|
| | | |
Τού Κόσμου τα παράξενα
21χρονη ζει σαν μωρό για να ξεχάσει το παρελθόν της...
Φλόριντα
Φοράει πάνες, πίνει από το μπιμπερό και κοιμάται σε μια γιγάντια κούνια, αλλά αυτή η 21χρονη λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό και δεν κάνει τίποτα λάθος.
Η Jess, η οποία είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά σε ηλικία μόλις 2 ετών, υπέστη κατάθλιψη και προσπαθεί να παλέψει με τον τραύμα που της έχει αφήσει αυτή η εμπειρία. Αλλά τώρα, με τη βοήθεια του 24χρονου συντρόφου της David, ντύνεται σαν μωρό και έχει δικό της κανάλι στο YouTube με εκατοντάδες να έχουν εγγραφεί.
Ο David ο οποίος αυτοαποκαλείται «μπαμπάς» της Jess, δήλωσε όταν ρωτήθηκε για την ιδιαίτερη κατάσταση: «Μερικοί άνθρωποι με έχουν αποκαλέσει παιδεραστή και γελάνε με την Jess. Αλλά πραγματικά, εγώ απλά προσπαθώ να το αγνοώ. Ξέρουμε ότι είμαστε εντάξει και ότι δεν κάνουμε κάτι λάθος».
Η νεαρή κοπέλα από τη Φλόριντα δηλώνει πολύ τυχερή και πιο ευτυχισμένη από ποτέ. «Το παιχνίδι με την ηλικία είναι πραγματικά η καλύτερη διαφυγή μου και αυτό μου επιτρέπει να διεκδικήσω εκ νέου την αθωότητα της παιδικής ηλικίας μου και να παίξω με τον τρόπο που πάντα ήθελα. Εκτός όμως απ' αυτό, αυτός ο τρόπος ζωής ταιριάζει και με την προσωπικότητά μου. Μου επιτρέπει να είμαι παιχνιδιάρα και χαριτωμένη, πράγμα το οποίο είμαι ούτως ή άλλως», λέει η ίδια.
Το ζευγάρι, που είναι μαζί για 4 χρόνια, αναφέρει ότι το παιχνίδι με την ηλικία δεν είναι σεξουαλικό και είναι περισσότερο από μια επιλογή τρόπου ζωής. Παραδέχονται ότι τους φέρνει πιο κοντά, ενώ για τη νεαρή είναι ένας τρόπος να ξεχάσει το παρελθόν της και να ξαναζήσει την παιδική της ηλικία.
Ακόμη και αν για κάποιους αυτό μπορεί να φαίνεται παράξενο ή και ανόητο, η ίδια δε σκοπεύει να σταματήσει αφού τής προσφέρει την ευτυχία που δεν είχε όταν ήταν παιδί. Ανεβάζοντας τα βιντεάκια στο YouTube και στα κοινωνικά δίκτυα θέλει να προτρέψει τον κόσμο να κάνει ό,τι του αρέσει και τον ευχαριστεί.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|