|
| | | |
Η ef αγαπάει την τέχνη
---------------------------------
στο Μέγαρο Μουσικής στις 30 Ιουνίου
«Βυσσινόκηπος» σε απευθείας μετάδοση από το Εθνικό θέατρο της Αγγλίας
Λονδίνο/Αθήνα (Παρ.-Σαβ.)
Με σκηνικό του τις αρχές του καταιγιστικού 20ου αιώνα, το τελευταίο θεατρικό αριστούργημα του Άντον Τσέχοφ, ο «Βυσσινόκηπος», αποτυπώνει μια στιγμή οδυνηρών αλλαγών στην ιστορία της Ρωσίας, καθώς η χώρα βαδίζει μοιραία προς το 1917 και ο παλιός κόσμος παραπαίει στο χείλος μεγάλων ανατροπών.
Ο σκηνοθέτης Χάουαρντ Ντέιβις -ειδήμων του ρωσικού ρεπερτορίου στο βρετανικό θέατρο- και ο συγγραφέας Άντριου Άπτον ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μια παραγωγή διασκεδαστική και συγκινητική και με μια λαμπρή ομάδα ηθοποιών, αποδίδουν αφοπλιστικά το άγριο σφρίγος και τη μελαγχολία των έργων του Τσέχοφ.
Η παράσταση, που παίζεται ήδη στο Λονδίνο από τον περασμένο Απρίλιο, στη σκηνή Ολίβιε του Εθνικού Θεάτρου, θα αναμεταδοθεί ζωντανή, στις 375 αίθουσες σε όλο τον κόσμο, που αποτελούν το δίκτυο του προγράμματος National Live, στο οποίο συμμετέχει και το Μέγαρο Μουσικής από τον Φεβρουάριο, σε συνεργασία με το Βρετανικό Συμβούλιο και την Βρετανική Πρεσβεία στην Αθήνα. Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος έχουν ήδη αναμεταδοθεί στην Αθήνα, δυο παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου του Λονδίνου: Ο Βασιλιάς Ληρ, με τον Ντέρεκ Τζάκομπι, σε σκηνοθεσία Μάικλ Γκράνατζ και ο Φρανκεστάιν, με τους Μπένεντικτ Κάμπερμπατς και Τζόνι Λη Μίλερ, σε σκηνοθεσία Ντάνι Μπόιλ.
Η νέα απόδοση του έργου από τον Αυστραλό συγγραφέα, Άντριου Άπτον (διευθύνει τον Θεατρικό Θίασο του Σίντνεϊ με την γυναίκα του, ηθοποιό, Κέιτ Μπλάνσετ) επιχειρεί ένα διαφορετικό ταξίδι στον κόσμο του Τσέχοφ, αποφεύγει τα συναισθηματικά στερεότυπα και τη ρομαντική νοσταλγία, που παραδοσιακά χαρακτηρίζει τις βρετανικές παραστάσεις των έργων του Ρώσου συγγραφέα και επιλέγει μια πιο σκληρή γραφή, με υπερσύγχρονο, ανελέητο λεξιλόγιο.
Η σκηνοθεσία του Χάουαρντ Ντέιβις δεν έχει τίποτε το ελεγειακό και όπως έγραψαν οι Βρετανοί κριτικοί, «ο σκηνοθέτης συλλαμβάνει άψογα τις βαθιές αντιφάσεις των χαρακτήρων του Τσέχοφ και αποσπά από τους ηθοποιούς εξαιρετικές ερμηνείες: Η Ζόι Γουαναμέικερ, με λαμπρή θητεία στη βρετανική σκηνή, παίζει την Ρανέφσκαγια άψογα, αναδεικνύοντας την παράδοξη φύση της: απόλυτα ασύνετη με τα οικονομικά, ανεύθυνη, κυκλοθυμική, αλλά και με έντονη συναισθηματική ευφυΐα. Ο γήινος Λοπάχιν του Κόνλεθ Χιλ, ηθοποιού με γερές ρίζες στο σανίδι, ταλανίζεται κι αυτός από εσωτερικές συγκρούσεις: οδυνηρά φαιδρός, θριαμβευτικά εκδικητικός, αλλά και γεμάτος ενοχές για τον θρίαμβό του».
Τη διανομή συμπληρώνουν εκλεκτοί ηθοποιοί: ο Τζέιμς Λόρενσον (Λεονίντ Γκάιεφ), η Τσάριτι Γουέκφιλντ (Άνια), η Κλόντι Μπλέικλι (Βάρια), ο Μάρκ Μπόναρ (Τροφίμοφ) .
Η παραγωγή του Ντέιβις, με τη βοήθεια των σκηνικών της Μπάνι Κρίστι, δημιουργεί με απόλυτη ακρίβεια το πορτρέτο μιας κοινωνίας σε μια καμπή ιστορικής μεταμόρφωσης, όταν η εξουσία και ο πλούτος αλλάζουν χέρια.
Σε μια νέα απόδοση από τον Άντριου Άπτον σε σκηνοθεσία Χάουαρντ Ντέιβις με την «συγκλονιστική» Ζόι Γουαναμέικερ στο ρόλο της Ρανέφσκαγια.
Η προπώληση των εισιτηρίων έχει ξεκινήσει. Σε όλη τη διάρκεια της παράστασης θα υπάρχουν ελληνικοί υπότιτλοι.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|