 |
|  |  |  | 
Η ef αγαπάει το βιβλίο
-------------------------------
«Μνήμες και στοχασμοί από τη δικτατορία και τη μεταπολίτευση» από τον πρώην υπουργό Στάθη Γιώτα
Αθήνα (Παρ.)
«Μνήμες και στοχασμοί από τη δικτατορία και τη μεταπολίτευση» λέγεται το βιβλίο του δικηγόρου και πρώην υπουργού Στάθη Γιώτα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαζήση.
Με στυλ αφηγηματικό , διανθισμένο με σκέψεις και πολιτικές παρατηρήσεις , ο συγγραφέας δίνει σε 537 σελίδες την προσωπική του κατάθεση για τα πυρακτωμένα χρόνια της δεκαετίας του 1960 και 1970. Και τη δίνει ,όχι απλώς από τη σκοπιά του παρατηρητή, αλλά του συνδημιουργού της Ιστορίας, καθ ότι υπήρξε μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης του μεγάλου ήρωα της αντίστασης Αλέξανδρου Παναγούλη, φοιτητή του Πολυτεχνείου, που λιποτάκτησε από το στρατό και οργάνωσε την "Ελληνική Αντίσταση" επιχειρώντας να εκτελέσει τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο .
Θυμάται όλες τις λεπτομέρειες: πως εκείνη την ημέρα, Τρίτη και 13 Αυγούστου του 1968, μυημένος από καιρό στο εγχείρημα με το ψευδώνυμο "Δημοσθένης", ασκούμενος δικηγόρος, μαθαίνει από το ραδιόφωνο ότι ο αρχηγός του ,Αλέξανδρος Παναγούλης ,με το ψευδώνυμο "Ανίκητος" αστόχησε στο 31ο χιλιόμετρο της Λεωφόρου Αθηνών Σουνίου, συνελήφθη , βασανίσθηκε φρικτά, αλλά δεν ομολόγησε.
Διηγείται τη δική του σύλληψή του, το ξύλο στην Ασφάλεια , τον εφιαλτικό κόσμο της κράτησης , την σχιζοφρενική απανθρωπιά των βασανιστών … "ιδεολόγων" της χούντας, τη δίκη της οργάνωσης στο στρατοδικείο τον Νοέμβριο του 1968 ,την καταδίκη του σε δέκα χρόνια κάθειρξη και την καταδίκη "δις εις θάνατον" του Παναγούλη. Ποινή που δεν τόλμησαν να εκτελέσουν οι δικτάτορες , παρ ΄ότι αυτός ο γενναίος Έλληνας αρνιόταν στους βασανιστές , που τον …θερμοπαρακαλούσαν , να υπογράψει αίτηση χάριτος.
Γράφει για τη ζωή του στις φυλακές Κορυδαλλού, Αίγινας και Γεντί Κουλέ. Για την απόδραση του Νίκου Ζαμπέλη. Αναφέρεται στην απόδραση και σύλληψη του Παναγούλη όταν έφυγε από τις στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου στις 5 Ιουνίου του 1969 παίρνοντας μαζί του τον στρατιώτη- φρουρό του Γιώργο Μωράκη ο οποίος του άνοιξε το κελί. Τις ατελείωτες ώρες συζητήσεων με τους συγκρατούμενούς του. Την εσωτερική αυτοοργάνωση στη φυλακή με την εκ περιτροπής ανάληψη της υπηρεσίας για ακρόαση παράνομων σταθμών, σκούπισμα θαλάμων, πλύσιμο πιάτων κλπ, σημειώνοντας ότι "συμφιλιώνεσαι με την πραγματικότητα δεχόμενος το κελί σου σαν κατοικία", αφού μέχρι και… σεμινάρια κοινωνιολογίας έκαναν οι φυλακισμένοι διανοούμενοι!
Επανάσταση- Αντιβία. Δύο λέξεις που εμφανίσθηκαν συχνά στο κεντρώο πολιτικό λεξιλόγιο της εποχής . "Δικαιολογούσε άραγε τη χρήση τους το ταραγμένο τότε πολιτικό κλίμα η οφειλόταν στην κεκτημένη ταχύτητα στο δρόμο της σαγηνευτικής για το λαό ρητορικής υπερβολής και των ιδιοτελών προσωπικών σχεδιασμών;" διερωτάται σήμερα ο συγγραφέας.
Ο Στάθης Γιώτας γεννήθηκε στην Αμφίκλεια Φθιώτιδας. Σπούδασε στη Νομική Αθηνών. Πρόεδρος του Συλλόγου Φοιτητών τη Σχολής. Στέλεχος της Νεολαίας Ενώσεως Κέντρου. Ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ και μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου. Τρεις φορές βουλευτής Αττικής με το ΠΑΣΟΚ και υπουργός Ναυτιλίας, υφυπουργός Ναυτιλίας, υπουργός Αναπληρωτής Άμυνας . Βουλευτής Επικρατείας του Συνασπισμού το 1989. Βουλευτής Αθηνών με την «Πολιτική Άνοιξη» του Αντώνη Σαμαρά .
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|