 |
|
|  |  |  | 
«Το ημερολόγιο της ευτυχίας»
Νικολάει Στάινχαρτ
Εκδόσεις «Μαϊστρος»
Aθήνα
Κορυφαίο βιβλίο από τη σημαντικότερη πνευματική μορφή της σημερινής Ρουμανίας, μας αποκαλύπτει το μυστικό ενός επώδυνου δρόμου που οδηγεί στην ολοκλήρωση και την ευτυχία. Μια σπουδαία λογοτεχνική διαθήκη που μαγεύει τον αναγνώστη. Έργο πολιτικού, πνευματικού και λογοτεχνικού ενδιαφέροντος, με ιδιαίτερα ζωντανή γραφή και αφήγηση. Ο Νικολάε Στάινχαρτ, Ρουμάνος εβραϊκής καταγωγής, ήταν μεγάλος ουμανιστής, τεράστιας φιλοσοφικής και λογοτεχνικής παιδείας. Πνεύμα ανήσυχο, ελεύθερο, ενοχλητικό για το ολοκληρωτικό καθεστώς, φυλακίστηκε, όπου τελικά, μετά από πολλές αναζητήσεις, στράφηκε στη χριστιανική Ορθοδοξία. Σαν άλλος Ντοστογιέφσκι, μετέτρεψε τη φυλακή του σε σπουδή στην ανθρώπινη ψυχολογία. Η οδυνηρή εμπειρία του από τις ανακρίσεις, τα βασανιστήρια, το συγχρωτισμό με κάθε καρυδιάς καρύδι, γονιμοποίησε τις ευρύτατες γνώσεις του. Το βιβλίο, στο οποίο καταγράφει την πνευματική του περιπέτεια και αναζήτηση, βιώματα και στιγμές της τραγικής καθημερινότητάς του, συνιστά χάρτη των ρουμανικών γραμμάτων και από τις σημαντικότερες πνευματικές καταθέσεις του 20ου αιώνα.
Το παν δεν είναι να νικήσεις, το παν είναι να αγωνιστείς μέχρι τέλους. Η νίκη δεν υποχρεωτική. Υποχρεωτική είναι η μάχη. σ.302
Ο καλύτερος αγωνιστικός τρόπος προϋποθέτει εξαιρετικά δυνατό χαρακτήρα, στρατιωτική αντίληψη για τη ζωή, φοβερή ηθική κραταίωση του σώματος, ατσαλένια θέληση και αδαμάντινη πνευματική υγεία. σ .15
Οι επιζώντες κι αυτοί που κατάφεραν να επιβιώσουν είναι όλοι εκείνοι που θέλησαν να πάρουν ένα ρίσκο παραπάνω στη ζωή τους. σ.472
Τι και αν τρεφόμαστε με ψωμί κι ελιές από εγκράτεια, αλλά η καρδιά μας είναι γεμάτη δηλητήριο; Να το βράσω τότε και το ψωμί και τις ελιές. Καλύτερα να τρώμε κρέας και να πίνουμε και κρασί, αλλά να μην έχουμε καμία σχέση μ' εκείνους που διυλίζουν τον κώνωπα, μ' εκείνους που ψάχνουν να βρουν το κάρφος στο μάτι των άλλων και γυρνάνε σ' όλη τους τη ζωή με τη δοκό στο δικό τους μάτι. σ.430
Ελληνική Λέσχη του Βιβλίου
Αδριανού 3, 154 51 Ν. Ψυχικό
Τ 210 646 3888 - 210 646 3263 F
info@elbi.gr www.elbi.gr,
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
