|
| | | |
Διατροφή
Τι κάνει μια μαμά για να φάει το μικρό της φρούτα και λαχανικά!
Σίδνεϊ.-
Η Μίντι Ζαλντ (Mindy Zald) είναι μια μαμά, από την Αυστραλία. Και ο γιόκας της, δύο χρόνων, δεν ήθελε να φάει φρούτα. Ούτε λαχανικά. Που έπρεπε, όμως, να τρώει. Έσπαγε το κεφάλι της να βρει λύση. Και τη βρήκε μια μέρα που έκοβε μπανάνα και φράουλες για τον αγαπημένο της μικρούλη.
«Ήταν τόσο βαρετό (γι' αυτόν), που σκέφτηκα ότι αν η παρουσίαση στο πιάτο μετράει τόσο πολύ για τους ενήλικες, πιθανά μετράει και για τα παιδιά. Του έφτιαξα ένα σαλιγκάρι από μπανάνα, άρχισε να γελάει κι είπα, ωραία, πρέπει να το κάνω πιο συχνά» εξήγησε η Μίντι.
Δεν πέρασε πολύς καιρός, κι η εφευρετική μαμά άρχισε να μεταμορφώνει όλα τα σνακ του γιόκα της σε καβούρια, σκυλάκια, καμηλοπαρδάλεις και βατραχάκια. Κι ο γιος της τα λάτρευε.
«Συνειδητοποίησα ότι ήταν ώρα εκπαίδευσης, κι άρχισα να τα κάνω και να τον ρωτάω «Τι ζώο βλέπεις; Τι τρόφιμα βλέπεις; Πόσα κομμάτια είναι στο πιάτο; Τι ήχο κάνει αυτό το ζώο;».
Καμιά φορά, αναρτούσε φωτογραφίες των δημιουργημάτων της στον λογαριασμό της στο Intagram. Ήταν τέτοια η προσοχή φίλων και συγγενών, που εδώ και λίγους μήνες δημιούργησε έναν λογαριασμό αποκλειστικά για τις κρεασιόν της, τον @ThePlatedZoo, σαν να λέμε «Ζωολογικό κήπο στο πιάτο».
Επέκτεινε τη γκάμα της. Άρχισε να μεταμορφώνει φρούτα και λαχανικά σε αγαπημένους τηλεοπτικούς ήρωες του γιου της, τα Χελωνονιντζάκια, τον Μίκι Μάους, κι άλλους. «Το σχήμα του κάθε φρούτου τού δίνει τον ξεχωριστό του χαρακτήρα, άρα όσες φορές κι αν κάνω ένα ζωάκι κάθε φορά είναι διαφορετικό» λέει η Μίντι.
Ονειρεύεται να τα κάνει, μια μέρα, βιβλίο. Προς το παρόν, απολαμβάνει τις αντιδράσεις του γιου της και το ότι πολλοί από τους followers της εμπνέονται από τα σνακ της και ετοιμάζουν δικές τους εκδοχές για τα δικά τους σπλάχνα (και τις ποστάρουν στους λογαριασμούς τους στο Instagram).
«Ένας τύπος κάνει τα πάντα για την κορούλα του – έχει κάνει τον βάτραχο και το πρόβατο – και ποστάρει φωτογραφίες του εαυτού του την ώρα που δημιουργεί και φωτογραφίες των αντιδράσεων της κόρης του. Το λατρεύω αυτό» εξομολογείται η Μίντι Ζαλντ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|