|
| | | |
Αντρέα Πίρλο: Ένας «ξένος» στη Νέα Υόρκη
Νέα Υόρκη
Θεό.Ένα μικρό θεό θεωρούν πολλοί θαυμαστές του, σε ολόκληρο τον κόσμο, τον Αντρέα Πίρλο. «Μότσαρτ» και «καθηγητής» είναι δύο από τα προσωνύμια του κορυφαίου Ιταλού ποδοσφαιριστή, που συνέγραψε το ευπώλητο αυτοβιογραφικό βιβλίο με τίτλο «Σκέφτομαι άρα παίζω», συναντήθηκε με δύο ποντίφικες και σε ένα πρόχειρο ‘γκουγκλάρισμα’ προέκυψαν... «37 λόγοι για τους οποίους ο Αντρέα Πίρλο είναι ο σπουδαιότερος εν ζωή άνθρωπος του κόσμου».
Ο 36χρονος Πίρλο θεωρείται το πιο ‘καυτό’ εισαγώγιμο (ποδοσφαιρικό) προϊόν της Αμερικής μετά τον Ντέιβιντ Μπέκαμ. Αγωνίζεται στην ποδοσφαιρική ομάδα της Νιου Γιορκ Σίτι FC, στη Μέιτζορ Λιγκ Σόκερ (MLS), δηλαδή στο επαγγελματικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, το οποίο συγκεντρώνει τις κορυφαίες ομάδες του αθλήματος σε Ηνωμένες Πολιτείες και Καναδά.
Ο γεννημένος στην Μπρέσια, Πίρλο, έχει γίνει ήδη εξώφυλλο στις ιταλικές εκδόσεις των περιοδικών Vanity Fair και GQ και πρόσφατα έκανε την πρώτη του «σόλο» φωτογράφηση για το TMagazine της εφημερίδας Τάιμς της Νέας Υόρκης. Τρεις Μιλανέζοι τουρίστες που περνούσαν τυχαία από το σημείο της φωτογράφησης του φωνάξαν «Ciao Andrea». Δύο-τρεις ακόμη τον αναγνώρισαν. Τα κινητά πήραν φωτιά από τα «κλικ».
Παπαράτσι και θαυμαστές, ωστόσο, δεν κυνηγούν τον Πίρλο. Δεν είναι αναγνωρίσιμος. Ακόμα. Πηγαίνει με τη φίλη του σε μουσεία, βαδίζει ανενόχλητος στους δρόμους του Μανχάταν και απολαμβάνει ήσυχα το δείπνο του στα πιο μοδάτα εστιατόρια της Νέας Υόρκης. Κάτι που είναι αδύνατον να κάνει στην πατρίδα του, την Ιταλία.
Απολαμβάνει το καινούριο δώρο της ανωνυμίας έχοντας αφήσει πίσω του ένα πολυετές παρελθόν με φανατικούς οπαδούς και αστυνομικές συνοδείες.
Με την Νιού Γιορκ Σίτι FC έχει υπογράψει συμβόλαιο δυόμιση ετών ενώ η ετήσια αμοιβή του αγγίζει τα 2,3 εκατομμύρια δολάρια. Ο Αντρέα Πίρλο προσαρμόζεται στη νέα του ζωή. Προσπαθεί να μάθει τους κανονισμούς του αμερικανικού φούτμπολ και παρακολουθεί συχνά αγώνες. Και καθώς τα αγγλικά του βελτιώνονται έχει θέσει τον επόμενο στόχο του: να δει μια παράσταση στο Μπρόντγουεη. Σε λιγότερο από δύο χρόνια το συμβόλαιο του λήγει. Και μετά; «Δεν μπορώ να αποκλείσω την ιδέα να παραμείνω εδώ» λέει στο περιοδικό χαμογελώντας, «θα ήταν ενδιαφέρον».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|