Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Ζητείται σύμβουλος γεωργίας στη μέση του ωκεανού



Πηγή Daily Mail.-

Σύμβουλο γεωργίας και κτηνοτροφίας αναζητά η κυβέρνηση του νησιού Tristan da Cunha, βρετανικής επικράτειας στο νότιο Ατλαντικό,μ ε άλλα λόγια στη μέση του πουθενά.

Η αγγελία εργασίας αναφέρει: «Το νησί έχει περίπου 1000 εκτάρια φτωχών βοσκότοπων για περίπου 300 αγελάδες και 500 πρόβατα. Η κοινότητα παράγει πατάτες σε οικογενειακά μποστάνια αλλά θέλει να καλλιεργήσει φρούτα, λαχανικά και άλλα για να περιορίσει την εξάρτησή της από τα εισαγόμενα τρόφιμα. Ο κατάλληλος υποψήφιος θα πρέπει να διαθέτει εμπειρία  σε ό,τι αφορά τη σύγχρονη ιατροφαρμακευτική παρακολούθηση και διαχείριση των κοπαδιών, την εναλλαγή καλλιεργειών στην ίδια γη, τη δημιουργία και διαχείριση οπωρώνων, την καλλιέργεια λαχανικών σε θερμοκήπια».

Οι ενδιαφερόμενοι να βρεθούν στη μέση του ωκεανού θα πρέπει να γνωρίζουν πως το χωριό διαθέτει σχολείο, εκκλησίες, σούπερμαρκετ, παμπ, καφέ, νοσοκομείο, μουσείο και τουριστικό κέντρο. Υπάρχει και γήπεδο γκολφ- αλλά χρησιμοποιείται και ως βοσκοτόπι.

Η κοινότητα αναζητεί έναν άνθρωπο που έχει εμπειρία στη νησιωτική ζωή, θα ενσωματωθεί στη ζωή του νησιού και θα εκπαιδεύσει τους αγρότες.
Προσφέρεται δωρεάν διαμονή και μεταφορικά ενώ ο μισθός θα εξαρτηθεί από την εμπειρία. Το συμβόλαιο θα είναι για δύο χρόνια- αλλά εξαρτάται και από τα δρομολόγια των πλοίων που συνδέουν το νησί με τον υπόλοιπο κόσμο: φέτος θα γίνουν εννέα δρομολόγια από τη Νότιο Αφρική προς το Tristan da Cunha…
Στο νησί υπάρχει μόνο ένα χωριό, το Edinburgh of the Seven Seas, με 265 κατοίκους που θέλουν να περιορίσουν την εξάρτησή τους από τα εισαγόμενα τρόφιμα. Το νησί είναι ηφαιστειογενές και πλούσιο σε άγρια ζωή.
Το Tristan da Cunha ανακαλύφθηκε το 1506 αλλά παρέμενε ακατοίκητο έως τα τέλη του 1700 και χρησιμοποιείτο από Αμερικανούς φαλαινοθήρες.
Στη συνέχεια το βρετανικό Ναυτικό είχε εκεί φρουρά, την εποχή της εξορίας του Ναπολέοντα στην Αγία Ελένη. Όταν τη φουρά αποσύρθηκε, τρεις άνδρες έμειναν πίσω και έγιναν οι ιδρυτές της σημερινής κοινότητας.
Ιστορικά το νησί υπήρξε σημαντική «στάση» για τα πλοία που χρειάζονταν μια ανάπαυλα στο ταξίδι τους διασχίζοντας τον Ατλαντικό και προσαρτήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1816 για να διασφαλιστεί πως δεν θα το χρησιμοποιούσε η Γαλλία ως βάση για να διασώσει τον Βοναπάρτη που ήταν εξόριστος στη νήσο της Αγίας Ελένης.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Tristan da Cunha, το νησί «αγνοήθηκε από τους πρώτους εξερευνητές λόγω του άγριου απόκρημνου τοπίου του, της απουσίας φυσικού λιμανιού, της έλλειψης καλλιεργήσιμης γης και του σκληρού κλίματος με έντονες βροχοπτώσεις και ισχυρούς ανέμους όλο το χρόνο.
«Χρειάστηκε μια εξαιρετική "φουρνιά" ανθρώπων που ήταν έτοιμοι να ζήσουν στα όρια για να εγκατασταθούν και να τα καταφέρουν στην πιο απομονωμένη κοινότητα στον κόσμο», σημειώνει η Daily Mail.

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία