Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Η οικογένεια που άφησε την πολυτελή ζωή και ζει σε απομακρυσμένο χωριό στην Παπούα Νέα Γουινέα

Δείτε την ιστορία τους...



Παπούα Νέα Γουινέα

Η 34χρονη Jessica George μαζί με τον 33χρονο John Michael και τα τρία παιδιά τους έφυγαν από το Μισισιπί και ζουν τα τελευταία πέντε χρόνια σε ένα απομακρυσμένο χωριό στην Παπούα Νέα Γουινέα με μια φυλή εκεί. Ξεκίνησε ως ένα απλό ταξίδι όμως έγινε το μέρος που τελικά συνεχίζουν τη ζωή τους «πιο απλά» όπως λένε.

Επισκέφτηκαν την περιοχή στο πλαίσιο μιας ιεραποστολής και τελικά έμειναν εκεί, αφήνοντας πίσω την πολυτελή ζωή και προσαρμόστηκαν σε μια νέα καθημερινότητα. Πέντε χρόνια μετά την μετακόμισή τους εκεί έχουν μάθει πλέον να ζουν χωρίς τις σύγχρονες ανέσεις της καθημερινότητας ενώ για να φτάσει κανείς στην κοντινότερη πόλη περπατώντας χρειάζεται ...δέκα ημέρες.

Προκειμένου να γίνουν αποδεκτοί από την φυλή και να μπορέσουν να ζήσουν όπως οι άλλοι, ανακάλυψαν ότι θα πρέπει να προσαρμοστούν σε έναν εντελώς νέο τρόπο ζωής. «Θα μπορούσα να πω ότι η ζωή μας είναι πιο δύσκολη, αλλά και πιο απλή στην Παπούα Νέα Γουινέα. Πρέπει να βεβαιώνομαι ότι τα παιδιά μου τα καταφέρνουν καθημερινά σε κάθε κομμάτι.

Όμως κάθε ένα από αυτά τα καθήκοντα γίνεται πιο πολύπλοκο ζώντας σε αυτή την απομακρυσμένη ζούγκλα. Ο,τι μαγειρεύω, το μαγειρεύω από το μηδέν, συχνά με υλικά που μαζεύω από τον κήπο που είναι ακριβώς δίπλα στο σπίτι μου. Είμαι σε συνεχή «μάχη» με τα έντομα που φτάνουν ορδές από τη ζούγκλα για να μπουν μέσα στο σπίτι.

Φανταστείτε να περνάτε όλη τη ζωή σας σε μια βεράντα μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού. Αυτός είναι ο τρόπος που ζούμε όλο το χρόνο» αναφέρει η μητέρα της οικογένειας προσθέτοντας ότι περνάει τη μέρα της με τις άλλες γυναίκες της φυλής κάνοντας δουλειές ενώ οι άντρες κάνουν επίσης διάφορες εργασίες.

Η 34χρονη επιπλέον έχει αναλάβει την εκπαίδευση των παιδιών της δεδομένου ότι δεν υπάρχουν εκεί σχολεία και αναφέρει: «Τα παιδιά μας φαίνεται πραγματικά να αγαπούν τη φυλή και την περιοχή και το νιώθουν σαν το σπίτι τους. Έχουν προσαρμοστεί πολύ καλά και τους αρέσει να παίζουν με τα άλλα παιδιά της φυλής». Παραδέχεται ωστόσο ότι τους λείπουν κάποια καθημερινά πράγματα όπως είχαν συνηθίσει να ζουν όπως και δεν νιώθουν πάντα ασφάλεια αν και υπάρχουν γιατροί στην κοινότητα καθώς το κοντινότερο νοσοκομείο είναι πολύ μακριά. Παρ' όλα αυτά απολαμβάνουν την ζωή τους που τώρα είναι πιο ήρεμη και απλή, όπως αποκαλύπτουν.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία