|
| | | |
Διάσημη φωτογραφία του Αϊνστάιν πουλήθηκε 125.000 δολάρια
Λος Άντζελες.-
Η πιο χαριτωμένη και ίσως η πιο διάσημη φωτογραφία τού Άλμπερτ Αϊνστάιν, στην οποία βγάζει έξω τη γλώσσα του, πουλήθηκε έναντι 125.000 δολαρίων σε δημοπρασία στις ΗΠΑ.
Η εμβληματική φωτογραφία -μία από τις πιο αξιομνημόνευτες για νομπελίστα και γενικότερα για διασημότητα τέτοιου βεληνεκούς- δημοπρατήθηκε από τον οίκο Nate Sanders του Λος Άντζελες και αποκτήθηκε από αγοραστή που κράτησε την ανωνυμία του.
Η φωτογραφία είχε τραβηχτεί στις 14 Μαρτίου 1951, στη διάρκεια του πάρτι γενεθλίων για τα 72 του χρόνια, το οποίο είχε γίνει στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον.
Φωτογράφοι προσπαθούσαν να πείσουν τον Αϊνστάιν να ποζάρει για μια φωτογραφία, καθώς έφευγε από το πάρτι, και αυτός τους «αποζημίωσε» με μια αστεία πόζα. Την φωτογραφία τράβηξε ο φωτογράφος Άρθουρ Σας του πρακτορείου ειδήσεων UPI.
Ο ίδιος ο φυσικός αγαπούσε πολύ την αστεία φωτογραφία του και είχε ζητήσει από το UPI να του δώσει εννέα αντίγραφά της για να τα χαρίσει ως κάρτες σε φίλους του.
Συνήθως στη φωτογραφία που αναδημοσιεύεται μέχρι σήμερα, φαίνεται μόνο το πρόσωπο του Αϊνστάιν, όμως στην πρωτότυπη που δημοπρατήθηκε (διαστάσεων επτά επί δέκα ιντσών), ο νομπελίστας συνοδεύεται από τον συνάδελφό του στο Πρίνστον καθηγητή Φρανκ Έϊντελοτ και τη σύζυγό του Μαρί Ζανέτ.
Η δημοπρατημένη φωτογραφία είναι μάλιστα υπογεγραμμένη από τον Αϊνστάιν.
Οτιδήποτε ανήκε στον «πατέρα» της θεωρίας της σχετικότητας, «πιάνει» μεγάλα ποσά στις κατά καιρούς δημοπρασίες. Ενδεικτικά, νωρίτερα φέτος, κάποιος έδωσε σχεδόν 54.000 δολάρια για να αποκτήσει μια επιστολή του Αϊνστάιν του 1953, ενώ μια Βίβλος που έφερε την υπογραφή του, πουλήθηκε αντί 68.500 δολαρίων το 2013.
Το ρεκόρ μάλλον κατέχει η λεγόμενη «επιστολή του Θεού», όπου ο Αϊνστάιν εκθέτει τις θρησκευτικές απόψεις του χαρακτηρίζοντας «παιδιάστικη» την πίστη σε ένα Θεό, και η οποία πουλήθηκε για πάνω από τρία εκατομμύρια δολάρια σε ηλεκτρονική δημοπρασία του eBay το 2012.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|