγμάτων στην Ελλάδα.    
 
Η μόνη αποδεκτή ελληνική θέση είναι ότι το ανατολίτικο αυτό παζάρι δεν μας αφορά: δεν δεχόμαστε να ισοσκελιστούν οι όποιες ζημιές της Τουρκίας με δικές μας παραχωρήσεις στο Αιγαίο, πολύ περισσότερο στη Κύπρο. Έ, όχι και να πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα τους ! Και βέβαια η θέση αυτή πρέπει να υποστηρίζεται από υπαρκτά μέσα και, κυρίως, από τη θέληση να τα χρησιμοποιήσουμε. Από τα ως έγιναν μέχρι στιγμής, το κατεστημένο μας μοιάζει ανήμπορο να κάνει αυτό που υπαγορεύει το εθνικό μας συμφέρον. Ας το κάνουμε λοιπόν εμείς,  «τα παιδιά που τα έλεγαν αλήτες», μπας και, τελευταία στιγμή, αποφύγουμε τη συρρίκνωση! 


 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία