Η αγγελία εργασίας αναφέρει: «Το νησί έχει περίπου 1000 εκτάρια φτωχών βοσκότοπων για περίπου 300 αγελάδες και 500 πρόβατα. Η κοινότητα παράγει πατάτες σε οικογενειακά μποστάνια αλλά θέλει να καλλιεργήσει φρούτα, λαχανικά και άλλα για να περιορίσει την εξάρτησή της από τα εισαγόμενα τρόφιμα. Ο κατάλληλος υποψήφιος θα πρέπει να διαθέτει εμπειρία  σε ό,τι αφορά τη σύγχρονη ιατροφαρμακευτική παρακολούθηση και διαχείριση των κοπαδιών, την εναλλαγή καλλιεργειών στην ίδια γη, τη δημιουργία και διαχείριση οπωρώνων, την καλλιέργεια λαχανικών σε θερμοκήπια».

Οι ενδιαφερόμενοι να βρεθούν στη μέση του ωκεανού θα πρέπει να γνωρίζουν πως το χωριό διαθέτει σχολείο, εκκλησίες, σούπερμαρκετ, παμπ, καφέ, νοσοκομείο, μουσείο και τουριστικό κέντρο. Υπάρχει και γήπεδο γκολφ- αλλά χρησιμοποιείται και ως βοσκοτόπι.

Η κοινότητα αναζητεί έναν άνθρωπο που έχει εμπειρία στη νησιωτική ζωή, θα ενσωματωθεί στη ζωή του νησιού και θα εκπαιδεύσει τους αγρότες.
Προσφέρεται δωρεάν διαμονή και μεταφορικά ενώ ο μισθός θα εξαρτηθεί από την εμπειρία. Το συμβόλαιο θα είναι για δύο χρόνια- αλλά εξαρτάται και από τα δρομολόγια των πλοίων που συνδέουν το νησί με τον υπόλοιπο κόσμο: φέτος θα γίνουν εννέα δρομολόγια από τη Νότιο Αφρική προς το Tristan da Cunha…
Στο νησί υπάρχει μόνο ένα χωριό, το Edinburgh of the Seven Seas, με 265 κατοίκους που θέλουν να περιορίσουν την εξάρτησή τους από τα εισαγόμενα τρόφιμα. Το νησί είναι ηφαιστειογενές και πλούσιο σε άγρια ζωή.
Το Tristan da Cunha ανακαλύφθηκε το 1506 αλλά παρέμενε ακατοίκητο έως τα τέλη του 1700 και χρησιμοποιείτο από Αμερικανούς φαλαινοθήρες.
Στη συνέχεια το βρετανικό Ναυτικό είχε εκεί φρουρά, την εποχή της εξορίας του Ναπολέοντα στην Αγία Ελένη. Όταν τη φουρά αποσύρθηκε, τρεις άνδρες έμειναν πίσω και έγιναν οι ιδρυτές της σημερινής κοινότητας.
Ιστορικά το νησί υπήρξε σημαντική «στάση» για τα πλοία που χρειάζονταν μια ανάπαυλα στο ταξίδι τους διασχίζοντας τον Ατλαντικό και προσαρτήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1816 για να διασφαλιστεί πως δεν θα το χρησιμοποιούσε η Γαλλία ως βάση για να διασώσει τον Βοναπάρτη που ήταν εξόριστος στη νήσο της Αγίας Ελένης.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Tristan da Cunha, το νησί «αγνοήθηκε από τους πρώτους εξερευνητές λόγω του άγριου απόκρημνου τοπίου του, της απουσίας φυσικού λιμανιού, της έλλειψης καλλιεργήσιμης γης και του σκληρού κλίματος με έντονες βροχοπτώσεις και ισχυρούς ανέμους όλο το χρόνο.
«Χρειάστηκε μια εξαιρετική "φουρνιά" ανθρώπων που ήταν έτοιμοι να ζήσουν στα όρια για να εγκατασταθούν και να τα καταφέρουν στην πιο απομονωμένη κοινότητα στον κόσμο», σημειώνει η Daily Mail.