 |
|
|  |  |  | 
Χρειάστηκαν πέντε μήνες και δεν πήρε ούτε σεντ δάνειο από την τράπεζα
Μητέρα έχτισε ένα σπίτι με τα χέρια της και κόστος μόλις 9.000 ευρώ
newsbeast.gr
Μια μαμά έμεινε άστεγη όταν διαλύθηκε ο γάμος της, όταν και είπε να σηκώσει τα μανίκια και να πιάσει δουλειά.
Η Charlotte Sapwell από τη Βικτόρια της Αυστραλίας δεν ήθελε να υπονομεύσει το μέλλον της με ένα πελώριο στεγαστικό δάνειο, κι έτσι αποφάσισε να φτιάξει μόνη το σπίτι για την ίδια και τους δύο της γιους.
Το σπιτάκι απαρτίζεται από καθιστικό και κουζίνα, ένα μπάνιο αλλά και δύο υπνοδωμάτια, ένα για κείνη και ένα για τα παιδιά.
ccahhawrorllotoeerre6
Όπως δήλωσε η ίδια: «Δεν είναι κάτι που είχα σκεφτεί ποτέ, εξαιτίας όμως των οικονομικών δυσκολιών μίλησα με τον παππού και μου πρότεινε να χτίσουμε ένα μικρό σπιτάκι. Δεν είχα άλλη επιλογή και ως μαμά ήμουν υποχρεωμένη να κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για τα παιδιά μου, ακόμα κι αν σήμαινε πολλές μέρες και σκληρή δουλειά».
ccahhawrorllotoeerre7
Πέντε μήνες και 9.000 ευρώ αργότερα, η Charlotte και τα παιδιά της μένουν σε ένα υπέροχο σπιτάκι στην αυλή του παππού. Παρά το γεγονός ότι μοιάζει πια καταπληκτικό, η Charlotte μπήκε σε μεγάλο κόπο να το φτιάξει. Και ήταν οι μικροχαρές, όπως το «τρεχούμενο νερό» και το «καζανάκι της τουαλέτας» που όπως λέει της έδωσαν δύναμη να συνεχίσει.
ccahhawrorllotoeerre8
Η Charlotte και η οικογένειά της το έχτισαν μόνοι τους, επιστρατεύοντας γείτονες και φίλους και ρίχνοντας έτσι καθοριστικά το κόστος κατασκευής. Ακόμα και οι δύο γιοι της, δύο και έξι χρονών, ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν, αφήνοντάς της έτσι τα απαραίτητα για να το εξοπλίσει με έπιπλα και οικιακές συσκευές.
ccahhawrorllotoeerre5
«Ποτέ δεν πίστευα πως θα μπορούσα να χτίσω το δικό μου σπίτι και να αγαπήσω κιόλας όλη τη διαδικασία». Κι όμως…
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
