Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Οι "ήρωες" των Special Olympics - Λορέτα Κλέιμπορν και Ντέιβιντ Ήγκαν: "Σκέφτομαι τί μπορώ, όχι τί δεν μπορώ να κάνω"



Αθήνα (Πέμπτη)

Ο Ντέιβιντ Ήγκαν γεννήθηκε στην Βιρτζίνια των Η.Π.Α. με σύνδρομο Ντάουν.Η Λορέτα Κλέιμπορν γεννήθηκε σχεδόν τυφλή, ενώ δεν μπορούσε να μιλήσει και να περπατήσει μέχρι τα τέσσερα της.

    Ο Ντέιβιντ σήμερα είναι παγκόσμιος πρέσβης των Special Olympics, με παρεμβάσεις, μεταξύ άλλων, στη Βουλή και τη Γερουσία των ΗΠΑ, ενώ ο ίδιος προτιμά να δηλώνει αθλητής.

    Η 58χρονη, σήμερα, Λορέτα είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου των Special Olympics, η ζωή της έχει γυριστεί σε ταινία, πραγματοποιεί ομιλίες και παρεμβάσεις σε όλη την Αμερική για θέματα που αφορούν τα άτομα με αναπηρία, ενώ έχει ολοκληρώσει 25 Μαραθώνιους και έχει συμμετάσχει σε άλλα 11 διαφορετικά αγωνίσματα, από τα τέλη του 1960 μέχρι σήμερα.

    Πρόκειται για δύο περήφανα μέλη του Κινήματος Special Olympics, τα οποία μας  μίλησαν με αφορμή τους Αγώνες που πραγματοποιούνται στην Αθήνα μέχρι τις 4 Ιουλίου.

    Ο Ντέιβιντ και η Λορέτα ήταν απόλυτοι: «καμία σωματική ή διανοητική δυσκολία δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος».

    «Στη δεκαετία του 1960, τα άτομα σαν και εμένα ήταν κλεισμένα σε σπίτια και σε ιδρύματα. Όταν ήμουν μικρή έβλεπα τη μητέρα μου η οποία υπέφερε από διαβήτη και ήταν υπέρβαρη να κείτεται ταλαιπωρημένη στο κρεβάτι και αυτό που είπα στον εαυτό μου ήταν ότι εγώ δεν θέλω να είμαι άρρωστη και ανήμπορη. Έτσι ξεκίνησα να τρέχω το 1966, ενώ ήμουν 12 χρόνων», εξομολογείται  η Λορέτα Κλέιμπορν.

    «Η πρώτη μου επαφή, λέει, με τα Special Olympics ήταν το 1970. Θυμάμαι την κ. Γιούνις Σράιβερ, τη γυναίκα που εμπνεύστηκε το κίνημα, να μου λέει: “μπορείς να καταφέρεις ό,τι βάλεις στο μυαλό σου”, και με αυτή την σκέψη ζούσα».

    «Ακόμα και οι γονείς των παιδιών με διανοητική αναπηρία επικεντρώνονται σε όλα αυτά που δεν μπορούν να κάνουν. Το μυστικό είναι να δει ο κόσμος αυτά που μπορεί να κάνει ένα άτομο με αναπηρία», τονίζει η Λορέτα.

    «Τα παιδιά χρειάζονται βοήθεια και υποστήριξη. Τα Special Olympics άνοιξαν τον κόσμο όχι μόνο για τους αθλητές, αλλά και για τις κοινωνίες», επισημαίνει και συμπληρώνει: «Έχω δει ανθρώπους με αναπηρία που δεν έκαναν τίποτα, και σήμερα τους βλέπω να έχουν δουλειές, να παντρεύονται, να είναι ανεξάρτητοι, να κάνουν ό,τι μπορεί να σκεφτεί κανείς».

    «Για εμένα οι Special Olympics σημαίνουν ελπίδα και επιτυχία. Αν δεν ήταν τα Special Olympics δε θα ήμουν το πρόσωπο που είμαι σήμερα», δηλώνει.

    Μόλις είχε κλέψει την παράσταση σε συνέντευξη τύπου και συστήνεται με αυτοπεποίθηση, ξέροντας την αξία του: «Το όνομά μου είναι Ντέιβιντ Ήγκαν και είμαι αθλητής».

    «Ασχολούμαι με τον αθλητισμό από το δημοτικό. Το μυστικό για μένα είναι ότι ποτέ δεν σκέφτηκα τι δεν μπορώ να κάνω, αλλά τι μπορώ να κάνω», λέει και συμπληρώνει: «πάντα είχα ανθρώπους που στήριζαν τις προσπάθειές μου».

    «Με το Κίνημα των Special Olympics ελπίζουμε να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο. Θέλουμε να καλωσορίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και κουλτούρες. Είναι πολύ ενθαρρυντικό να βλέπει κανείς να αγωνίζονται και να πετυχαίνουν άτομα με διανοητική αναπηρία», αναφέρει.

    Καταλήγοντας ο Ντέιβιντ τονίζει ότι «είμαστε εδώ για να αλλάξουμε τις ζωές του κόσμου προς το καλύτερο. Ελάτε στα Special Olympics και θα αποκομίσετε μία εμπειρία ζωής».

    Υπενθυμίζεται ότι η είσοδος στους Αγώνες των Special Olympics είναι ελεύθερη στο κοινό.

   



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία