 |
|
|  |  |  | 
Το αυτί και η Ζωή
Αλφρέντ Τοματίς
Εκδόσεις "Χιωτέλλη"
Aθήνα
Στο βιβλίο "Το αυτί και η ζωή", το πρώτο του που μεταφράστηκε Ελληνικά, ο Αλφρέντ Τοματίς, Γάλλος χειρουργός ΩΡΛ, με περιπετειώδη θητεία στην άσκηση της θεραπευτικής συνδυάζει με γοητευτικό τρόπο την γλαφυρή αναφορά βιογραφικών στοιχείων με την περιγραφή της καταπληκτικής του διαδρομής στο χώρο του επιστημονικού προβληματισμού, της έρευνας, των ανακαλύψεων και των εντυπωσιακών εφαρμογών μιας πρωτότυπης θεραπευτικής αγωγής του Λόγου και της Επικοινωνίας.
Ήδη από τη γέννησή του, επισημαίνει τα γεγονότα που υπήρξαν ορόσημα στην πορεία του φωτίζοντάς τα με τη δημιουργική του σκέψη και εμβάθυνση και συνάμα αναγνωρίζοντάς τα ως παράγοντες που την διαμόρφωσαν και την ωθούν.
Παρουσιάζει μεγάλες επιστημονικές ιδέες και πρωτοποριακές επιστημονικές πραγματώσεις με τρόπο απλό και κατανοητό, που αναδεικνύει χωρίς να προδίδει το βάθος της σκέψης, τον όγκο της δουλειάς και τη σημασία της επιτυχημένης εφαρμογής των ιδεών στην πρακτική της θεραπευτικής αγωγής.
Συνδυάζοντας συστηματικά τη νευρολογΐα, τη σωματική οργανική λειτουργία και την παρατήρηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, το επίπεδο της αντίληψης και της επικοινωνίας, ο Τοματίς κατοχύρωσε την ανακάλυψη της καθοριστικής σημασίας της ακουστικής λειτουργίας, την ενεργοποίηση του εγκεφάλου · στη διαμόρφωση της προσωπικότητας, αλλά και της σωματικής οργανικότητας, και προχώρησε σε μια νέα θεώρηση της δυναμικής του Λόγου και της Επικοινωνίας
Εντοπίζει το αυτί ως το κρίσιμο όργανο της φώνησης, αλλά και της ηχητικής αυτοκωδικοποίησης και ταυτόχρονα ως τον εντολοδόχο του ψυχισμού. Θεωρεί την ακουστική λειτουργία ως το πεδίον των δημιουργικών διεργασιών της αντίληψης και του αυτο-ελέγχου κα παράλληλα το πεδίον των αμυντικών μηχανισμών με τους οποίους αντιδρά απειλούμενος ο ψυχισμός. Εμβαθύνει στη σημασία των ενδομήτριων συνθηκών, φορτίζει με νέο φως το ρόλο των γονέων δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στη σχέση με τον πατέρα την οποία θεωρεί καθοριστική της στάσεών μας απέναντι στον Λόγο και την Επικοινωνία. Αναφέρεται στη λειτουργία της φώνησης, την δόμηση της γλώσσας και τα εθνικά χαρακτηριστικά των γλωσσών και διαλέκτων, ερμηνεύει την πλευρίωση και τη σημασία της δεξιό- ή αριστεροχειρίας.
Περιγράφει τις βασικές αρχές του διαγνωστικού θεραπευτικού του συστήματος, που αποκαλεί Ακουστικο-Ψυχο-Φωνολογίας, τονίζοντας τον συνδυασμό των τριών αλληλο-εξαρτούμενων λειτουργιών και δίνει την ελπίδα θεραπευτικής αγωγής για πλήθος προβλημάτων της συμπεριφοράς που εμφανίζονται σαν μαθησιακές δυσκολίες, δυσχέρειες στη φωνητική εκφορά και ψυχολογικές διαταραχές ενός ευρέως φάσματος.
Τελειώνει το βιβλίο του με μια ένθερμη διακήρυξη της αγάπης και του σεβασμού στη ζωή που την βλέπει ως μια μεγαλειώδη φωτεινή πορεία δίχως τέλος.
Ελληνική Λέσχη του Βιβλίου
Αδριανού 3, 154 51 Ν. Ψυχικό
Τ 210 646 3888 - 210 646 3263 F
info@elbi.gr www.elbi.gr,
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
