 |
|
|  |  |  | 
«Το νόημα της ζωής»
του Βίκτορ Φρανκλ
Εκδ. «Ψυχογιός»
Aθήνα
Υπάρχουν κάποιες περίοδοι, κατά τις οποίες ο άνθρωπος είναι δύσκολο να δει το μέλλον με σιγουριά κι αισιοδοξία, καμιά φορά και να προσδιορίσει ακόμα και τη θέση και το ρόλο του μέσα σ'αυτό. Οι δύσκολοι καιροί οδηγούν τους πιο αδύναμους στο φόβο, την αδιαφορία, ή την παραίτηση. Αλλά όχι μόνο τους πιο αδύναμους από φύση, μα κι εκείνους που η εσωτερική τους αδυναμία πηγάζει από την έλλειψη ενός λόγου, ενός σκοπού ζωής που θα μπορούσε ν' αποτελέσει το στήριγμα και τον οδηγό κάθε φορά που η πραγματικότητα τους τσακίζει.
Αυτή την αλήθεια κρύβει μέσα του το βιβλίο "Αναζητώντας νόημα ζωής κι ελευθερίας" του Βίκτωρ Φρανκλ, Εκδ. «Ταμασός». 'Εχοντας ζήσει τρία χρόνια αιχμαλωσίας στο 'Αουσβιτς και το Νταχάου εμπειρίες του ύστατου πόνου και της εξαθλίωσης, καταφέρνει να συλλάβει, να συνειδητοποιήσει αλήθειες μεγάλες και σωτήριες. 'Οπως ο ίδιος γράφει: "Σε μια ύστατη αντίδραση εναντίον της απελπιστικής κατάστασης και αυτού του αργού θανάτου, νιώθω το πνεύμα μου να περνά μέσα από τη σκοτεινιά που μας τύλιγε. Το νιώθω να ξεπερνά εκείνον τον απεγνωσμένο και χωρίς νόημα κόσμο, και από κάπου, ν'ακούω ένα νικητήριο "Ναι" σαν απάντηση στο ερώτημά μου αν υπάρχει τελικός σκοπός στη ζωή."
Ο σκοπός, η αγάπη, πράγματα αναλλοίωτα από τον πόνο, είναι τα εσωτερικά στηρίγματα του ανθρώπου που τον βοηθούν ακόμα και να "μπαίνει στους φούρνους αερίων με το κεφάλι ψηλά, και με προσευχές προς τον Κύριο που αναπέμπονταν από τα χείλη του".
Ο συγγραφέας Δρ. Φρανκλ έζησε τις απάνθρωπες συνθήκες των στρατοπέδων συγκέντρωσης του ¶ουσβιτς και του Νταχάου, μέσα στον πόνο και την εξαθλίωση. Εκεί συνειδητοποιεί ότι ο άνθρωπος, για να επιβιώσει στη ζωή, χωρίς τις οδυνηρές συνέπειες υπαρξιακού κενού, χρειάζεται να κατευθύνεται πάντοτε προς κάτι ή κάποιον έξω από τον εαυτό του. Προς ένα σκοπό που θα εκπληρώσει ή ένα πλάσμα που θ’ αγαπήσει. Και ακόμη, ότι ο πόνος είναι πραγματικότητα, αλλά η στάση μας απέναντί του αποτελεί ελεύθερη προσωπική επιλογή του καθενός, που μπορεί να δώσει νόημα στη ζωή μας…
Από εδώ προήλθε η ψυχολογική σχολή της Λογοθεραπείας του Φρανκλ, που, με κέντρο τη Βιέννη, απλώθηκε σε όλο τον κόσμο σαν μια από τις σπουδαιότερες ανθρωπολογικές σχολές.
Ελληνική Λέσχη του Βιβλίου
Αδριανού 3, 154 51 Ν. Ψυχικό
Τ 210 646 3888 - 210 646 3263 F
info@elbi.gr www.elbi.gr,
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
