 |
|
|  |  |  | 
"Είναι επικίνδυνο να μιλάς για το Θεό"
Τατιάνα Γκορίτσεβα
Εκδ. "Τήνος"
Aθήνα
Το βιβλίο της Τατιάνας Γκορίτσεβα "Είναι επικίνδυνο να μιλάς για το Θεό" είναι η πνευματική αυτοβιογραφία ή η βιοθεωρία της. Ανήσυχο φιλοσοφικό πνεύμα, με αντίστοιχη καριέρα στο Πανεπιστήμιο του Λένιγκραντ, πέρασε από διάφορα στάδια. Από υπεύθυνη της Κομμουνιστικής Νεολαίας, Καθηγήτρια Φιλοσοφίας, συγχρόνως και περιθωριακή, υπαρξισμό-Σαρτρ, γιόγκα και τελικά, κάτω από την επίδραση της Χάριτος, στην Ορθοδοξία. Μόλις στα 26 της χρόνια ανακαλύπτει τον προσωπικό Θεό, συμμετέχει στα μυστήρια της Εκκλησίας και βιώνει βαθιά και ουσιαστικά την πίστη της Αγάπης και της Συγχώρεσης.
Μα η διαπίστωση-τίτλος του βιβλίου της ισχύει βέβαια για τη Σοβιετική 'Ενωση του Ολοκληρωτισμού - κι όχι μόνο. Πολύ περισσότερο ισχύει για την "ελεύθερη" δύση! Η Εκκλησία στη Ρωσία διώκεται, δοκιμάζεται και στερείται κάθε εξωτερική εξουσία αλλά διατηρεί μια εσωτερική, μυστική εξουσία. Στη Δύση, όπου θάπρεπε να αισθάνεται ελεύθερη η Τατιάνα, νιώθει σαν χαμένη! Εδώ η Εκκλησία είναι μια συνηθισμένη κατάσταση, τυποκρατίας και πλήξης, που δεν οδηγεί στον Αγώνα και την Ανανέωση αλλά στον συμβιβασμό, στα κατά συνθήκην ψεύδη, στην αποτελμάτωση!...
"Υπάρχει πολύ ψεύδος στον κόσμο της αλήθειας και πολλή δουλεία στον κόσμο της ελευθερίας", διαπίστωνε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος μισόν αιώνα πριν! "Ο κομμουνισμός χάνει έδαφος, και μάλιστα κατά αποφασιστικό τρόπο, αλλ'αυτό δεν αρκεί. Γιατί λείπει αυτός που θα κερδίσει αυτό το έδαφος!", διαπίστωνε ο αείμνηστος Καθηγητής Τσιριντάνης, ήδη από το 1961, - στη "Μεσημβρινή" της 18 και 19.12.1961 -, από μια σκοπιά σύγχρονης Χριστιανικής Κοσμοθεωρίας..
Η πρόσφατη μαρτυρία της Γκορίτσεβα έρχεται να επιβεβαιώσει αλλά και να εμβαθύνει σ' αυτό το δράμα ενός πνευματικά αθεμελίωτου Πολιτισμού, όπου "χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται", κι ενός Χριστιανισμού που, όσο δεν γίνεται Πολιτισμός, θάναι ανύπαρκτος!" (:Α.Τσιριντάνης).
Ελληνική Λέσχη του Βιβλίου
Αδριανού 3, 154 51 Ν. Ψυχικό
Τ 210 646 3888 - 210 646 3263 F
info@elbi.gr www.elbi.gr,
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
