 |
|
|  |  |  | 
Γέννησε μόνη στο αυτοκίνητο και μετά ....οδήγησε μέχρι το μαιευτήριο
Η Shannon Geise από το Φοίνιξ της Αριζόνα περίμενε να γεννήσει μέχρι το αργότερο τις 14 Νοεμβρίου κι έτσι μια εβδομάδα νωρίτερα, έχοντας και το «ok» από τον γιατρό της, άρχισε να ετοιμάζεται για την άφιξη του μωρού.
Ο μικρός Sebastian είναι το 5ο παιδί της, καθώς προηγήθηκαν ακόμα τρία αγόρια και η μονάκριβη κόρη της Olivia, 17 μηνών.
Έχοντας ακόμα τέσσερις γέννες στο «βιογραφικό» της, ήξερε τι να περιμένει και όταν ένας οξύς πόνος την ξύπνησε λίγο μετά τα μεσάνυχτα δεν ξαφνιάστηκε. Όταν στη συνέχεια έσπασαν τα νερά, ήξερε και πάλι πως είχε χρόνο στη διάθεσή της. Πήρε την τσάντα της, περιποιήθηκε τον εαυτό της για να νιώθει όμορφη καθώς θα υποδεχόταν τον γιο της.
Αποφάσισε να κάνει ένα μπάνιο και να τηλεφωνήσει στον πατέρα των παιδιών της- που μένει σε άλλο σπίτι με τα τρία αγόρια- για να τη μεταφέρει στο μαιευτήριο.
Αλλά ο Sebastian είχε άλλα σχέδια.
Λιγότερο από μισή ώρα μετά, οι συσπάσεις άρχισαν να δείχνουν πως δεν είχε τόσο χρόνο όσο νόμιζε και η Shannon κατάλαβε πως δεν υπήρχε χρόνος για να ειδοποιήσει κανέναν, έπρεπε απλώς να φτάσει στο μαιευτήριο. «Δεν μπορούσα να περιμένω για κανέναν και για τίποτα, έπρεπε να τρέξω στο μαιευτήριο. Και τότε συνειδητοποίησα πως ίσως και αυτό να μην είναι τόσο εύκολο».
Έτσι άρπαξε την τσάντα, τα κλειδιά της και τη μικρή Olivia κι έτρεξε στο αυτοκίνητό της. Η κλινική ήταν μόνο 15 λεπτά μακριά.
«Φοβόμουν πως τελικά θα προλάβω να φτάσω αλλά δεν θα προλάβω την επισκληρίδιο» περιγράφει στο USA Today. Αλλά τελικά τα πράγματα άρχισαν να εξελίσσονται πολύ πιο γρήγορα κι έτσι έκανε δεξιά και σταμάτησε το αυτοκίνητο, νιώθοντας έντονους πόνους.
Με μια μεγάλη κι επώδυνη σύσπαση ουσιαστικά άρχισε να γεννάει, μέσα στο αυτοκίνητο, και με την κόρη της στο πίσω κάθισμα να βλέπει Angry Birds.
Προσπάθησε να μην φωνάξει ενώ ακόμα δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που συνέβαινε, λίγα μόλις λεπτά μακριά από το μαιευτήριό της.
Ένιωσε πως ο γιος της ήταν έτοιμος και πως εκείνη έπρεπε απλώς να δώσει μία ώθηση. Πήρε μια βαθιά ανάσα, έσπρωξε τρεις φορές και έπιασε το μωρό της με τα χέρια της. Στην αρχή ο Sebastian δεν έκλαιγε κι εκείνη άρχισε να του τρίβει την πλάτη, όπως είχε δει στη τηλεόραση. Μόλις άκουσε το κλάμα του κάλεσε την Άμεση Δράση. «Μόλις γέννησα στο αυτοκίνητό μου» είπε. Αρνήθηκε να περιμένει το ασθενοφόρο γιατί έκρινε πως θα έφτανε πιο γρήγορα με το αυτοκίνητό της στο μαιευτήριο. Οι αρχές ειδοποίησαν το νοσοκομείο για να είναι σε ετοιμότητα.
Κρατώντας το νεογέννητο στο ένα της χέρι, η νεαρή γυναίκα οδήγησε αργά και προσεκτικά μέχρι το μαιευτήριο. Εκεί την είδε μια νοσοκόμα κι έσπευσε να τη βοηθήσει. Λίγη ώρα αργότερα, μέσα στην κλινική, έκοβε τον ομφάλιο λώρο. Μια μεγάλη περιπέτεια έφτανε στο τέλος της και μια ακόμα μεγαλύτερη μόλις άρχιζε.
Πηγή: newsbeast.gr
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
