 |
|
|  |  |  | 
«Το άλικο γράμμα»
Ναθάνιελ Χωθορν
Εκδ. «Παπαδόπουλος»
Aθήνα
«Το άλικο γράμμα», κοινωνικό μυθιστόρημα του Ναθάνιελ Χώθορν - «Παπαδόπουλος», σκοπό έχει να καυτηριάσει την υποκρισία της κοινωνίας μέσα από ανθρώπους που πάσχουν, που στοχάζονται, που ζουν. Βρισκόμαστε στον 17ο αιώνα. Μια γυναίκα με τη νόθα κόρη της βρίσκονται στην αμείλικτη κρίση της πουριτανικής κοινωνίας της Βοστώνης. Ο αγώνας της για επιβίωση, πνευματική και συναισθηματική, αλλά και για διατήρηση της ψυχικής ισορροπίας και ανθρωπιάς της είναι σκληρός και συνεχής. Το ίδιο τραγικός παρουσιάζεται και ο αγώνας του άγνωστου, σχεδόν μέχρι τέλος, πατέρα, έως ότου έρθει η καταξίωση και για τους δυο. Πατέρας είναι τελικά ο σεμνός εφημέριος, υπόδειγμα γλυκύτητας και υπομονής στην πόλη, ευαίσθητος αλλά και τόσο αδύναμος...
Με συναρπαστικό λυρισμό και γλαφυρότητα δίνει ο Χώθορν τόσο τα γεγονότα όσο και τις σκέψεις του πάνω σ’ αυτά, σε τούτο το βιβλίο. Καταδικάζεται αμείλικτα η υποκρισία, όχι μόνο της κοινωνίας του 17ου αιώνα, αλλά και της εποχής - του 19ου που έζησε ο συγγραφέας - και κάθε εποχής. Ο Χώθυορν προβάλλει έντονα τον σεβασμό για τα ανθρώπινα συναισθήματα, ιδίως όταν αυτά κατορθώνουν να γκρεμίσουν τους «κανόνες», που έχουν επιβάλει οι θεσμοί και οι κάθε είδους σκοπιμότητες - πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές. Ταυτόχρονα, η ψυχολογία της μάζας βάζει την δική της σφραγίδα στα γεγονότα.
Ακολουθούμε με συγκίνηση αλλά και αγανάκτηση πολλές φορές, βήμα προς βήμα, τον πόνο, το πάθος αλλά και την ανάγκη για λύτρωση, πνευματική και κοινωνική, των δύο ηρώων. Ο Χώθορν ψυχογραφεί με ευλάβεια τους κεντρικούς ήρωες, ανθρώπους που άλλοτε αιμορραγούν και άλλοτε, το αίμα αυτό που χύνει η ψυχή τους, χαράζει τη σωτηρία τους. Χαρακτηριστική είναι η επιμονή των δύο αυτών ανθρώπων να ζήσουν το δράμα τους μέχρι το τέλος και να λυτρωθούν μέσα από τον ίδιο τόπο, τους ίδιους ανθρώπους, που τους προξενούν τον έσχατο πόνο. Η σταύρωσή τους αυτή θα λέγαμε ότι δίνει το μήνυμα του αληθινού εξαγνισμού τόσο στους συνανθρώπους τους όσο και σε μας.
Επισημαίνουμε το ενδιαφέρον του συγγραφέα για την πουριτανική συνείδηση και το αμάρτημα καθώς και την επίδραση που έχει αυτό το αμάρτημα πάνω της, πράγματα που οδήγησαν τον Χώθορν να γράψει για νευρώσεις, μανίες, προσηλώσεις και επιδράσεις, θέματα που μοιάζουν απροσδόκητα σύγχρονα. Συμβολισμοί και αλληγορίες σε σκηνικά με διάχυτη τη στοιχειωμένη ατμόσφαιρα του υπερφυσικού, λαμβάνουν ηθικές προεκτάσεις. Έτσι, το άλικο γράμμα «Α» που φοράει η ηρωίδα, Έστερ Πρυν, αποτελεί ταυτόχρονα στίγμα της μοιχείας της και, αργότερα, σύμβολο της αγιότητας και της υπερηφάνειάς της απέναντι στην υποκρισία των συνανθρώπων της.
Ο Ιησούς είπε πολλές φορές «αλλοίμονο στους φαρισαίους υποκριτές». Καμιά φορά όμως «αλλοίμονο στους αμαρτωλούς».
Το κακό δεν μπορώ πάντα να το αποφεύγω. «-Ο ου θέλω κακό τούτο πράσσω» - εξομολογείται ο Απ. Παύλος
Το καλό όμως είναι στο χέρι μου να το προκαλέσω με την ενεργό, έμπρακτη
αγάπη μου. Τσιριντάνης
Ελληνική Λέσχη του Βιβλίου
Αδριανού 3, 154 51 Ν. Ψυχικό
Τ 210 646 3888 - 210 646 3263 F
info@elbi.gr www.elbi.gr,
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
