 |
|
|  |  |  | 
Στο κολαστήριο όπου ζούσε σαν σκλάβα του σεξ επιστρέφει η Νατάσα Κάμπους
Πηγή Daily Mail.-
Επί 8,5 χρόνια η Νατάσα Κάμπους βίωνε εγκλεισμό, βιασμούς και ανείπωτη ψυχολογική κακοποίηση από τον διαταραγμένο Βόλφγκανγκ Πρίκλοπιλ που την είχε αρπάξει τον Μάρτιο του 1998, ενώ πήγαινε στο σχολείο της.
Ο τόπος των βασανιστηρίων της Κάμπους, που άρχισαν μόλις από την τρυφερή ηλικία των 10 ετών, ήταν το σπίτι του Πρίκλοπιλ στο προάστιο Strasshof της Βιέννης. Εκεί ο άνδρας είχε φτιάξει ένα κρυμμένο μυστικό δωμάτιο για τη «σκλάβα» του.
Σε αυτό το ίδιο σπίτι, που αποτέλεσε για εκείνη «κλουβί φυλακής» για τόσα χρόνια, περνά σήμερα η 28χρονη πλέον Κάμπους τα Σαββατοκύριακά της, όπως γράφει η Daily Mail, καθώς βρίσκεται στην κατοχή της, όπως και το αυτοκίνητο του απαγωγέα της.
Ύστερα από χρόνια ξυλοδαρμών, πείνας και βιασμών, στις 23 Αυγούστου του 2006 βρήκε την ευκαιρία και τόλμησε να το σκάσει.
«Εκείνη την ημέρα έπρεπε να καθαρίσω το αυτοκίνητό του», είχε αφηγηθεί σε παλαιότερη συνέντευξή της στη γερμανική εφημερίδα Bild. «Ήθελε να το πουλήσει και μου είχε πει να το καθαρίσω πάρα πολύ καλά. Θυμάμαι πως ένιωθα πως μπορούσα να φάω ολόκληρο άλογο, του έφτιαχνα σάντουιτς για πρωινό αλλά εγώ δεν έτρωγα τίποτα». Στις 12:56 ο Πρικλοπιλ δέχθηκε ένα τηλεφώνημα στο κινητό του κι αυτό του απέσπασε για λίγο την προσοχή. «Με παρακολουθούσε όλη την ώρα. Αλλά επειδή εκείνη την ώρα είχα αναμμένη την ηλεκτρική σκούπα έπρεπε να κάνει μερικά βήματα πιο πέρα για να ακούει. Σύρθηκα στην πόρτα που συνήθως ήταν μπλοκαρισμένη με βαριά αντικείμενα, αλλά όχι εκείνη την ημέρα. Δεν μπορούσα ούτε να αναπνεύσω, ένιωθα να έχω διαλυθεί, σαν τα χέρια και τα πόδια μου να είχαν παραλύσει», είναι η ανατριχιαστική περιγραφή της.
Στις 12:58 άνοιξε την πόρτα κι έτρεξε προς την ελευθερία της βάζοντας τέλος στην ασύλληπτη κακοποίηση και τον βασανισμό της που είχε κρατήσει 8,5 χρόνια.
«Κοίταξα δεξιά κι αριστερά και δεν ήξερα πού να πάω», θυμάται, «μετά άρχισα να τρέχω». Προσπέρασε δύο σπίτια όπου θα μπορούσε να είχε ζητήσει βοήθεια γιατί φοβόταν μήπως ο απαγωγέας της την ακολουθούσε εκεί. Έτσι συνέχισε να απομακρύνεται. Συνάντησε δύο άνδρες που ταξίδευαν με ένα αγόρι και τους ζήτησε να κάνει ένα τηλεφώνημα από το κινητό τους αλλά εκείνοι την αγνόησαν. «Τότε είδα μια γυναίκα σε ένα σπιτάκι κήπου, της χτύπησα το παράθυρο και ψιθύρισα ‘σας παρακαλώ, βοηθήστε με’. Εκείνη κάλεσε την αστυνομία κι έτσι η περιπέτειά της, στο σκέλος της απαγωγής της, άρχισε να οδεύει προς το τέλος.
Τα σημάδια ωστόσο της απερίγραπτης δοκιμασίας που υπέστη, ακόμα και δέκα χρόνια μετά, δεν την αφήνουν να ξαναρχίσει τη ζωή της. Δίαυλο με το σκοτεινό παρελθόν της αποτελεί και το εν λόγω σπίτι, στο οποίο περνά τα Σαββατοκύριακά της.
Όπως σημειώνει η Daily Mail, παρότι έβγαλε πολλά λεφτά από συνεντεύξεις και τα βιβλία της, παραμένει το μικρό χαμένο κοριτσάκι που ήταν στην περίοδο της αιχμαλωσίας της. Δυσκολεύεται να βρίσκεται με άλλους ανθρώπους και όπως λέει η καλύτερη συνθήκη για να βγαίνει έξω είναι να βρέχει και οι άνθρωποι να κρύβονται πίσω από τις ομπρέλες τους...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
